×
Finiş’e doğru
Paylaş
Bu bir maratondu.
Nefeslerini iyi ayarlamaları lazımdı. Enerjilerini çok dikkatli kullanmalıydılar. Yarışı önde götürmenin değil, önde bitirmenin esas olduğunu bilmeliydiler.
- Heyhat...
Sonlara doğru yoruldular, tükendiler, hatta yerlerde süründüler.
Olmadı.
Beceremediler.
*
Bu bir maç’tı, maç.
Oyunun başında, ortasında attıkları kolay gollere güvenip rehavete kapılmayacaklardı.
Maç’ın 90 dakika olduğunu bilmeliydiler.
- Heyhat...
Şımardılar, son dakikalarda arka arkaya yedikleri gollerle taraftarlarını hüsrana uğrattılar.
Olmadı.
Beceremediler.
*
Neden?
Çünkü hayatlarında hiç maraton koşmamışlardı.
Hayatlarında hiç final maçı da oynamamışlardı.
İki tıktık bir şıkşık’la kazanırız sandılar.
Tabii, alkışlara da kandılar.
Olmadı, olmadı.
Beceremediler.
*
Kadroları da yanlıştı.
En iyi maratoncu atletlerini kenarda beklettiler, yarışa sokmadılar.
En iyi futbolcularını da zaten yıllar içinde ekarte edip tribüne yollamışlardı. Heyecan verici
bir golcüleri yoktu. Uydurma bir forvetle oynadılar.
Yani, olmadı.
Beceremediler.
*
Durun bakalım.
Şimdi uzatma dakikalarını oynayacağız.
Bir ihtimal...
- Hâlâ ümit var.
Arkalarında kapı gibi duran taraftar, kolay kolay havlu atmayacağına göre, sahadaki mirasyediler belki biraz ve nihayet bir ciddiyet sergileyebilirler.
Paylaş
