Çok çağın kuşağı

Bizim kuşağımız çok "çağ" yaşadı.

Daha da yaşıyor.

Üç buçuk darbe.

Dört buçuk muhtıra.

Üç ayrı idam dönemi.

Üç büyük ekonomik kriz.

Kuruşlar, liralar ve yeniden kuruşlar.

Kıbrıs ve sınır içi-ötesi harekatlar.

Boğmaca, kuş palazı, çiçeğin suçiçeği olanı, karından kuduz, omuzdan verem aşısı.

Ki durur izi, diğer izlerin yanında.

Hiçten radyoya, radyodan pikaba, makaralı teybe, sonra TV’ye, oradan bilgisayara.

Tornetten arabaya, Tekel birasından Irish’e, Birinci sigarasından sonuncuya...

Sadece 20. yüzyıldan, 21’e değil.

Çok "çağ"...

* * *

O nedenle buluşmaları, ayrılıkları, aşkları, mesafeleri, kavgası-muhalefeti bazen "kaotik" görülür.

Israrsız, boşu -hayat- dolu sohbetlerimiz bazen "eski" gelebilir hatta demode...

Olsun, gurur duyarız.

Gururu, eksenini yitirmeden her "çağ"da yeniden tanımlayarak.

Yeri gelir, aşksa söz konusu olan; yok sayarak da...

Hani, gururu...

Hicap da duyar bizim kuşak, bazen sadece kendi içine sızdığı için.

Çatlayan ar damarına rağmen, ar da eder.

Çoğunda kendinedir tüm zulmü.

Çünkü zulmü iyi bilir.

Kıyamaz başkasına...

* * *

Mutluluğumuz da yadırganır bazen, mutsuzluğumuz da...

Huylu ve huysuz da görürler.

Olsun...

"Madem mutlu bir çağ yok tarihte, nasıl süregen, hep mutlu bir insan olsun?"

"Sahi bizim kuşak var mıydı hocam?"