Haftanın müzikleri

*****
U2
SONGS OF INNOCENCE
Island
U2, tarihin en büyük gruplarından biri artık. Fakat hâlen aktif oldukları için henüz The Beatles’ların, Pink Floyd’ların ‘dokunulmazlıklarını’ kazanamadılar. Üstelik frontman’leri Bono’nun ‘dünya liderleri ile içli dışlı’ olması köktenci bazı idealistleri aşırı derecede sinirlendirmeye devam ediyor ve onların yaydıkları sinerji sebebiyle U2 pek çokları tarafından ‘itici’ bulunuyor. Geçin. Hem müzikal nitelik hem kitlesel etki açısından U2’dan daha iyisi yok bugün. Ve size iyi bir haberim var: Hâlâ müthiş müzik yapıyorlar. Geçenlerde tanıtımı yapılan yeni Apple oyuncaklarıyla gün yüzüne çıkan bu yeni albüm de kanıtlarımdan biri. Yılın bence en iyi şarkısı olan ‘Cedarwood Road’u da içeren, toplam 11 şarkılık, müthiş bir pop albümü. Ama buradaki popu, U2 standartlarıyla düşünün. The Edge’in gitarlarından süzülen bir pop bu. Genelde hüzünlü, ara ara yüksek tansiyonlu, çokça sakin ve vakur. Kurulduğu günden beri kadrosunu değiştirmemiş bir grup, heykel gibi oturaklı. Ve hâlâ parlak!

**
UMUT KAYA
GÜN OLUR DEVRAN DÖNER
Pasaj Müzik
Türkçe rock’ın İzmirlilerinden Umut Kaya, ikinci albüm için 6 yıl bekledi. Bu onun adına büyük kayıp, bu kesin. Günümüz piyasa standartlarında artık neredeyse 3 ayda bir yeni klip çekmezsen ‘eskiyorsun’ ya, ondan diyorum. Yoksa hızlı üretim meraklısı değilim. Neyse, gelelim albüme... Açıkçası ilk albümde de arabesk bir anlayış hâkimdi ‘duygu’ anlamında, bu albümde de öyle. Açılış şarkısı ‘Canım Çok Yanıyor’ bir Bedük cover’ı gibi tınlıyor. “Acaba bu sefer farklı bir sound mu bekliyor beni albümde?” derken ikinci şarkıdan itibaren bir ‘Duman etkileşimleri silsilesi’ başlıyor yine. ‘Yegane Aşk’ta Kurban sound’u giriyor araya. Sözlerde zaten yeni bir şey yok, “Yanındakiler adamsa ben de namussuzum” falan diyen, kaybeden edebiyatına devam... ‘Hakkınız Yoktu’ ve ‘Balad’ son zamanlarda duyduğum en kötü şarkılardan. ‘Tilki’ ve ‘Son’daki kıvamı devam ettirmesi lazım Umut’un. He bir de, şu ‘takım elbiseli rock’çı’ formatı bitsin artık ya.

***
ESİN İRİS
YİNE MAVİ
Sony Music / Columbia
Esin’i yıllardır yeraltında yaptığı işlerle tanıyorum. Birkaç şarkıya yaptığı rap katkısıyla isim yapmaya başlamıştı ama her zaman için besteci kimliğini ve farklı tarzlarda kullanabildiği sesini merak etmiştim aslen. İlk albümüyle bu merakımı giderdi. Esin, Türk Sanat Müziği’nden alaturka popa uzanıyor. Genellikle o çizgide ve yüksek tempoda kalıp araya tadımlık farklı sound’lar da katıyor. Tüm şarkıların söz ve bestelerinde imzası var. Bazı bestelerde Kolpa’dan Samuray da ona yardım etmiş. Esin’in gerçekten içinden gelen müziğin bu olup olmadığı, onun kariyerinde belirleyici rol oynayacak. Zira ben bu albümdeki ‘alaturka pop’ kafasını çok uzun süre götürebileceğini düşünmüyorum. Yine de dersine iyi çalışmış. Ona biçilen kıyafet üzerinde ‘emanet’ durmuyor ama bence biraz araştırmacı dinleyiciye bir ‘samimiyet şüphesi’ geçebilir. Bundan sonraki adımları, bu albümle ilgili soru işaretlerini silecektir.