Medya mafyası çoktan çöktü

‘‘Medya Mafyası İhaneti Affeder mi?’’ başlıklı yazıda Amerikan medyasına hákim olan ‘‘liberal’’ görüşün haberleri ve olayları nasıl manipüle etme gücü olduğu anlatılıyordu.

Gerçekten de bu olay sadece son olarak piyasada görülen ve Özkök'ün yazısının çıkış noktasını oluşturan ‘‘Bias’’ kitabında değil, çok uzun yıllardır özellikle muhafazakár kesimlerce dile getirilen bir konudur.

Amerika'daki üç temel televizyon kanalının haber bölümlerine ‘‘liberal önyargı’’ gerçekten hákimdir ve bunları yöneten insanlar toplumdaki sayısal güçlerinin çok ama çok üstünde bir güce sahip olarak bu ‘‘önyargıları’’ doğrultusunda haber seçer ve sunarlar.

***

Bu mesele, Amerika'nın önemli bir sorunuydu. Ama artık değil bence.

Muhafazakár çevreler bunu hálá daha gerçekten bir sorunmuş gibi göstererek siyaset yapıyorlar ama gerçekler farklı.

Bir kere bu mafya artık tamamen çökme sürecine girmiş durumda.

CBS, NBC ve ABC, yani ‘‘liberal önyargılı’’ mafyanın ele geçirmiş olduğu medya inişte hep, buna karşılık zaman zaman radikal bir muhafazakárlık yapabilen Rupert Murdoch'un ‘‘Fox’’ kanalı yükselişte.

11 Eylül'den sonra bu kanalın yükseliş süreci daha da hızlandı; çünkü gayet tabii ki savaş çığırtkanlığı ve basit milliyetçi propaganda yaptı.

Fiilen savaşması için Afganistan'a ünlü bir televizyon habercisini (Geraldo Reviera) bile gönderdi.

‘‘Liberal önyargılı’’ medya da gerçi savaş destekçiliğinde geri kalmadı ama arada bir kendini sorguladı ve yine puan kaybetti.

Burada şu doğru, bu tavır yanlış demiyorum, sadece olan biteni anlatıyorum. Olan ise şudur: Bugün gelinen noktada artık Amerika'da medyada bir ‘‘mafya’’nın olduğu zor söylenebilir.

‘‘Liberal önyargı’’nın gazetelerdeki en büyük kalesi olan The New York Times da yıkılmamıştır ama sarsılmaktadır son yıllarda.

The Wall Street Journal gerek haberleri veriş şekli gerekse editoryal sayfalarındaki radikal muhafazakár çizgisiyle mafyayı her gün sarsmaktadır.

***

Aslına bakarsanız ‘‘liberal önyargılı’’ mafyanın çöküş sürecine girmesi Clinton dönemiyle birliktedir.

Clinton çok iyi bir siyasetçiydi, ‘‘liberal önyargılı’’ siyasetçinin prototipiydi, çok bilgiliydi ama ahlaksızdı.

Onun ahlaksızlığı ve kaypaklığı muhafazakárlara liberal önyargıya müthiş darbeler indirme imkánını verdi.

Amerikan medyasında bu bir devrimdi aslında ve bu da radyoda yaşandı.

Gün boyu süren konuşma şovlarında kanalların yıldızları bir anda Rush Limbaugh gibi isimler olmaya başladı.

Bunlar liberal siyasi söylemi ve liberal önyargılı medyayı topa tuttular.

Bunlardan destek alan dergiler eleştiri çıtalarını yükselttiler.

Wall Street Journal'in Robert Bartley yönetimindeki editoryal sayfası bu dönemde ve radyolardaki seslerin yarattığı ortamdan cesaret alarak adeta çıldırdı. (Bartley ekim ayında bu görevi bıraktı ve yerine Paul Gigot geçti.)

Ve New York Times'ın editörleri bile zaman zaman yazı üsluplarını sertleştirerek ellerinden kaçmakta olan kamuoyunu yakalamak ihtiyacını hissettiler.

Gelinen noktada, bütün o dönemin sonunda bugün Amerika'da ‘‘liberal önyargılı medya mafyasının’’ var olup olmadığı artık şüphe götürür.

New York'talar onun temsilcileri ve hálá daha işlerinin başındalar ama Manhattan'ın yukarı Batı kesimindeki lokantalarda ne söylenirse söylensin, neye inanılırsa inanılsın artık güç onların elinde değil.

Eğer illa da bir mafya benzetmesi yapılacaksa ben onları John Gotti'ye benzetirim biraz.

John Gotti de hálá daha ailesini yönettiği iddiasında ama hapiste ve oradan da ancak cesedi çıkacak.

Medya babaları artık olmayan güçleriyle birlikte eski günlerin hayaliyle New York'ta yaşıyorlar ve babaymış gibi davranıyorlar, Gotti de hücresinde hálá daha babaymış gibi davranmaya çalışıyor.

Onların altındaki zemin ise çoktan kaydı gitti ve starlar emekli olunca da gerçek çok daha çarpıcı olarak ortaya çıkacak.

Zaten bazı ‘‘liberal önyargılı medya babalarının’’ artık yaşlanmış olmalarına rağmen işi bırakamamalarının temelinde de bu korku yatmaktadır.