Anne, otizm ve nisan

Geçenlerde “2 Nisan Dünya Otizm Farkındalık Günü” için internetteki “Kuraldışı Dergi”ye inceliklerle dolu bir yazı yazdı.Müsaadenizle bugün Sedef’in “Dağ ve Ağaç” yazısını paylaşmak isterim. “Otizm Farkındalık Ayı” olan nisan bitmeden.

Dağ ve Ağaç

Düşündüm de, otizmle tanışalı iki buçuk yıl geçmiş. Bana bazen iki buçuk asır gibi bazen iki buçuk gün gibi gelen bir zaman dilimi.
Zaman ne kadar göreceli. İnsanın biyoritmi ile dünyanın dönüşü arasında nasıl da garip bir paralellik ve ayrılık var aslında. Bir gün bazen bir ömür gibi gelir insana, bazen bir ömür bir an kadar kısa.
Otizmle tanışalı beynimdeki kimyam değişti. Bakıp görmezmişim, duyup anlamazmışım meğer bazı şeyleri. Bedenimin içine yeniden girmeye çalışıyorum şimdilerde. Oğlumla okul yoluna çıkıyoruz, giderken de dönerken de çocuklar ve anneler her yerde.
Beden dili gerçekten çok şey anlatır ya bazen.
Gözüm yoldaki annelerin bedenlerine takılıyor. Tüm sevgileriyle yavrularının ellerini avuçlarının içinde sarmalayan şefkatli anneler. Bedenlerinde hayatın telaşı, zihinlerinde her gün yeni ilaveleriyle büyüyen bir yapılacaklar listesiyle yol alan anneler.
İki kişilik bir yürüyüş aslında birlikte yapılır ya. Birlikte yürümenin de ortak bir ritmi vardır ya. Olmalıdır ya. Bunu düşünüyorum. Miniklerin bedenleri onlara yetecek büyüklükte. Adımları ancak bacaklarının boyu kadar. İsteseler de bizim gibi koşamıyorlar. Annelerinse acelesi var. Resme böyle bakınca hızlı hızlı yürüyen, hatta koşuşturan annelerin, minik ellerini tutmuş çekiştirdikleri pek çok minik insan takılıyor gözüme.
Biz mi onları götürüyoruz bir yerden bir yere? Yoksa peşlerine mi takılmalıyız aslında?
Elime bakıyorum, hızıma bakıyorum, oğluma bakıyorum. Ve duruyorum. Yalnızca o andayım.
Elini bırakıyorum, hadi git diyorum, ne yöne gitmek istediğine sen karar ver. Ne yapmak istediğine de. Birkaç adım özgürce yürüyor. Asfalt yolun kenarında betondan kendisine kalan minicik bir dairenin içinde yaşayan bir ağacın yanında aniden duruyor.
Toprağa bakıyor. “Dağ” diyor. Sonra bir kelime daha çıkıyor, az ama öz söyleyen dilinden. “Ağaç.” Elini yeniden tutuyorum. İkimiz kollarımızın arasına alıyoruz ağacı. Birlikte ona sarılıyoruz. “Cici ağaç” diyoruz. “Tatlı ağaç.”
Şehrin en kalabalık yerinde, koskocaman bir kalabalığın ortasında yalnızız. Etrafımıza bakmıyoruz bile. Aldırmıyoruz bize bakan şaşkın gözlere. Ağacımıza sarılıyoruz. Birbirimize. Ve aklımdan geçen dilimden dökülüyor. “Seni seviyorum. Sen hep özgürce yürü, seni izlemeyi ve götüreceğin yere gitmeyi kabul ediyorum.”

İncir  Çekirdeği

Kars’a bir heykel yapmışlar, öyle böyle değil. Resmen yıkılıyor!