BİZE MÜSAADE!

'Ziyanı yok' duygusal hamasetiyle yarınları ziyan ediyoruz.

Olimpiyat madalyası şansına uzanmışken 'temel ve saha içi hatalarla' neden kaçırıyoruz?

Gözlerimizdeki katarakt, içimizdeki başarı tutkusu gerçekleri görüp radikal önlemler almamızı önlüyor.

Kulüpler Avrupa kupaları kazanma hevesiyle oyuncu yetiştirmek yerine lejyoner enflasyonunu pompaladı. Federasyon bir avuç dolar geldi gitti har(a)cı uğruna noter gibi göz yumdu.

Sonunda altı kızımızın eline bakar hale geldik.

Son turnuvalarını oynayan Nevriye Yılmaz 36, Birsel Vardarlı 32, Lara Sanders ve Işıl Alben 30, Bahar Çağlar 28 (ortalama 31,2) veteran karması A Milli Kadın Takımımız, çeyrek finalde Boğalar'a dramatik son saniye yanlışıyla yenilerek Rio’da Olimpiyatları'na(!) buruk veda etti.

Arkadan gelen olmadığından onlar milli takımı bırakınca büyük bir boşluğa düşeceğiz.

En az iki Olimpiyat daha katılamayız artık. Yabancı oyuncuya ipotekli ligimiz yüzünden milli takım artık kepenk kapatıyor.

ÇOK ÖZLEYECEĞİZ

Onlar oynadı bizim kızlar baktı.

Olayın özü budur.

Gitmeden Spor Bakanımızı 'sonrasızlık konusunda' uyarmıştım. Olimpiyat dönüşü ilgileneceği sözü verdi.

Bu akıl tutulmasını nasıl aşacağımızı takip edeceğim.

"Lejyoner oyuncularda kulüplerde Avrupa şampiyonu oluyoruz, bu bizi kesiyor" diyorsanız onu da tartışırız.

Ne yardan ne serden geçeceğimiz akılcı bir yol bulalım.

Rio rüyasından neden uyandığımızı hiç unutmayalım.

Rotasyon darlığından banktan hiç sayı katkısı alamadığımızdan 'ilk ve daimi beş' turnuva boyu kendi yalnızlığın da eridi bitti.

Ligimizde atış isabetini Amerikalı oyunculara bırakmış olmamızdan ötürü en az skor bulan takım bizdik.

"Yüreğinize kurban" diyerek Nevriye Yılmaz&Laura Sanders'ın aşağıdan yukarı, yukardan aşağı birbirlerini besleyerek attıkları sayıları, Birsen&Işı çetesinin pivotlarla yaptıkları pick&roll şıklıklarını, kısacası Türkiye'nin Tatlı Cadıları'nın (Potanın Perileri) muhteşem uyumlarını yıllar boyu çok arayacağız.

Bunlar iyi günlerimizdi.