Yaşamla dalgasını geçerek didişen adam

Tanrım ben bu onurlu, dünyayı takmayan, kimseyi, ama kimseyi iplemeyen, sevdiği, güvendiği insana sonuna kadar omuz veren yürekli insan için ne yazacağım?

Yüreğimden kopup gelen acı ve üzüntüleri yansıtabilecek sözcükleri nereden bulup çıkacağım?

Sevgili Cüneyt Koryürek ağabey ben sana ağıtların en güzelini, en anlamlısını nasıl yakacağım?

İşte bunun için böyle günlerde yazı adamı olmaya kahrederim hep.

Ağzında pipon, ayak ayak üstüne atmışsın, dudaklarındaki hince kıvrımlarda beliren gülümsemenle her zamanki gibi yaşamla dalga geçen fotoğrafa bakıyorum.

Son günlerde yüreğindeki Türkiye sevgisinin ne kadar kabardığını, kimseye belli etmeden ülken için duyduğun üzüntülerinle nasıl kahrolduğunu biliyorum.

Ve özlediğin günleri göremeden gittiğin için nasıl kahroluyorum.

Ah be Cüneyt ağabey!

Nasıl yaptın bunu?

Sen bu ilkel, bu vahşi trafiğin kurbanlarından biri olacak adam mıydın?

Nasıl o ölüm arabasından bir çalımla kurtulamadın, nasıl?

* * *

17.15’te o siyah BMW’nin çarpmasından 6 saat önce aramıştı.

Son zamanlarda her gün bir iki kez konuşuyorduk.

Zaman zaman da buluşup uzun uzun siyasette çıkış noktaları için neler yapılması gerektiği konusunda fikir jimnastiği yapıyorduk.

"Hem merkez sağ, hem de merkez solda yeni lider adayları arayalım. Bunları siyasetçilere önerelim. Bir beklentimiz olmadığını biliyorlar. Belki yararlanırlar" diyordu.

Bunun için çok ısrar ediyordu.

Cumartesi günü de bunun için aramıştı. İkimizin de lider adaylığı için aklımızın yattığı bir isimle yemek yememizi önermişti.

"İzmir’deyim. Dönünce bu konuyu konuşuruz" demiştim.

Sonra vedalaşıp telefonları karşılıklı kapatmıştık.

Meğer son konuşmamızmış bu.

Yaşam pamuk ipliğine bağlı işte. Bir anda kopup gidiyor.

Sevgili dostum artık yok.

* * *

Aslında herkesle düşüncelerini paylaşmayı sevmezdi.

Çünkü Türkiye’ye göre biri değildi.

İlkeliydi. Dürüsttü. Yalandan, dolandan, hileden, hurdadan, nabza göre şerbet vermekten nefret ederdi.

Kafasını kesseniz yelkenlerini başkasının rüzgárıyla doldurmazdı.

Halkla ilişkiler şirketi vardı. İş alacağı şirketlerin patronlarına, yetkililerine bile doğruları gümbür gümbür söylerdi.

Hiçbir zaman onların karşısında eğilip bükülmek, politik davranmak aklına gelmezdi.

O nedenle birçok kez alacağı işi son anda kaybettiği olmuştu.

Hiç aldırmazdı.

Çünkü o bir onur adamıydı. Gururunu her şeyin üzerinde tutardı.

İlkelerinden bir adım bile geri gitmezdi. Burnu düşse eğilip yerden almazdı.

Cüneyt Ağabey tam bir beyefendiydi.

Kendine özgü mert bir adamdı.

Onun yokluğunun yaratacağı boşluğu her zaman duyacağım.

O benim 40 yıllık çok, ama çok sevdiğim, unutamayacağım bir dostumdu.