Yılın son yazısı

Libya tezkeresi.

Özeti:

- Mehmetçik Libya’da.

Takvim yapraklarını

çevirip bakarsanız, zaten görürsünüz ki, Mehmetçiğin

ayak basmadığı ülke yok.

- Mehmetçik Kosova’da.

- Mehmetçik Somali’de, Lübnan’da.

- Mehmetçik Afganistan’da, Irak’ta, Suriye’de.

Hatta çocukluk yıllarımıza kadar inerseniz:

-Mehmetçik Kunuri’de.

***

Yahu Kunuri nerede?

Taa Kore’de.

Bilmediğimiz bir diyarda... Tanımadığımız insanlarla,

bizi ilgilendirmeyen bir sebeple... Göğüs göğüse çarpışmakta Mehmetçik... Kore Destanı yazmakta...

Çok güzel... Gurur verici.

Lakin biz orada savaşırken, kimse bizi Ermeni soykırımıyla falan hiç suçlamamış... Doğu Akdeniz hiç akıllarına gelmemiş...

Ilımlı İslam mıyız, baskıcı

bir devlet miyiz, demokrasisi arızalı bir ülke miyiz?

Hiç kimse bunları düşünmemiş, sormamış, bakmamış.

Sadece sırtımız sıvazlanmış.

“Aferin” denmiş.

Eh, o da bize yeterli gelmiş.

***

Şuraya varmak istiyorum. Bugün terör örgütleriyle

tek başına boğuşuyor Türkiye...

Suriye’deki yangına en tehlikeli mesafede olan ülke Türkiye...

Dünya seyrediyor...

Çocuklar sorsalar bize:

Ne işimiz vardı baba Kore’de?

Gelin de cevap verin.

Çünkü ardından hemen

şunu da soracaklar:

- Peki Kore’deki o müttefiklerimiz ne oldu, şimdi neredeler?

***

Zamanın ruhu, ne kadar kalleş bir nesneymiş meğer.

Mehmetçik’i Libya’ya uğurlarken, yılın son gününde işte bunları düşündüm.