Korku filmi ‘7 GÜN’

Bu soruyu duyduğum an, ağzımdan burnumdan köpükler çıkıp, sinirden yerde taklalar atıyorum. Evet, doğru biliyor olabilirler ama hırsızın hiç mi suçu yok! Bu ay gerçekten durumu benim mi hormonlarım abartıyor; yoksa tüm dünya bana karşı mı diye PMS (Premenstrüel sendrom) âdet dönemi öncesi dönemimde kendimle ilgili notlar aldım.

Son 7

İnanılmaz aç uyandım. Üç senedir bir hücrede tek lokma yemeden yaşamış gibiyim. İlle bir şeyler yemeliyim açlığı değil ama bu, patatesli kaşarlı gözleme açlığı. Kendimi sağlıklı yaşama adadığım günden beri karbonhidratı hayatımda minimuma indirdim. Şu an ise unlu mamullerden başka bir şey düşünemiyorum.

Son 6

Göğüslerimin içini havayla doldurmuşlar sanki. Göbeğim gerginleşmiş. Sanki gece derimi soymuşlar, sonra da turşu suyuna batırmışlar gibi acıyor. Saçlarım bir türlü şekle girmiyor. Makyajla bile kıyamet alameti gibiyim. Aynaya bakıp bakıp kusmak istiyorum. Yanağımda iki tane ucu olmayan sivilce var. Hiçbir şey yapmak istemiyorum, tek istediğim yemek yiyerek ağlamak.

Son 5

Televizyonda neden bir şey yok, okunacak kitap neden bulamıyorum. Dışarı çıkmak istemiyorum çünkü giyecek bir şey bulamadım kendime. Dolabın önünde oturup, takriben yarım saat ağladım. Sonunda en basit parçalarla dışarı çıktım. Trafikten nefret ediyorum, araba içinde burnunu oyan adamlardan nefret ediyorum. Köprüden nefret ediyorum. Beni sıkıştıran TIR’lardan nefret ediyorum. Çığlık çığlığa bağırmak istiyorum.
Neden dışarı çıktım ki, arkadaşlarımın sesi başımı ağrıtıyor. Sürekli konuşmak zorundalar mı? Evet, onu da ben yiyeceğim. Hayır, spor yapmıyorum artık. Lokmamı saymayı keser misin! Hangisini önce doğrasam acaba. Yan masada olan adam, ağzını şapırdatarak yemek yiyor, devlet size sokağa çıkmayı yasaklatmalı.

Son 4

Bugün yatağın çikolata tarafından uyandım. Bir kâse sufle için bir böbreğimi verebilirim. Keşke orta sehpayı pastadan yaptırsaydım. Kahvaltı yerine çikolatalı pasta yiyeyim, yürüyüşe giderim sonra ne olacak.
Yürüyüşte tek düşündüğüm şey. Allah’ım ne olur burada kaybolayım, Hansel ve Gretel’in cadısının evini bulayım. Sonra o çikolatadan yapılmış evi happuru huppuru yiyeyim. Bu sırada herkes beni arasın, öldüğümü zannetsin. Oyy benim Pukim bensiz ne yapacak. Babam kafayı yer, kardeşim hemen kıyafetlerime el koyar. Kendi ölümümü düşünerek içli içli kendimden geçerek ağladım.
‘Bu Tarz Benim’de kızın birinin ciddi problemleri olduğu halde nasıl yayına çıkar diye ağladım. Reklam uzun sürdü diye sinirden ağladım. Gece yatmadan önceyse açlıktan ağladım.

Son 3

İnsanlara durup durup “Regl olmak üzereyim” demek istiyorum. Daha önce hiç fark etmemiştim. Ağzımdan istemsizce çıkıyor. Biri “Nasılsın” dese, “PMS’im canım”. Konuyu bir şekilde döndürüp, dolaştırıp yumurtlama dönemine getirmek istiyorum. Neden böyle yapıyorum acaba? Bir saattir arkadaşımla sadece bunu konuşuyoruz. Nasıl acı çektiğimi, nerelerimin ağrıdığını anlatmaktan inanılmaz zevk alıyorum. Babaanneme benziyorum.

Son 2

Neden hâlâ olmadım ya, nefes alamıyorum sanki. Acaba, yok canım ne alaka. Lan, yok yok imkânsız. Tıbbi olarak imkânı yok yani. Offf yine telefonum çalıyor. İnsanların beni aramasından nefret ediyorum. Neden arıyorsunuz yani? Açmıyorum bi de ısrar ediyor. İki kere üst üste arayacak kadar başına ne gelmiş olabilir. Hadi başına bir şey geldi, polisi arasana.
İki saat sonra... Bu evde yapayalnız öleceğim. Kimse beni aramıyor, kimse beni sevmiyor. Ben kimim zaten.

Son 1

Kuşların sesini sen de duyuyor musun? Hava nasıl güzel. Üstümden büyük bir yük kalkmış gibi. Üstelik hiç aç değilim. Gripmişim de bugün iyileşmiş gibiyim. Bu şehri seviyorum, trafiğini bile seviyorum. Gri betonlarını bile seviyorum. Göğüslerim ağrımıyor, derimin gerginliği geçmiş. Dünya varmış be!
Allahhhhhhh! Erken konuştum. Karnımın içinde bombalar patlamaya başladı. Kramplar giriyor sanki. Ben hayatımda böyle bir acı görmedim. Tamam, bundan önceki ay görmüştüm. Peki, ondan öncekinde de 14 yaşımdan beri her ay bu ağrıyla uyanıyorum ama yemin ederim, her seferinde ilk gün gibi geliyor.