Hoş kalın

Bizim öyleydi en azından.

"Misafir misafiri istemez, ev sahibi ikisini de..." filan denir, yatılı misafir kıyametin büyüğü olarak görülebilir de...

Benim için hiç öyle değildi, çocukluğumda.

Üstelik çek-yat henüz icat edilmemiş olmasına rağmen...

Evin havası değişirdi birden.

Ortak oyunlar, sohbetler, kahkahalar kalmış hep aklımda.

Ve yatağımın konuğa verilmesiyle, benim yer yatağına -keyifle, mutlulukla- "terfi" etmem. Yer yatağı fedakarlık değil ayrıcalık gelirdi bana, farklı konumu/konforuyla...

Yatılı misafirler gittiğinde birden boşalırdı ev.

Sesleri, nefesleri, kahkahaları giderdi.

Hüzün kaplardı içimizi.

Annemin arkalarından su döktüğünü, ağladığını hatırlarım.

* * *

Tekel işçileri de gittiler.

İki buçuk ayın ardında topladılar, ayaza serdikleri yataklarını...

Yataklarını, yorganlarını, yastıklarını kadın sığınma evine vermişler.

O yastıklarda yeni düşler görecek başka insanlar.

Belki umutlu düşler...

Ne kadar varsa, eşyalarını da dağıtmışlar ihtiyaç duyanlara.

Kalan odunlarını da...

Ellerinde kırmızı karanfillerle Sakarya esnafını dolaşıp, helallik/gönül almışlar.

Onlar da, alkışla, "Esnaf tekel işçileriyle gurur duyuyor" sloganıyla uğurlamış direnişçileri.

* * *

Tekel işçileri bizim yatılı misafirimizdi.

Tam 79 gün, 78 gece yattılar Sakarya'da...

Açık olsun yolunuz.

Hakkınızı helal edin, yine bekleriz.

Haklarınızı alamazsanız, 1 Nisan'da Ankara baharına, eylem meydanına.

Alırsanız, gezmeye, dolaşmaya...