Anne gel yanıma otur

Ağaçlardan düşen atkestanelerinin ardından "pürtelaş" koşuşturan bir yavru sarman.

Boynunda kırmızı kurdele.

Sonra onun ardında zıplayan küçük kız çocuğunu.

Bir zaman sonra da, 28-30 yaşlarında bir kadın.

Moldova belki de Ukrayna’dan gelmiş Türkiye’ye, hatırlamıyorum.

Türkçesi şirin ve sıcak.

Yanında, kedi ve kız çocuğu.

Üçü de dost, komşu bakıyorlar yüzüme.

"Kardeşim" diye tanıştırıyor, kız çocuğunu.

* * *

Bir gün sokakta oynayan yaşıtlarının yanına geliyor koşarak.

Küçük kızın başında da bir kırmızı kurdele.

Yanakları al al soruyor:

"Annemi gördünüz mü?.."

* * *

Yıllar önce kayboldular sokağımızdan.

Anneler Günü bana o beyaz yalanı, kız çocuğunu, annesini, kırmızı kurdeleyi, içimdeki burukluğu anımsatıyor.

Uluslararası Göç Örgütü’nün (IOM) istatistiklerine göre, Türkiye’ye gelen/getirilen her üç kadından biri anne.

IOM’un kadın ticaretine karşı kampanyası için seçtiği sloganı hatırlıyorum:

"Annemi gördünüz mü?"

* * *

Ve her Anneler Günü Ahmet Erhan’ın şiirini de getiriyor yanında:

"Bırak kalsın masada ekmek /testide su /Ayna puslu, pencere camı kirli

Bırak kalsın saçların dağınık, gözlerin uykulu.

Saksıdaki çiçek susuz, kedi yalını bekler bir köşede

Bırak kalsın meyve ağaçta, /kırlangıç havada

Dama düşen ince bir yaz yağmuru...

Yoruldun artık, bütün gün /didinip durdun

Toprak bile, gök bile, deniz bile

bir yerde yorulur

Bırak kalsın süpürge duvarda, /sabun kovada

Anne, gel yanıma otur."