Yerel kıskaç

Biz ise yerelleşmeyi, yerel demokrasiyi, Türkiye'de alabileceği biçimleri izleyerek yaşıyoruz her gün.

Bazen hayretle, bazen 16 yıllık teranenin yorgun alışkanlığıyla...

Dünyada güçlü yerel yönetimler, barınma, sağlık, eğitim, kültür, ulaşım gibi temel sorunları, ulusal politika ve olanaklarla sınırlı kalmadan -demokratik katılımla- yerinde çözüyor.

Bizde güçlü yerel yönetimler, demokratikleşme ekseninde değil tam tersi yönde yansımalar yaratıyor.

Hatta bazen yerel tiranlıklar.

* * *

Ankara'da bu sistem değişime olabildiğince direnerek, kendini yeniden üretiyor.

Biteviye...

Aynı nedenle, kendi içinde planlı, yaratıcı, işlevsel kent dinamikleri üretemiyor.

Kendi dışında üretilenlere ise zaten sımsıkı kapalı...

Bu kıskaç içinde kendini yeniden üretme arazisi ise belli.

Rant arazisi...

Siyasi güç de, bu rantın kullanımı ile "doğası gereği" doğru orantılı bir seyirde olunca, yerelleşme demokratikleşmenin değil rant mekanizmasının ana çarklarından birisine dönüşüyor bizim örnekte.

* * *

Ve bu "kalıp", kentlileşme dişlisinin dönmesini de etkiliyor.

Geleneksel-muhafazakar yaşam biçimine sırtını dayayan, arabeskle baharatlanan taşralılık, kentli tutumları da tersine çeviriyor.

Kentsel kurallar yerine başıboşluk, keyfilik.

Çok değil tek boyutluluk.

Özeleştiri yerine demagoji/inkarcılık.

Ayrıntı sevgisi/özeni yerine kaba külliyatçılık.

Değişimcilik yerine klişecilik.

Batılılık yerine batıllık.

Zariflik yerine hoyratlık.

Açıklık yerine kapalılık.

Öngörüsüzlük, plansızlık, tekil karar mekanizmaları...

Yerelleşme, yerel demokrasi mi, o da ne?