×
Geleceğin dünyasındayız: Artık şehirler Venedik gibi olmuş, her yanı sular kaplamış, yaşam alanları ıslak zeminler üzerinde yükselirken zenginler korunaklı bölgelere yerleşmiştir. Asker eskisi Nick Bannister, bu ‘batık Miami ekosisteminde’ yardımcısı Watts’la birlikte müşterilerini kayıp anılarına veya tekrar buluşmak istediği geçmiş mutluluklarına götüren bir zihin dedektifidir... Bir gün bürosuna Mae adlı bir kadın gelir ve ondan sonra tüm dengeler alt üst olur...
Daha çok televizyon sektöründe çalışan, ‘Westworld’ dizisinin yapımcı, yazar ve yönetmeni Lisa Joy’un ilk uzun metrajı ‘Zihin Gezgini’ (Reminiscense), temel olarak distopik atmosferde geçen bir dedektiflik serüveni. Öykünün kahramanı, başkalarının derdine derman ararken âşık olduğu kadınla birlikte derin bir girdabın içine çekiliyor. Öykü, fonunu küçük ‘bilimkurgusal’ dokunuşlar eşliğinde inşa etse de kendini konumlandırdığı adres, o ünlü ‘dedektif romanları’ çağı... Yani Nick Bannister’da Mickey Spillane, Dashiell Hammett veya Raymond Chandler’ın elinden çıkan Mike Hammer, Sam Spade ya da Philip Marlowe gibi kült karakterlerin ruhu ve mirası var. Tuhaf müşteriler, çürümüş bir toplum, iç içe geçmiş ilişkiler ağı, kanunsuzluk, rüşvet ve en önemlisi, kadın yardımcısıyla çalışan, gözünün önündeki gerçek değeri görmeyen ve kendisini belaya sokacak bir kadının peşine takılan dedektif...
Başkalarının zihinlerinde gezinirken ister istemez ‘röntgenci’ konumunda olan Bannister’ın, Mae tarafından allak bullak olan zihninin serüveni olarak da tanımlanabilecek yapımda, senaryoyu da kaleme alan Lisa Joy metne alabildiğine şiirsellik katmaya çalışmış...
Lakin filmin problemi sanırım felsefi anlamda derinlere dalma ve seyircisini de diplere çekme isteğine karşın yüzeysellikten pek kendini kurtaramayışı olmuş. Öykünün görsel açıdan ilginç yapısı ve meselelerin filizlendiği dünyanın mimari tanımları bazı çekicilikler taşısa da belirli noktalardan sonra istenen etkiyi yaratamıyor.
Rebecca Ferguson ve Hugh Jackman, 2017 tarihli ‘Muhteşem Showman’den sonra bu filmde de birlikteler.
FERGUSON GÖZ KAMAŞTIRIYOR
Hugh ‘Wolverine’ Jackman, Bannister’da tabii ki sırıtmıyor ama o eski romanların uyarlamalarındaki Humprey Bogart türünden unutulmaz bir dedektif portresi çizmiyor. Yardımcı Watts’da Thandiwe Newton da gayet iyi bir performans ortaya koyuyor. Filmin göz kamaştıran unsuruysa Rebecca Ferguson. İsveçli aktris, Mae rolünde, sinemanın unutulmaz kadın oyuncularının ışıltılarını perdeye taşıyor. Özellikle şarkı söylediği sahnelerde muhteşem... Ben, kirli polis Boothe’de karşımıza gelen Cliff Curtis’i de beğendim; ses tonu ve vurgularıyla Robert De Niro’yu andırıyordu.
Sonuç olarak öyküsü itibariyle ‘film-noir’ (kara film) tadı sunan, ‘Blade Runner’a da selam gönderen ‘Zihin Gezgini’, izlenmeye değer.
Her alanda olduğu gibi sinemada da bilgili, hayatı ve insanları tanıyan, kucaklayan, organizasyon yeteneği üst düzeyde kimliklere ihtiyaç vardır. Onlar dengeleri sağlar, herkesi bir şekilde hoş tutmasını becerir, kalp kırmaz, kırılan kalpleri de zarifçe tamir ederler... Kadir Beycioğlu böyle bir kişilikti. Yıllar boyu birçok festivalde önce gönüllü, sonra da ‘resmi’ kimlikle görev yapan sevgili Kadir, hepimizin sevgisini, saygısını kazanmış, çok kıymetli bir değer, çok önemli bir figürdü.
HASTALIĞI ATLATMIŞTI
ODTÜ’de öğrenciyken Ankara Film Festivali’nde soluduğu hava, tattığı atmosfer, onun daha sonra bu sulardaki derin ve uzun yolculuğu için de atılmış ilk adımlar olacaktı. Ön lisans sonrası öğretim hayatına Çukurova Üniversitesi’nde devam eden ve Malatya İnönü Üniversitesi’nde yüksek lisans yapan Beycioğlu aynı üniversitede akademik serüvenine de ‘Merhaba’ dedi. 2010’dan itibaren İzmir Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Bölümü’nde görev yapan sevgili dostumuz, 2019’da ‘Profesör’ unvanını almıştı. Ne var ki yine yakın tarihte acımasız bir hastalığın pençesine yakalanmış, sonrasında verdiği mücadelede bir hayli yol almış ve hastalığı atlattığını duyurmuştu.
OĞLUNU KAYBETMİŞTİ
Tam bu dönemde, acı kapısını bir kez daha çalmış ve geçen ağustosta, Kadir ve ailesinin bulunduğu araca, İzmir-Çeşme yolunda tuğla yüklü bir kamyon çarpmış, kaza sonucu arka koltukta oturan 13 yaşındaki pırlanta gibi oğlu Bora hayatını kaybetmişti. Bu büyük acının üzerinden bir yıl geçti; sevgili Kadir 14 Ağustos’ta kendi Twitter hesabından Bora’nın gitarla verdiği siyah beyaz bir resmi paylaşırken altına da şu notu düşmüştü: “Bugün en büyük acımızı yaşamaya başlayalı tam bir yıl oldu. Derin ve tarifsiz...”
‘ACIMIZ ÇOK BÜYÜK’
Bir süredir tekrar nükseden rahatsızlığı için tedavi gören Beycioğlu, pazartesi günü hastaneye yatırılmış ve yoğun bakıma alınmıştı. Ve kendisini önceki gece kaybettik... Acı haber dün Twitter adresinden şöyle paylaşıldı: “Dostunuz, abiniz, kardeşiniz, öğretmeniniz Kadir Beycioğlu, oğlunun yanına gitti. Acımız çok büyük.”
İlişkilerinde kimi problemler yaşayan Prisca ve Guy Cappa çifti, 11 yaşındaki kızları Maddox ve 6 yaşındaki oğulları Trent’le birlikte tropikal bölgede, internet üzerinden buldukları bir tatil köyüne giderler. Cennet görünümündeki bu yerde tesisin müdürü onlara yöredeki sakin bir sahili tavsiye eder. Aile, kendileri gibi tesislerde kalan dört kişilik bir toplulukla (hırslı bir cerrah, karısı, kızı ve annesi) kısa bir yolculuktan sonra kıyıya varır. Burada çocukların tanıdığı çok ünlü bir rap’çi olan Mid-Sized Sedan da vardır. Daha sonra gruba epilepsi nöbeti geçiren bir psikologla hemşire olan kocası da katılır. Derken kıyıya çıplak bir kadın cesedi vurur ve akabinde ekip bambaşka bir evrenin parçası olur.
SU GİBİ AKIP GEÇİYOR
‘Altıncı His’le yaptığı çıkışı kimi adımlarla belli bir noktaya kadar ayakta tutan, sonrasındaysa sürekli irtifa kaybeden M. Night Shyamalan son filmi ‘Zamanda Tutsak’ta (Old), 108 dakikalık bir ‘alacakaranlık kuşağı’ öyküsü sunuyor. Pierre Oscar Lévy ve Frederik Peeters’ın ortak imzalarını taşıyan ‘Sandcastle’ adlı grafik romanın sinema uyarlaması olan çalışma, herkesi yaşlandıran (yarım saatte 1 yaş alıyorsunuz) tuhaf bir özelliğe sahip bir sahile sıkışan insanların, kurtulmak için debelendikleri büyük bir çemberi anlatıyor. Sigortacı, mesleki özgüven sorunları yaşayan cerrah, meselelere bilimsel yorumlar getirmeye çalışan psikolog, burnundan sürekli kan gelen rap’çi, hızla büyüyen ve ergenlik çağlarını bir an önce atıp gençliklerine uzanan çocuklar, bıçağın kestiği ama anında kapanan yaralar, beyne basınç yapan kayalar derken muhteşem bir sahil, bir grup insan için gayya kuyusuna dönüşüyor...
‘Hitchcockvari’ bir gerilimle örülü bu adım Shyamalan’ın son dönemde çektiği belki de en iyi film ama yaşananları tane tane açıklayan, bol tekrarlı final, belli açılardan başarıyla kurduğu atmosferi yıkıyor ve geriye ortalama bir yapım kalıyor. Oysa yönetmenin alameti farikası çarpıcı finalleriydi. Senaryoya kaynaklık eden orijinal metin nasıldı bilmiyorum ama zamanın gerçekten su gibi aktığı bir evrende daha fazla felsefe ve hayata dair nispeten ‘derin teşhisler’de bulunmak varken bu yüklü malzemeyi elinin tersiyle itip ucuz bir bilimkurgu-macera filmi finaline bağlanmak pek olmamış...
Gael Garcia Bernal ve Vicky Krieps’in Cappa çiftini canlandırdığı filmde en başarılı performans tuhaf cerrah Charles rolündeki Rufus Sewell’dan geliyor.
Nihayetinde Christopher Nolan gibi zaman meselesinde seyircisini gererek gezmeye koyulan ama bu işin üstesinden belli bir noktaya kadar gelen Shyamalan’ın filmi, genel toplamı itibariyle vasatı aşamıyor.
Son bir not da filmi izleyeceklere: Marlon Brando ve Jack Nicholson’ın birlikte oynadıkları filmin ismi ‘The Missouri Breaks’ti...
Amerikan oyuncak devi Hasbro’nun 60’lı yıllarda piyasaya sürdüğü ve çok tutulan ‘G.I. Joe’ serisi 2000’lerde sinemaya taşınmıştı. Özel bir birliğin dünyayı ele geçirmek isteyen kötülere (özellikle de Kobra örgütüne) karşı verdiği savaşa dayalı bir metne sahip olan serinin ilk adımı 2008 tarihli ‘Kobra’nın Yükselişi’ydi (‘G.I. Joe: The Rise of Cobra’). İkinci hamle 2013’te çekilen ‘Misilleme’ydi (‘G.I. Joe: Retaliation’). Uzun bir zaman aralığının ardından yeni bir ‘G.I. Joe’ filmi daha huzurlarımıza geliyor. Adı, ‘Snake Eyes: G.I. Joe Origins’.
Bu kez öykü bir tür kökenlerde dolaşıyor. Los Angeles’ta gözünün önünde babası öldürülen Uzakdoğu kökenli bir çocuk büyüyor; yanında her daim intikam hırsını taşıyor. Yolu Yakuza’yla (Japon mafyası) kesişiyor, daha sonra kurtardığı kişinin bir klanın çok önemli üyesi olduğunu fark ediyor ve onun kanatları altında Tokyo’da yeni bir hayata yelken açıyor.
Robert Schwentke imzalı yapım, ‘Snake Eyes’ adlı ana karakterin, 600 yıllık Ninja gelenekleriyle sistemi koruyan Arashikage klanına kabul edilme süreci etrafında bir yapı inşa ediyor. Klanı ele geçirmeye çalışan, aileden uzaklaştırılmış eski bir üye ve bütün dünyaya hükmetmeye çalışan Kobra örgütü de meselenin mücadele alanları... Arka plandaysa iyi-kötü rollerinin çabuk değiştiği, gücün karanlık yanına geçme hamlelerinin sıkça yaşandığı, gelenekle modern arasında gidip gelmelere fiziksel ve ruhsal anlamda vurguların yapıldığı, aksiyonu yüksek bir hikâye izliyoruz.
Tam da Olimpiyat Oyunları döneminde vizyona giren film bizi zaman zaman Tokyo’da da yolculuğa çıkarıyor. Örneğin, her gün ‘Tokyo 2020’ canlı yayınlarında önümüze gelen asma köprü, filmin aksiyon mekânlarından biri olmuş. Öte yandan Arashikage klanının konumlandığı geniş arazi bir anlamda Japon geleneksel mimarisinin ve yaşayış biçiminin ifadesi sanki. Ana karakterlerin motosikletlerine atlayarak arada bir aksiyon hamlelerine soyundukları Tokyo’nun merkeziyse bir nevi kaosun, modernizmin, yüksek binaların genel bir kolajı. Bu arada ilk ‘G.I. Joe’ filminde Eyfel’in yıkılmasına şahitlik etmiştik, ikincisinde hedefte Londra vardı. Üçüncü adımda şehre yönelik hamleler pek yok.
70’li yıllar Uzakdoğu dövüş sporlarının hâkim olduğu birçok filmin sinemalara uğradığı dönemdi. ‘Snake Eyes’ sanki o filmlerin, “Anglosaksonlar da izlesin” diyerek çekilmiş hali gibi. Bir yandan eller, öte yandan kılıçlar kullanılıyor ve arada bir hayata dair felsefi tanımlamalar, bilgelik ifadeleri, ruh güzelliği, temiz kalp, gözlerde okunan onur, gurur vs. gibi ifadeler karakterlerin ağzından çıkarak seyirci bir anlamda huzur sokağına çağrılıyor!
SERİNİN EN İYİSİ
Film ayrıca çokuluslu oyuncu kadrosuyla dikkat çekiyor. Mesela Snake Eyes rolündeki Henry Golding Malezyalı. ‘Kan kardeşi’ Andrew Koji İngiltere doğumlu, klanın güvenlik şefi Haruka Abe Japon, eğitimcilerden ‘Hard Master’ı canlandıran Iko Uwais Malezyalı, bir diğer eğitimci ‘Blint Master’ı oynayan Peter Mensah Ganalı...
Devlet adına çalışan, özel yeteneklere sahip bir grup suçlu... Onların atıldığı ilk macerayı 2016’da izlemiştik... David Ayer’in yazıp yönettiği bu yapım ışıltılı kadroya ve birkaç dikkat çekici sahneye rağmen beğenilmemişti. Beş yıl sonra aynı proje, ilk filmden birkaç karakterin yanına bambaşka figürler yerleştirilerek yeniden biçimlendirilmiş ve kamera arkasına farklı bir isim, James Gunn oturtularak yola çıkılmış. Marvel cephesinde ‘X-Men’ serisiyle birlikte sevdiğim modern zaman aksiyonlarından ‘Galaksinin Koruyucuları’nın (‘Guardians of the Galaxy’) yönetmeni olarak tanınan Gunn, ‘The Suicide Squad: İntihar Timi’ (‘The Suicide Squad’) adlı ikinci maceranın senaryosuna da imza atmış.
Margot Robbie ve Idris Elba’nın sürüklediği ‘İntihar Timi’, eğlenceli bir aksiyon...
Öyküye gelirsek: Bir ada devleti olan Corto Maltese’de süren hanedanlık, askeri darbeyle sona erdirilmiştir. Geçmişte Nazilerin hâkimiyetinde olan ve ‘Jotunheim’ adlı merkezinde farklı deneylerin gerçekleştirildiği adada, söylence mi gerçek mi olduğu bilinmeyen bir tehlike vardır. Psikopat suçluları devlet lehine çalıştırma projesinin fikir sahibesi Amanda Waller, meselenin aydınlatılması için düğmeye basar ve ellerindeki mahkûmlardan oluşan iki ekibi adaya yollar.
ABARTILI ŞİDDET GÖSTERİSİ...
Gunn’ın senaryosu ve rejisiyle ilkine göre daha eğlenceli ve yer yer derin olan bu ikinci adım, aksiyon anlamında da ‘John Wick ekolü’ diyebileceğimiz bir reflekse sahip. Film boyunca o kadar çok insan öldürülüyor ki; üstelik sanki özel bir maharetmiş gibi organların kopması gözümüze sokularak gösteriliyor. Buna “Ne var canım, alt tarafı plastik (ya da karikatürize) şiddet” demek mümkün ama yine de bu tercihin çok manalı olduğunu söyleyemem.
Bilimkurgu edebiyatının ve sinemasının en eski güzergâhlarından biridir, yeni bir gezegene yelken açmak ve bir grup insanla türümüzü sürdürmeye soyunmak.
Dünyamızdan başka seçeneklerin peşine düşme çabası artık bilimin de ciddi ciddi araştırdığı konulardan biri. Haliyle aynı sular etrafında dönen ama farklılıklarını uzaya gönderdikleri temsilcilerimizi bambaşka kesimlerden seçerek yapan yapımları izler olduk son dönemde.
Bu adımların ilki 2016 tarihli ‘Uzay Yolcuları’ydı (Passengers). Morten Tyldum imzalı çalışmada uyuyarak gerçekleşecek 120 yıllık bir uzay yolculuğunun 30’uncu yılında uyanan genç bir mühendisin yalnızlığına başkalarını da ortak etme çabası anlatılıyordu.
Claire Denis’nin yönettiği ‘High Life’ta (2018) ise gemi mürettebatı suçlulardan oluşuyordu ve ekip, uzayın boşluğunda kara delik arıyordu. Bu haftanın yenilerinden ‘Gezginler’ (Voyagers) benzer rotanın en yeni üyesi...
SORGULAMA BAŞLAYINCA...
Neil Burger’ın yazıp yönettiği ‘Gezginler’ insanlığın kendilerine yeni bir yer aramak için evrenin sonsuz boşluğunda çıktıkları bir serüveni anlatıyor: Yıl 2063... İklim değişikliği ve diğer problemlerle gezegendeki sonu pek de iyiye gitmeyen türümüz, kimi üstün zekâlı biliminsanlarının genetik kodlarını taşıyan 30 çocuğu yetiştirir ve bir gemiye bindirerek 86 yıllık bir yolculuğun startını verir. ‘Humanitas’ adlı bu araçta yer alan minikler büyüyecek ve onların çocukları ancak hedefe varacaktır. Çocuklar ergenliğe ulaştığında bazı yasakları sorgulamaya ve sisteme başkaldırmaya başlarlar. Örneğin her gün içtikleri mavi suyun dürtülerini bastıran bir kimyasal olduğunu fark ederler. Bu sıvıyı almaktan vazgeçen Christopher ve Zac, en yakın arkadaşları olan Sela’ya karşı cinsel arzu duyacaktır... Derken kimi gelişmeler sonucu işler rayından çıkar ve eski düzen sarsılır...
‘Gezginler’ seyircisinin ilgisini ayakta tutacak fırça darbeleriyle başlıyor. Ama bir noktadan sonra iki eski arkadaş, Christopher ve Zac arasındaki iktidar savaşı, diğerlerinin zaman içinde onlardan birini seçme durumunda kalması, Burger’ın filmini William Golding’in ünlü eseri ‘Sineklerin Tanrısı’ (Lord of the Flies) sınırlarına taşıyor. Öykünün bu yakaya ulaşmasıyla birlikte de perdeye aksiyon hâkim oluyor. Dolayısıyla ‘Gezginler’ tanıdık bir hal alıyor ve büyüsü sanki bozuluyor. Öykü bir noktadan sonra cazibesini kaybetse de bilimkurgu hayranlarını belli noktalarda tatmin edecek bir yapım ‘Gezginler’...
Önce geçmişe ilişkin bir hatırlatma: 1996 yapımı ‘Space Jam’, basketbolun o dönemki parlak yıldızı Michael Jordan’ın sürüklediği, animasyonla harmanlanmış bir çalışmaydı. Efsanevi oyuncu, kötü yaratıkların ele geçirdiği NBA yıldızlarına karşı Bugs Bunny öncülüğündeki Loony Tunes ekibinden kurulu takımıyla mücadele ediyordu. 25 yıl sonra, aynı mantığın ürünü bir adım daha karşımızda.
‘Space Jam Yeni Efsane’ (Space Jam A New Legacy) adlı bu yeni hamle, temel olarak bir baba-oğul çatışması üzerine inşa edilmiş. Önce 1998’de Ohio-Akron’da başlayan, minik LeBron’un, koçunun tavsiyeleri doğrultusunda kendisini sadece oyuna vermesiyle birlikte büyüyen kariyerinin izlerini sürüyoruz. Cleveland, Miami, tekrar Cleveland, LA Lakers derken o artık herkesin tanıdığı parıltılı NBA yıldızı LeBron James’tir. Villasında ailesiyle birlikte yaşarken oğlu Dom’u da kendisi gibi basketbolcu yapma çabalarına tanık oluruz. Oysaki karşısındaki gencin farklı yetenekleri, ilgi alanları vardır ve hedefi, video oyun tasarımı alanında kendini kanıtlamaktır. Bir iş görüşmesi için gittikleri Warner Bros.’un dijital bölümünde kaybolurlar. Daha doğrusu yarattığı ‘Serververse’ evreninde hükümranlığını ilan etmiş ve kendisini bütün bir âleme göstermek için planlar yapan yapay zekâ Al G Rhythm tarafından kaçırılırlar. Bu megaloman varlık, kuralları tuhaf bir basketbol maçı düzenler. Bu sıradan bir mücadele değildir; baba-oğul rakiptir ve LeBron kanadı kaybederse sonsuza kadar bu evrende kalacaklardır.
Malcolm D. Lee’nin yönettiği ‘Space Jam Yeni Efsane’, son derece eğlenceli ve göndermeleri itibariyle çekici bir yapım. Evet, hikâye bir babanın oğlundaki değerleri çok sonradan keşfetmesine dayanıyor ama yine de işleniş ve gezinilen alanlar fazlasıyla tatmin edici. Daha doğrusu NBA ve WNBA’in yanı sıra sinemanın geçmişine ilişkin kimi köşe taşlarından haberdarsanız, filmden çok tat alacaksınız...
Sinemada bir hedef maçına çıkmak ve bunun için, o sporu yapan birinin öncülüğünde takım kurmak, kökleri Zoltan Fabri klasiği ‘Cehennemde İki Devre’ye uzanan bir ritüeldir... Bu ikinci ‘Space Jam’ filminde de LeBron, yine Bugs Bunny ve Looney Tunes ekibinden bir takım kuruyor ve oğlu Dom’un da aralarında bulunduğu ekibe karşı (ki rakipte Anthony Davis, Klay Thompson, Nneka Ogwumike, Damian Lillard ve Türkiye’de Fenerbahçe ve Galatasaray’da da forma giyen, ‘Beyaz Mamba’ lakaplı Diana Taurasi gibi isimler var) mücadele veriyor. Film, Warner patentli kimi klasiklere (‘Casablanca’, ‘The Matrix’ ve ‘Mad Max: Fury Road’ mesela) göndermelerde bulunurken Superman, Batman, Joker, Penguen gibi DC kahramanlarını da öyküsüne katıyor.
‘O HERKESİ BIRAKIR’
LeBron’un oyunculuğuyla sürüklenen yapımda Don Cheadle, abartılı fakat etkileyici bir performansla, kötülük dolu yapay zekâya hayat veriyor. Belli bir kuşak izleyicinin Lola Bunny, Sylvester ve Tweety, Daffy Duck gibi karakterlerle nostaljik tatlar alacağı yapımda ben sadece sinemasal değil, ‘Kral’ James’in oyunculuk kariyerine ilişkin iğnelemeleri de (mesela babasını soran Dom’a Al G Rhythm, “Seni bırakıp gitti, o zaman herkesi bırakır, Cleveland’ı iki kez bırakmıştı” türü bir cevap veriyor) beğendim...
Sonuç? İzlenmesi keyifli bir çalışma olmuş ‘Space Jam Yeni Efsane’. Ama filmin miniklerden ziyade göndermelere vâkıf olacak kuşağa sesleneceği kanısındayım...
Ait olduğu türün en verimli serilerinden biri oldu ‘Korku Seansı’. Futbol deyimiyle tahtaya önce Alex ya da Hagi’yi yazar gibi önce Ed ve Lorraine Warren çifti (ki onlara ‘paranormal dedektifler’ demek mümkün) sahaya çıkıyor. Daha önce ‘Korku Seansı’ arterinde atılmış iki adım var; bu esnada boy veren ‘Annabelle’li üç çalışma da hafızalarımıza kaydedildi. Yine temel yapının türevlerinden kabul edeceğimiz, bizde ‘Dehşetin Yüzü’ çevirisiyle vizyona çıkan ‘The Nun’ da listenin bir başka yerinde yer alıyor. Ve takımdan ayrı düz koşu gibi duran ama anayola bir şekilde tutunan ‘Lanetli Gözyaşları’ (‘The Curse of La Llorana’)...
Bu hafta salonlara uğrayan ‘Korku Seansı 3: Katil Şeytan’la (Conjuring 3: The Devil Made Me Do It) genel toplamda aynı sularda yüzen sekizinci filmi izlemiş oluyoruz...
Filmin öyküsü şöyle: Yıl 1981; Connecticut’a bağlı bir kasabada yaşayan küçük bir çocuğun içine iblis girmiştir ve çiftimiz meseleyi halletmek üzere harekete geçer. İblis çıkarma ayini sırasında Ed ağır hasar alıp hastaneye kaldırılırken işlemin başarıldığı düşünülür. Lakin sonradan anlaşılır ki iblis çocuğun bedeninden çıkıp ablasının sevgilisine musallat olmuştur. Ve genç Arne bir cinayet işler. Hastaneden çıkan Ed ve Lorraine ikilisi Arne’nin avukatına asıl suçlunun iblis olduğunu söylese de ortada çözülmesi gereken problemler vardır. Bu, kasabanın 193 yıllık tarihindeki ilk cinayettir ve kilise kötü ruhu kabul etse de hukukun kendine özgü standartları meseleyi farklı sulara taşır.
‘Korku Seansı’ serisi ve bağlı filmler asıl olarak 70’lerin ünlü klasiği ‘Şeytan’ın (The Exorcist) temel unsurlarına fazlasıyla göz kırpıyor, devreye yer yer de ‘Poltergeist’ giriyor. Öte yandan ‘lanetli ev’ motifi de sıkça kullanılıyor. Gerilim sinemasının bu bilinen limanlarında iki mücadeleci karakterle geziniyorlar, ki bu çift gerçek kişiler ve biri (Ed) 2006’da, diğeri de (Lorraine) 2019’da aramızdan ayrıldılar. Geride de tartışmalı birçok vaka bıraktılar. Onların çözdükleri iddia edilen paranormal hikâyeleri sinemaya taşınırken her biri ayrı bir filme konu oldu. Evet, malzeme boldu; öte yandan filmler hem 70’lerde doruğa çıkan bir türe, bu kez gelişmiş olanaklarla yeniden hayat verdiler ve tıpkı geçmişte olduğu gibi Hıristiyanlık öğretilerini öyküleri içinde harmanladılar...
KARİZMATİK İBLİS!
Bu arada seri boyunca kamera arkasına geçen isimler, doğrusu her biri belli çizgilerde seyreden yapımlara imza attı. Mesela 1 ve 2’de yönetmen James Van’dı ve özellikle Londra’da geçen ikinci adım ‘retro’ tadındaydı. ‘Korku Seansı 3’te ise film ‘Lanetli Gözyaşları’nı da yöneten Michael Chaves’e teslim edilmiş. Bu kez daha çok atmosfere ağırlık verilmiş, su yatağından çıkan, banyo perdesi üzerinden korkutan ‘iblis’, morglarda ayaklanan ölüler (zombi demek lazım mı, bilmiyorum ama) istenen gerilim etkisini sağlıyor. Her zaman olduğu gibi Vera Farmiga ve Patrick Wilson’ın sürüklediği yapımda, ben ‘iblis’i canlandıran Eugenie Bondurant’ı (karizmatik geldi bana) ve emekli rahip Kastner rolündeki John Noble’ı bir hayli beğendim. Sonuç olarak serinin çıtasını aşağı düşürmeyen, istediği etkiyi yer yer yaratan bir film olmuş...