7.2 yetmedi mi?

Kimimiz Kürt, kimimiz Laz, kimimiz Arap, Arnavut, Makedon ya da Türkmen.
Yüzyıllardır sevişe dövüşe, sonunda dünyaya parmak ısırtacak benzersizlikte bir harman olmuşuz.
Hatta bir ara itin-kopuğun elinden vatanımızı kurtarmış, bayrağımıza ve namusumuza helal getirtmemişiz.
Şimdi bu kan davası niye?
Birbirimize ne kadar muhtaç olduğumuzu anlamamız için illa depremler mi gerekiyor?
Birleşmek için ille de acılara tutunmamız mı lazım?
Acılarda birleşmeyi bildiğimiz gibi mutlulukta da birleşmeyi ne zaman öğreneceğiz?
Yoksa başka depremler, yanardağ patlamaları, sel baskınları ve düşman işgalleri mi bekliyoruz?
Bakınız, memleketin her yanından Van’a yardım yağıyor. Herkes karınca kararınca el uzatmanın derdinde. Ne güzel!
6 yaşındaki oğlum battaniyesini Erciş’teki çocuklara nasıl yollayabileceğini sordu.
Oğlum yarın büyüyecek, kısmetse asker olacak. Belki de o battaniye yollamaya çalıştığı Ercişli çocukla dağda tüfek tüfeğe gelecek.
Türk olarak değil, baba olarak bile değil, sırf insan olarak soruyorum: Buna nasıl izin veririz?
Hangi siyasi ya da maddi ihtiras vatan evlatlarının saf ve temiz duygularından daha önemli?
Bugün 6 yaşındaki çocuklarımız da büyüdüklerinde 20 sene önceki gibi saçma sapan bir kardeş kavgasının ortasında kalsınlar mı istiyoruz?
O gün geldiğinde bize Türkçe, Kürtçe ya da Lazca sormazlar mı “siz niye adam olmadınız, 7.2 bile yetmedi mi?” diye?

Zaz, bunu saymayız

Gerçi şu an en son üzüleceğimiz şey bu ama, felaketler arasında Zaz konseri güme gitti.
Oysa her Türk müziksever gibi, sadık bendenizin de dört gözle beklediği bir konserdi. Aylar öncesinden bilet almış olmama rağmen içimden gelmedi gitmek.
Bence Amy Winehouse’dan sonra gezegenin en iyi sesi olan Isabelle Geffroy’u dinlemek başka bahara, pardon kışa kaldı.
Ne diyelim, geç olsun da güç olmasın.
İsteyelim Zaz seneye yine gelsin, daha iyi günlerimizi taçlandırmak için.

tatlı Sözlük

Türkiye: Büyük ve hüzünlü ülke.