‘Dünyanın en kötü insanı!’

Çağdaş sanatçı erkek arkadaşı Thomas, prestijli bir galeride ilk sergisini açmanın gururunu yaşarken bir kafede çalışan Signe de ilgi çekebileceği yeni alanlar yaratmanın derdindedir. Genç kadın sürekli her ortamda merkezde yer almak, dikkat çekmek, ön plana çıkmakla meşguldür. Bu hedefini gerçekleştirmek için her fırsattan yararlanır, olmadı kendi fırsatlar yaratır. Nihayetinde internette gördüğü Rus malı bir ilacın peşine düşer, eski ‘torbacısı’ vasıtasıyla amacına ulaşır ve aldığı çok sayıda hapla kısa sürede hastanelik olur. Bu, onun için yeni bir ilgi zirvesidir... Teşhisi konulamayan bu rahatsızlık gündelik ritmini bozarken Signe bu durumu da fırsata çevirir. Gazeteci arkadaşı vasıtasıyla basında yer alır ve kendinden söz ettirir.

Film, ‘arızalı’ Signe (sağdaki) karakteri eşliğinde içinden geçtiğimiz dönemin haleti ruhiyesini perdeye taşıyor.

Bu yıl Cannes’da ‘Belirli Bir Bakış’ bölümünde ilk kez izleyici karşısına çıkan ‘İlgi Manyağı’ (Syk Pike), ‘arızalı’ bir karakter eşliğinde aslında içinden geçtiğimiz dönemin haleti ruhiyesini perdeye taşıyor. Kristoffer Borgli senaryosunu da kendisinin kaleme aldığı filminde, trajik, acınası bir profilin peşine düşerken onun aradığı şefkat çabasının yarattığı mizansenler eşliğiyle yapıtını ‘kara komedi’nin çizgilerine taşıyor. Malum, ilgi çekici olmak için her birimizin farklı yöntemleri denediği, küçük dünyalarımızın çeperlerini aşarak alabildiğine ‘popüler’ olmaya çalıştığımız, yaralarımızı tedavi etmek yerine sürekli kaşıyarak kanattığımız bir çağın içinde dolanıp duruyoruz. Borgli, tüm bireysel zaaflarımızın genel çerçevesini Signe’nin ruhsaldan fiziksele dönüşen hastalıklı kişiliğine yükleyerek bir tür ironi yapıyor ve bu arada da ilgiye muhtaç gözüken günümüz insan tipolojisinin portresini çiziyor. Ayrıca ilgiye olan
açlıkla birlikte yoldan çıkan kötülüğü de resmediyor. Öte yandan senaryo ana karakter kadar yakın çevresinin de arızalarını ortaya koyuyor. Yoldan çıkmış bireyler resmigeçidi sunuyor: Çaldığı koltuklarla sanat icra eden, dozajı daha düşük narsistik özellikleriyle dikkat çeken Signe’nin sevgilisi Thomas, annesinin asosyal suçlamasını boşa çıkarmak için kendileriyle kahve içmesini isteyen torbacısı Stian, sürekli modern tıbbı küçük gören terapist Espen vs. gibi. Hasta ya da engelli bireyleri bile moda mantığı içinde sunan sistem de cabası...

‘Çağımızın sorunu bu’

Borgli, zaman zaman genel akışın içine, ana karakterinin nasıl bir ilgiyle ancak durulabileceğini gösteren hayali sahneler eklemiş. Bu hamlelerden birinde Signe kendi hastalık serüvenini de kaleme aldığı, ilk günde büyük bir ilgi görerek tükenen bir kitap yayımlıyor. Okurlardan biri “Önemli bir konuya parmak basıyor, çağımızın sorunu bu” diyor. Bu sahne, yönetmenin aynayı hepimize tuttuğu anlardan biri... Öte yandan filmin en iyi bölümüyse Signe’nin tomografisini yorumlayan doktorun “Yasadışı ilaçlar kullanmışsın, aşırı yalan söylüyorsun, kötü bir kişiliğin var, partilerdeki en havalı insan sen değilsin, espri anlayışın kötü, özellikle aynada ırkçı canlandırmalar yapıp bunları komik bulman en kötüsü. Böyle bir şey uzun zamandır tomografide çıkmamıştı. Polise haber verdik, seni idam etmek için dışarıda bekliyorlar” şeklinde ifadeler kullandığı hayali sahneydi.

‘İskandinav ekolü’ uzun süredir belki de Avrupa sinemasının en canlı ve yaratıcı damarı.
Bergmanvari hesaplaşmalardan uzakta seyreden, mizahı güçlü, ironisi sağlam, göndermeleri etkileyici, ele aldığı konular farklı bir damar bu. Geçen yıl aynı coğrafyadan çıkan Joachim Trier imzalı ‘Dünyanın En Kötü İnsanı’ (Verdens verste menneske) mükemmel bir yapıttı. Ama bu isim sanırım Kristoffer Borgli’nin Signe’nin hikâyesini anlattığı yapıma daha bir yakışıyor!

Açılışı da ‘Cannes’lı olmuştu!

Düşük bütçeli reklam, dizi ve filmlerin yönetmeni Rémi, kadrosunda kızının çok sevdiği bir aktöründe bulunması nedeniyle bir zombi filmi çekmek için yola koyulur. Proje Japon sermayesi desteklidir ve yapımcı kanadı, karakterlerin orijinal senaryodaki gibi Japon isimler olmasını istemektedir. Sorunlu oyuncu kadrosu, eksiklikler, aksilikler derken ekip de kısa zaman içinde zombilere dönüşür... Filmin ikinci yarısındaysa bu dönüşümün izahını (!) izleriz.
2011 yapımı ‘The Artist’iyle Oscar alan Michel Hazanavicius imzalı ‘Kestik!’ (Coupez!), Shin’ichirô Ueda’nın 2017 tarihli kült Japon filmi ‘One Cut of the Dead’in yeniden çevrimi. Prömiyerini bu yıl Cannes’ın açılış filmi olarak gerçekleştiren yapım, hem eğlenceli bir korku parodisi görevi üstleniyor hem de bir set ortamı dahilinde imkânsızlıklara rağmen başarıya ulaşan bir projenin yaşadığı süreci anlatıyor. Kadroda yönetmenin eşi olan Bérénice Bejo’nun yanı sıra Romain Duris, Finnegan Oldfield ve Matilda Anna Ingrid Lutz gibi isimler var. ‘Kestik!’ için dinamik, eğlenceli bir ‘Cannes’ banyosu diyebiliriz!

Ve diğer seçenekler...

Annesini defnetmek için memleketine giden bir devlet memurunun işlerin umduğu gibi gitmemesiyle yaşadığı komik olayları anlatan ‘Hazine’yi Canbert Yerguz yönetmiş. Filmin kadrosunda Çağlar Çorum-lu, Boran Kuzum, Şükran Ovalı, Serkan Keskin, Aslıhan Gürbüz, Gürhan Altundaşar ve Hasibe Eren gibi isimler var. Bir diğer yerli komedi ‘Mahalleden Arkadaşlar’ ise Selçuk Aydemir imzasını taşıyor, oyun-cular Nurgül Yeşilçay, Alper Kul, Murat Akkoyunlu ve Esat Polat Güler. ‘Hep Yek 5:
Bizim Şeyimiz mi Altan’ı ise Özgür Bakar yönetmiş. ‘Kâbus Gecesi: Diriliş’ (Jeepers Creepers: Reborn) Timo Vuorensola imzalı bir gerilim. Haftanın animasyonu ise ‘Astronot Köpekler: Tropikal Macera’yı (Space Dogs: Tropical Adventure) .