Gaziler için

Serdar TURGUT

Devlet büyüklerimiz arada sırada onları ziyarete gidiyor.

Bazıları gözyaşlarını tutamayıp ağlıyor.

Sık sık törenler düzenleniyor.

Nişanlar takılıyor, övgüler sıralanıyor.

***

Evet bunlar yapılıyor.

Övgüde, gösterişte bizden iyisi yok.

Ancak iş o kadarda bırakılıyor hep.

Lafa gelince rekorlar kırıyoruz, fiilen iş yapmaktan kaçınıyoruz.

***

Bu ülkede binlerce aile Güneydoğu’daki olaylara şehit verdi.

On binlerce ailenin genci sakat durumda.

Ülke olarak bu insanlara borçluyuz. Onlara sahip çıkmalıyız.

Bunu da söylevler vererek, yaşlı gözlerle onlara bakarak yapamayız.

Onlar zaten kendilerine yaşlı gözle bakılmasını istemiyorlar.

Kendileriyle gurur duyulmasını, toplumda birer birey olarak doğru dürüst yaşamaları için ortam yaratılmasını talep ediyorlar.

Ne isterlerse hakları. Devlet onlara en iyi şekilde bakmak, hem de hayatlarının sonuna kadar iyi bakmak zorunda.

***

Birkaç ay önce bu köşede şehit ailelerine ve gazilere muntazam aylık bağlanması için bir öneri ortaya atmıştım.

Okuyuculardan müthiş destek buldu bu öneri.

Gazi ailelerinden, derneklerden destek mektupları aktı.

Önerim basitti. Halen Meclis'te beklemekte olan gazilerin sosyal haklarını düzenleyen yasa var.

Bunda bir küçük düzenleme yapılarak spor toto, sayısal loto, milli piyango gibi şans oyunlarından ‘gazilere ve şehit ailelerine yardım fonuna’ kesinti yapılabilir.

Şans oyunları büyük paralar kazandırıyor devlete. Yılbaşı nedeniyle bunu bir kez daha gördük.

Buradan yapılacak küçük bir kesinti ile yardım fonunda kısa sürede trilyonlar toplanması işten bile değildir.

Tabii ki bu kesinti nedeniyle şans oyunlarının oynanma maliyeti çok az artacak ama bu artış çok küçük düzeyde kalacağı için kimseyi caydırıcı olmayacak.

Bu fiyat artışına Türkiye'de itiraz edecek tek bir Allah'ın kulu bile olamaz, bu da açık.

***

Bu önerimin bence en önemli yanı, gazilerin ve şehit ailelerinin eline düzenli bir para akışını sağlamaya olanak vermesidir. Onların acil ihtiyacıdır bu para. Nişanlar, devlet büyüklerinin ziyaretleri karın doyurmaz.

Savaşta iki bacağını birden kaybetmiş gencin düzgün, kimseye muhtaç olmadan yaşayabilmesi, toplum içinde var olabilmesi için şu anda ayda 600 milyon liraya ihtiyacı vardır.

Devletin bu parayı düzenli sağlayabilmesi için bir düzenleme yapılması gerekiyor. Önerim, yapılabilecek düzenlemeler içinde bence en rasyoneli çünkü yükü şans oyunları üzerinden çıkarılıyor.

Bu tartışılsın. Beğenilmiyorsa, yerine başka bir öneri getirilsin.

Ama bu çocuklara artık düzgün bir yaşam için gereken maddi düzey sağlansın.

***

Bundan yıllar önce de özellikle gazilerin eve dönüşlerinde psikolojik sorunlarla karşılaşacaklarını yazmış, tedbir alınmasını istemiştim.

Askeri hastanelerde bu konuda tedbir alındığına şüphem yok.

Ancak sorun bu gençler eve çıktıklarında başlayacak.

Bu toplum vücutsal özrü olanları unutmayı yeğleyen bir toplumdur.

Amerika'ya her gidişimde sokaktaki sakat insan sayısının fazlalığına şaşırırdım.

Sonra bir gün gerçeği anladım: Orada sakat insanlar gündelik yaşamlarını gayet normal yaşayacak ortamı buldukları için sokaklarda geziyorlardı.

Toplum onları maksimum mutlu yapacak tedbirleri sürekli alıyordu.

Bizde ise sayıları milyonlarca olmasına rağmen sakatlığı olan vatandaşlar evlerine kapanmak zorunda kalıyorlar.

Ayıp ki ne ayıp. Bence bu Türkiye'nin en önemli sorunlarından biri. Belki de en önemlisi.

Savaştan dönen gazilerde de sakat kalanlar var. Bazılarında ucuz atlatılmış sakatlıklar var. Bazıları ise çok daha zor durumda.

Toplum bu konuda kara cahil.

Devlet bol bol nişan dağıtıyor, insanları gönderince de onları unutmayı yeğliyor.

Yapılacak tek şey var.

Bu insanlara para akıtılmalı. Para onların sorunlarını çözer.

Sürekli bakıma ihtiyaçları olacak onların ve bunu sağlayacak tek şey de para.

***

Palavra atmayalım. Onları hiç unutmayacağız, onlara gönüllü yardımlar yapacağız şeklindeki palavralara karnım tok.

İnsanın mizacı bellidir. Yabancı insanların acıları uzak acılardır, unutulur.

Gün gelir geçer, bakarız ki iki sene önce nişanlar taktığımız, kahramanlık söylevleri verdiğimiz gençleri ihmal etmişiz.

Amerika bunu en yakından yaşadı.

En çok savaşan 20'nci yüzyıl ülkesi olan Amerika'da insan mizacı iyi bilindiğinden işler şansa bırakılmadı.

Orada gazilere çok ama çok iyi bakılır, hayatlarının sonuna kadar rahat etmeleri için maddi imkân sağlanır.

Türkiye bunu hemen yapmalı.

Yapmaması için bir neden yok. Sadece iyi niyet ve insan sevgisi yetiyor gereken minik adımı atmak için.

***

Biliyorum, standart bir yeni yıl ilk gün yazısı olmadı bu.

Ama ne yapayım ki bu sorun hep aklımda.

Siz de katiyen unutmayın istiyorum.

Öneriye sahip çıkın veya alternatif öneri getirin.

Ama lütfen el birliğiyle bu olayı artık çözelim. 1999 bu konuda Türkiye'nin onur yılı olsun.