Kuşaklar arası kültür aktarımı

Bir gece kulübü müzik yarışması düzenleyecek, bu yarışma 23 yaşına basacak, toplamda 410 grup yarışacak ve kariyerine bu yarışmayla başlamış, ülkenin en tanınan müzisyenlerinden Teoman büyük vefa örneği gösterip gelip 23 yıl sonra birinciye ödülü kendi eliyle verecek...

Roxy %100 Müzik Günleri’nden bahsediyoruz.

Öncelikle birinci seçilen Eskişehirli grup Alkame’yi tebrik edelim, bahtları Teoman gibi olsun diyelim; sonra da İstanbullu olmayan okurlarımız için Roxy’yi bir küçük tarif edelim:

Bu şehirde 40 yaş üstünde, gece çıkma alışkanlığı olup da yolu Roxy’den geçmemiş pek az insan vardır. Taksim, Sıraselviler’deki Roxy, kent yaşamının hafızasında hâlâ ayakta kalabilmiş nadir “kurum”lardan biri. 

Rock ve popüler müziğin bir nevi “yaşayan Maksim”i. Popüler semtler, trendler, müzikler değişse de onun gönüllerdeki yeri asla değişmiyor, Moğollar grubundan Taner Öngür ile Mor ve Ötesi’nden Harun Tekin’i, efsane yapımcı ve yönetmen İzzet Öz’ü aynı sahnede buluşturabiliyor.

Bence Roxy, İstanbul için bir kültür ve turizm değeridir, bakanlık tarafından korumaya alınmalıdır.

Motto: “O son sex on the beach shaker’ını ısmarlamayacaktık...”

Çeyrek yüzyıl haybeye okudum

Türkiye, Bodrum Yalıkavak’taki Bagatelle adlı mekânda ödenen hesapla çalkalanıyor: 1.115.000 lira.

Rakamları takip etmekte güçlük çekenler için yazıyla konuşalım: 1 milyon 115 milyon lira. 20 kişilik bir grubun ödediği hesap bu.

Sıkı durun: Bu hesap bu seneye ait değil, geçen yazın hesabı.

Mekân henüz açılmadı, sezona haziran başı girecek. Yani bu yılın fiyatlarıyla olsa 2 milyon küsur.

Adisyonu inceledim, sanki hesap bana gelmiş gibi.

Halbuki sana ne, adamların parası var ki ödüyor.

20 kişi set menü yemek almışlar, 120 bin törkish lira.

Bak bu bile makul, adam başı 6 bin, Yalıkavak ortalamasında çok da şaşırılacak bir şey değil. Asıl roze şaraptan giydirmişler: 424 bin törkish lira. Yıkandınız mı be mübarek! 2 espresso 200. E bu da makul ama suya bu kadar yazılır mı: 16 su 3200, 8 soda 1760 lira. 1 milyon almışsın zaten bari suya yazma değil mi? 101 bin küsur da garsoniye ücreti. Ayrıca bahşiş vermedilerse tabii.

Çeyrek yüzyıl okudum, kolejler, Fransızca master’lar falan...

Okutacağız, adam edeceğiz diye ailemin anası ağladı.

Şöyle bir yerde garson olamadım!  

Kadın kadının neyi demiştiniz?

Oyuncu Esra Dermancıoğlu, Cannes Film Festivali’ne katılan Türk yıldızların kıyafetlerini eleştirdi. Çıplaklık, mıplaklık falan gibi şeyler söyledi. Bu şekilde değil, güçlü oyunculuklarıyla dikkat çekmeleri gerektiğini anlattı.

Sanırım isim vermeden, Dilan Çiçek Deniz’in kıyafetinden bahsediyor.

Haklı, biz sanatçılarımızın imajlarıyla, kılık kıyafetleriyle değil, öncelikle yetenekleriyle ön plana çıkmalarını tercih ederiz elbette.

Ama burada kaçırdığı bir nokta var...

Bu tür organizasyonlar oraya katılanlardan çok medyaya, magazine içerik sunmaya yöneliktir genellikle.

Mesela Lady Gaga, MTV Müzik Ödülleri’ne çiğ kırmızı etten bir kıyafetle katılmıştı. Yani Meryl Streep başka, Marion Cotillard başka, Kendall Jenner başka kontenjandan katılıyor bu gecelere. Herkesin yeri, rolü farklı.

Çıplaklık meselesine gelince: Kime göre, neye göre? Açtırtmayın Google görselleri...

Emeklilik meşgalesi

Hafta sonu Adana’da bir etkinlik düzenlendi:

Bira-kebap eşleşmesi.

Vedat Milor’un sopasını salladığını görür gibiyim ama doğruya doğru: Yağlı adana kebaptan, yağlıkaradan sonra boğazı temizliyor, fena fikir de değilmiş.

İşin ilginç yanı bir portre:

Cem Baysan adında bir adam.

Adana’nın köklü ailelerinden. Görseniz inanamazsınız, Adana’nın göbeğinde kendilerine Beverly Hills gibi bir mahalle kurmuşlar.

Palmiyeler, havuzlar, aynı Beverly Hills’te olduğu gibi sokakta lüzumsuz, alakası olmayan Allah kulu bile yok.

Öyle bir seçkincilik. Böyle ilginç bir Adana sosyetik yaşamı...

Cem Bey emeklilik meşgalesi olarak kendi butik bira markasını kurmuş, lansman olarak da kendi evinde hem Adana’dan hem şehir dışından misafirlerini ağırladı mangal partisinde.

Damadı, oğlu falan birlikte “eğleniyorlar” bu emeklilik meşgalesinde. Tamam, şükür, biz de EYT’yi olduk ama...

Ne hayatlar var be kardeşim!