Bebek arabası terörü

Toplum duyarlılıkları ‘üretim-tüketim’ dengesiyle ilişkilidir. Üretici toplumlarda duyarlılıklar yüksektir, tüketici toplumlarda ise oldukça az! Bunu bize dünya tarihi yeterince kanıtlıyor. Söz gelimi ağaç diken, fidanlar büyüten bir insanın onları kesmesi mümkün değildir; ama hayatında hiç ağaç dikmemiş, onu sulamamış biri onları gözünü bile kırpmadan kesebilir.

Sosyal medya ve cep telefonları iletişim ağımızı genişletti, ama iletişimimiz azaldı. Her gün için bir ‘küresel gün’ ilan edenler, sosyal medya konularını toplumun önüne fırlattı. Geniş kitleler o günleri ‘kopyala yapıştır’ mantığıyla bir dakikalığına paylaşıp ‘duyarlılık’ gösterse de ikinci dakikadan itibaren o duyarlılıkların buhar olup uçtuğunu da üzüntüyle gözlemliyoruz. İçten gelen hassasiyetlerle göstermelik olanlar yer değiştiriverdi. Sosyal medyada herkes çok ‘hassas’ peki ama sokakta neden değil?

Son yıllarda ülkemizde hızla yaygınlaşan bir ‘terör’ biçimi var. Dünyada ‘bebek arabası terörü’ olarak tanımlanan şiddet türü, ülkemizde oldukça yaygın. ‘Bebek’ ve ‘terör’ sözleri nasıl böylesine kolayca yan yana gelebilir, diye düşünebilirsiniz. Hakikaten korkunç, ama gerçek! Çünkü anneliğin bir ‘meslek’ gibi görüldüğü, bebek arabasına sahip olanın kendini ‘üstün’ gördüğü bu ortamda toplumsal şiddet de derinleşiyor. Toplu taşıma araçlarında hasta, yaşlı, gazi ve hamileler için ayrılan koltukları işgal edenlerle, bebek arabasını yayaların üzerine sürenler arasında gizli bir ‘şiddet rekabeti’ var adeta. Kamuya açık alanlarda insanların birbirlerine ‘üstünlüklerini’ göstermeye çalıştığı bir topluma dönüştük. Yolda, trafikte, asansörde, hatta kutsal yerlerde bile birbirini itekleyen insanlar var.

Hiçbir birey ötekinden üstün değildir, olamaz! “Ben geliyorum kenara çekil” edasıyla içinde bebeği olan arabasını kalabalıkların üzerine süren anne babalar neyin eseri? Karşısındakine saygı göstermeyen, kendine nasıl saygı bekleyebilir?

Bu gidiş iyi değil! Üretim toplumu olalım…