Rock yıldızından farksız bir şefti

Anthony Bourdain. Televizyon şeflerinin rock yıldızı. Dünyanın en popüler yemek/seyahat programının sunucusu. Gezi-yemek programlarının devrini değiştiren adam. Dışarıdan bakınca dünyanın en şanslı adamı... Çünkü hem geziyor hem de bölgenin en ilginç yemeklerini insanlarıyla paylaşıyor, izleyenlere aktarıyor. Çok para kazanıyor. Çok seviliyor... 2018’in haziran ayında, yakın arkadaşı şef Eric Ripert’le Alsace, Fransa’da ‘Parts Unknown’ (Bilinmeyen Kısımlar) programını çektikten sonra odasına çekiliyor ve hayatını sonlandırıyor.

Tanıdık geldi mi? Örneği çok... 27’ler kulübü, modern ‘il pagliacci’lerden (komedyen) giden Robin Williams ve kalan Jim Carrey. Şan ve şöhretin getirdiği şeylerin yanında, götürdüklerinin de olduğunu gösteren örnekler... Neyse, konuyu dağıtmayalım.

KENDİ DEYİŞİYLE, MUTSUZ

Yakın zamanda bir platformda karşıma çıkan ‘Road Runner’ belgeseli, Bourdain’in hayatımıza girişiyle bu âlemden göçüşü arasındaki hikâyeyi, onu bu sona iten sebepleri de inceleyerek çok güzel işlemiş. Bir kere üstat çok yorgun. Yılın 250 günü yolda. Kalabalıklar içinde çok yalnız, bilindik bir duygu. Yakından inceleyince, kendi deyişiyle, mutsuz. Son günlerinde aradığı dostlarına sorduğu sorular hep mutluluğun eksikliğiyle ilgili. Sonra, bağımlı. 25 yıldır yurtdışında çalışan bir şef olarak, yakından bildiğim sektörümüzün en büyük sorunlarından biri olan, düzensiz ve aşırı stresli yaşamın tetiklediği alkol, kumar ve madde bağımlılığından o da nasibini fazlasıyla almış. Ama zoru başararak atlatmış olanları...

Bir kez bağımlı olduysan, o senin kaderin oluyor aslında. Ya da bağımlılık bir karakter özelliği olduğundan belki... Bourdain gibi dünyanın kurtulması en zor bağımlılıklarının biri olan eroinden kurtulsan bile bağımlı olmaktan kurtulamıyorsun. 45 yaşında jiu jitsu’ya (savunma sporu) başlayıp mavi kuşağa yükselecek, yarışmalarda dereceler alacak kadar bağlanıyor. Yılın 250 günü yolda olacak kadar işe sarıyor, sevdiği kadın için onun kavgasının neferi oluyor. Yani bağımlılık form değiştiriyor ama maalesef bitmiyor. Hayat boyu sürmesi gereken psikolojik destek ve kendine ayırdığın zaman çok önemli.

Peki, tüm dünyada niye bu kadar sevildi Anthony Bourdain? Bence birkaç sebebi var. Bir kere çok samimi.

O zamana kadar, sadece şeflerin bildiği mutfak sırlarını açıkladığı ünlü kitabında, dünyanın en büyük savaş suçlularından birinin Henry Kissinger olduğunu söylüyor ve bunu söylerken Filistin halkına olan duyarlılığında, duygularında samimi ve gerçek.

Şefin, restoranda çalışmanın bilinmeyenlerini anlattığı kitabı ‘Mutfak Sırları’, The New York Times’ın çok satanlar listesine girmişti.

Sonra hep halktan, sokaktan, ezilenden yana. Sokağın gerçek ve renkli lezzetlerini, beyaz örtülü masaların elitist ve burjuva tabaklarına tercih ediyor. Yemeğe öyle ulvi anlamlar yüklemiyor, beğenirse “İyiymiş” diyor ama onu bile kendine özgü bir samimiyetle yapıyor. En afili betimlemelerden daha ikna edici sesinin tavrı ve tonu...

Son olarak, hepimizin ders alması gerektiği kadar mütevazı. Dönemin ABD Başkanı Obama’yla yemek yerken de savaş uzuvlarını kaybetmiş bir babanın sofrasında da, ezilen kadınlarla Afrika’da, Ortadoğu’da dertleşirken de hep aynı. İnsani, samimi ve erdemli bir yerden bakıyor.

Ve hayatın değişmeyen acımasız gerçeği bir kez daha ortaya çıkıyor; bu hassas ruh için gördükleri, yaşadıkları bir cehennem oluyor. Hayat da karar da onun tabii ki. Bize ve tüm sevenlerine ancak ‘keşke’ler kalıyor. Bir de hiç gitmediğimiz yerlerde, hiç yemediğimiz yemekleri bizimle paylaşan güzel bir adam...