GÜLVELİ KAYA’NIN YOSUNLU DUVARLARI

Bu kez resimlerle ilgili değerlendirmeyi, sergiyi gezip görecek sanatseverlere bırakmayı tercih ettim. Nedeni ise Kaya ile daha önce yapılmış bir röportajda, onun resim hayatının başlangıcında yaşadıklarını ilginç bulmam oldu. Rutubetli duvarlar ve atölye hocası, Kaya’nın sanat yaşamında önemli rol oynamış iki etken. Sanırım en iyisi sözü Gülveli Kaya’nın kendisine bırakmak:
“Ailem hem maddi, hem de manevi olarak beni yüreklendiriyorlardı. Benden tek beklentileri ‘bir şey’ olmamdı. Hayatıma tamamen bambaşka bir yön veren ve bu günlere gelmemi sağlayan hocam Zahit Büyükişleyen’dir ki, 14 yaşında tanıştığım hocam ile halen birlikte çalışıyoruz. 23 yıllık sürekli aşamaları olan bir birlikteliğimiz var. Bu çok gurur verici bir durum benim için.
Liseyi bitirdiğimde dil bilen, Avrupa’nın pek çok ülkesi ve metropolünü gezmiş, resim sanatını ‘sorun’ haline getirmiş birisiydim. Üniversiteye geldiğimde teknik anlamda pek çok şeyi çözmüş, kendi resimlerimi nasıl yapabilirim diye düşünen, sanatı içselleştirmiş bir öğrenciydim. Büyükişleyen’le çalışmak birikimlerimi pozitif anlamda kullanmama yardımcı oldu. Üniversite ikinci sınıftayken ilk profesyonel sergimi açtım. Afişi hala odamdaki duvarımda asılı durur.

İSTANBUL’A GELİŞ

Hocamın emekli olup İstanbul’a gelmesi, beni de bu kente yönlendirdi. Eğitimimi Marmara Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi’nde tamamladım. Bu dönemde bir binanın bodrum katındaki bir seramik atölyesinde kalıyordum. Atölye hem tesisattan, hem de zemininden su alıyordu. Işık ve hava kaynağı, tavandaki otoparka bakan buzlu camlardı. Ortam ıslak ve küf kokuyordu. Günlerce bu mekanı temizlemek ve kurutmak için uğraştım. Sonunda atölyeyi tertemiz yaptım. Suyu tahliye etmeyi başardım, duvarları badana yaptım. Her şeyim küflenmişti, hatta kitaplarım rutubetten şişmişti. Hatta öyle ki, kütüphanemden çıkarttığım kitapları tekrar yerine koyamıyordum. Atölyenin ıslak, yosunlu duvarları çok dikkatimi çekmişti. Hem iticiydiler, hem de birlikte yaşadığım, neredeyse kişilik kazanmış, arkadaşlarımdı. Sanki oradaki hayatımı kaydediyorlardı. Öyle bir zaman denk gelmişti ki, İstanbul’daki yalnızlığımda konuştuğum arkadaşlarım olmuşlardı. Bu, beni inanılmaz bir nostalji duygusuna yöneltti ve resimlerime duvar imajları girmeye başladı. O yüzeylerin birebir, benzer malzemelerle tuvale uygulamalarını yaptım. Üzerlerine fotoğraf albümlerimden seçtiğim fotoğrafları kurşun kalemle çalışmaya başladım. Aslında yöntem olarak bir mahkumun hücresinin duvarlarına resimler çizmesinden farklı değildi. Sonrasında taşındığım öğrenci evlerinde ise yırtılmış, hatta parçalanmış duvar kağıtlarıyla tanıştım. Bu etkileşim bir resim diline dönüştü ve duvarlarla olan duygusal bağım, tuval yüzeyinde plastik bir hesaplaşmaya dönüştü. İlk başlarda tuvale preslediğim duvar kağıtlarının üzerlerine çalışmalar yaptım. Sonra bu motifleri de kendim geleneksel yöntemlerle bizzat elle yaptım. Bu yüzeye yerleştirdiğim transparan siyah-beyaz yüzler kimi zaman yüzeyin görünmesine izin verirken, kimi zaman da kendileri öne çıkıyordu...”
Galerinin B Salonu’nda Ercan Ayçiçek, Erhan Lanpir, S. Arda Selim ve Ceyhun Yaman’ın resimleri, C Salonu’nda da Kamuran Ak’ın seramik çalışmaları sergilenecek.

KENTTE NE VAR?
Koray Ariş heykel sergisi (31 Mayıs’a kadar-Galeri Nev/GOP), Filiz-Fikret Otyam (8 Mayıs’a kadar-Peker Sanat/Hilal Mah.), Hayati Misman (24 Mayıs’a kadar-Nurol Sanat/Güvenevler), 25. yıl sergisi (17 Mayıs’a kadar-Arda Sanat/Yıldızevler), Semra Yücel (2 Mayıs’ta açılacak-Galeri Akdeniz/Yıldızevler), Genç Karma (3 Mayıs’ta açılacak-Platform A/Taurus AVM), Ayla Renda (8 Mayıs’a kadar-Fırça Sanat/Hilal Mah.), Kayhan Aybatlı (16 Mayıs’a kadar-Onur Sanat/Hollanda Cad.), Feyha Özsoy (17 Mayıs’a kadar-Medya Sanat/Çankaya), Fatma Emel Ertürk (2 Mayıs’ta açılacak-Stillife/Yıldızevler), Saadet Gözde (2 Mayıs’a kadar-İ.Altınok Sanat Merkezi/Kolej), Demet Ayral (1 Mayıs’a kadar-Galeri N/GOP), Zati Erbaş (13 Mayıs’a kadar-Sevgi Sanat/Çankaya), Raif Gökkuş (3 Mayıs’a kadar-Atölye Sardunya/ Çayyolu)