Duygu yüklü bir Anneler Günü

Önce Doğan Cüceloğlu’nun annesini kaybettiği zaman yaşadıklarını anlattığı videosuyla çok burkuldum. Ağlayarak anlattı ünlü psikolog: “3 gün geçti gelmedi, 4 gün geçti gelmedi, 5 gün geçti gelmedi. O zaman anladım ki annemi bir daha göremeyeceğim.” Çocuk aklıyla şöyle demiş kendi kendine: “Annen yok, kimsen yok...”

Sonra Adanalıların 60 yaşındaki Dürdane Gültepe için yaptıkları seferberlik haberiyle çok mutlu oldum.

Komşular, bahçeden ağlama sesi duyunca polise haber vermiş. Polis gelince yaşlı kadının yalnızlıktan ve ziyaretine kimse gelmediği için ağladığı ortaya çıkmış. Haber kentte duyulunca bir sürü genç elini öpüp Anneler Günü’nü kutlamak için evine akın etmiş.

Umarım tek seferlik olmaz, bundan sonra da ziyaret ederler Dürdane Teyze’yi.

Aklıma Beşire Teyze geldi. Lisedeki en yakın arkadaşımın annesi.

O bizde kaldı, ben onlarda kaldım, üzerimde emeği çoktur Beşire Teyze’nin. Bir süredir huzurevinde kalıyor. Oğlu işi gereği yurtdışında.

Zaten içimde ukdeydi, bu Anneler Günü’nde gidip ziyaret edeyim istedim.

Arkadaşımdan kaldığı yerin adresini aldım. Sevdiğini bildiğim için giderken çikolata yaptırdım.

Daha önce hiç huzurevine gitmemiştim. Yeşillikler içinde güzel bir yer. Kadıköy’de Yaşam Huzurevi. Anneler Günü için başka ziyaretçiler de vardı. Görevliler yaklaşıp kim için geldiğimi sordular.

10 dakika sonra tekerlekli sandalyeyle karşımdaydı Beşire Teyze.

Görmeyeli yıllar, yıllar olmuş. Beni görünce “Sen burayı nereden buldun?” diye çok şaşırdı.

Önce hayırsızlığımdan dolayı bir güzel haşladı ama sonra uzun uzun sohbet ettik, eski güzel günleri andık. Onun mutlu olduğu zamanları bilirim.

Her halinden belliydi çok mutlu olduğu.

Çıkarken ne zamandır omuzumdaki bir yükümlülüğü yerine getirmenin hafifliği, onu tekrar görmenin neşesi vardı üzerimde. 

Niye bu kadar beklemişim, neden bu kadar ara vermişim...

Cevabı malum: Hayat gailesi, günlük koşturma.

Aslında hiç mazeret değil, istenince pekâlâ yapılabiliyormuş işte.

Tavsiye ederim. 

Sadece Türkiye’de olur

◊ SEBAT: Şamdan’a röportaj veren oyuncu Pelin Karahan markete, manava dahi kendisinin gittiğini açıkladı. Bu önemli bilgiyi bugüne kadar niye saklamış ki acaba? Benim inancım tam, biraz uğraşırsa kasaptan et bile alabilir.

◊ GURME: Sunucu Ahmet Çakar canlı yayında sinek yedi. Mecazi anlamda falan değil, bardağın kenarına konan sineği kaptığı gibi herkesin önünde ağzına attı. Herhalde reyting için. Vedat Milor’dan acil yorum bekliyorum bu tercihe. 

◊ SARRAF: İrem Derici kendisini aldatan Cem Belevi’den “çeyrek popçu” diyerek ayrıldı. Benzeri daha önce de yaşanmış, sonra barışmışlardı.  Her aldatmada ayar düşüyor: Önce yarım, şimdi çeyrek, bir dahakine “gram popçu”...

◊ HASET: Kaan Yıldırım’ın yaptığı kaslı paylaşıma Salih Bademci’den eğlenceli bir yorum geldi: “Abartmasak mı? Evet, biraz kıskançlık içerebilir, ne var?”

Bununla uğraşacağına yazıl spora. Haset etme ne olur, çalış senin de olur.

Futbol sadece futbol değildir

Vodafone Park’taki FB-BJK derbisinde Beşiktaş tribününde bir pankart açıldı: “Çölyaksız Bir Dünya İstiyoruz”...

9 Mayıs Dünya Çölyak Günü için açılmış bu pankart. Çölyak, buğday, arpa ve çavdarda bulunan glüten adlı bir proteine karşı hassasiyet anlamına geliyor. Bağırsakta hasara neden oluyor. Her 100 kişiden birinde görülüyormuş. Tedavisi yokmuş. Her 100 kişiden 20’sinde glüten hassasiyeti varmış. Baş ve eklem ağrısı, konsantrasyon bozukluğu, bacak, kol ve parmaklarda uyuşma gibi belirtileri varmış.

Şikâyetler ancak glütensiz beslenmeye geçince yok oluyormuş. Japonya, Çin gibi ülkelerde daha az rastlanırken, bizim gibi buğday ağırlıklı beslenen toplumlarda daha yaygınmış. Yani ekmek, kek, kurabiye, börek yemek güzel ama bu hassasiyeti tetikleyebiliyormuş. İşte bir pankartın öğrettikleri... Futbol sadece futbol değildir.