Ben Acun’cuyum arkadaş

Yaptığının alt tarafı eğlence programı, üst tarafı sabun köpüğü olduğunu...
Ama yine de Acun’cuyum işte.
Kendisine gösterilen tepkileri haksız ve ağır buluyorum. Kimse kusura bakmasın.
Asabımızın fena halde bozulduğu şu günlerde, iç açıcı programlarıyla millete moral takviyesi yapmasının ne gibi bir mahsuru var, anlayabilmiş değilim.
Acun bu işi şahane yapıyor. Türkiye’de “show business” olayını evrensel standartlara taşıdı.
Herhalde terörün ve depremin ardından göbek attıracak hali yok. İlla ki bulur ortasını.
Terör dediğiniz neticede kanlı bir PR faaliyeti.
Amacı önce medyayı, sonra da milletin psikolojisini etkilemek.
Teröristin kafası popçunun en tırt olanı gibi çalışır.
Tek derdi medyada bahsedilmektir.
Karakol basınca değil, yaptığını ertesi gün birinci sayfada görünce zafer sarhoşluğu yaşar.
Asıl şuursuzlarsa “şehit aileleri işte böyle yıkıldı” diye çarşaf çarşaf haber yapanlar. Şehit anaları bile gözyaşlarını saklarken terör örgütünü sevindirenler.
Şahsen Acun’u tebrik ediyorum, millete moral vermek de bir yerde vatana hizmettir.
Savaşlarda bile şovmenlere ve din adamlarına bu düşer: Maneviyatı ayakta tutmak. Enseyi karartmamızı önlemek. “Hayat devam ediyor” demek.
Biz de bu sayede “her yer karanlık” hissine gark olmaktan kurtuluruz.
Bu acılarımızı unutacağımız anlamına gelmez.
Zaten o acılar Acun seyredince unutulacaksa, demek ki bizim ciğerimiz beş para etmez!

Sevdiğim spor yazarları

Mehmet Demirkol (Fanatik): Futbolun basit bir oyun olduğunu unutmadığı ve unutturmadığı için.
Kanat Atkaya (Hürriyet): Bir takımı sevmenin diğerlerine ayıp etmeyi gerektirmediğini gösterdiği için.
Hakan Ünsal (Hürriyet): Sol bekte oynadığı “kalın” futbolun aksine, “ince” tespitleri başarıyla yaptığı için.
Banu Yelkovan (Radikal): “Kadından spor yazarı olmaz” önyargısını tarihe gömdüğü için.
Sergen Yalçın (Habertürk): O meşhur zekâsı ve özgüveniyle hem nalına hem mıhına çaktığı için.

tatlı Sözlük
İdeal kadın modası: Kot, tişört, topuklu ayakkabı.