Twitter olmadan asla

Şimdi twitter olmadan nasıl yazı yazmışız noktasına geldik, ya da geldim diyeyim.
Twitter bizler için ciddi bir alan araştırması rolü üstlenmiş durumda.
Gündem, son dakika haberleri (Haiti depremini dakika dakika twitter’dan takip ettik), hangi televizyon programında neler oluyor (Beyaz mı köpeği ısırdı, köpek mi Beyaz’ı), kim kiminle nerede geziyor, hangi filme gitti (Nazlı Ilıcak en son Up in the Air’i gördü), nasıl buldu (Tuğçe Tatari Up in the Air’i herkes kadar beğenmedi), her şey anında twitter’da.
Canım mı sıkıldı, yazıyorum derdimi, anında teselli tweet’leri yağıyor.
Psikoloğa gitmeye gerek yok. 10 dakikaya düzelip, ne çok dostum varmış diyerek neşeli hayatıma geri dönüyorum.
Bilgilenmenin, kendini iyi hissetmenin dışında işin bir de eğlencesi var tabii.
“Çok da twittimdeydi” gibi yeni espriler de lugatımıza girmiş durumda (teşekkürler şirin Sever)...
Statü, hava, civa derseniz o da yok değil.
Attığın tweet sayısı ve takipçin ne kadar fazlaysa havan da o kadar çok oluyor.
Sırf isimle takipçi toplayanlar da var. Birileri ‘Cmylmz’ diye hesap açmış, (Cem Yılmaz olduğunu hiç sanmıyorum) sadece 1 tweet’i ve 1154 takipçisi var.
 Adı bile yetti diye buna derler herhalde.
Bir de adı ve tweet’leri yetenler var ki, twittertürkiye listesinin tepesinde onlar var; zirvede ise 22 bin 500 takipçisiyle Sertab Erener.

ıstanbul’da biz bize kaldık!

Cumartesi Milliyet’te Mehmet Tez, ıstanbul 2010 Avrupa Kültür Başkenti açılışıyla ilgili müthiş bir yazı yazdı; “Kültürün bu mu ey ıstanbul?”
ınternetten bulun, okuyun.
Mehmet’in de dediği gibi açılışta kendimiz çaldık kendimiz oynadık, körler sağırlar birbirini ağırladı.
ıstanbul’da uluslararası alanda yankı getirecek tek bir konser bile yoktu.
Recep Tayyip Erdoğan’ın ıstanbul’u ıstanbul kadar güzel anlatan, şiirsel ve etkileyici konuşması sınırlarımız dışına çıkamadı ne yazık ki.
Artık köy düğünlerinde bile yapılan havai fişek gösterisinin kültürle olan bağlantısından söz edemeyeceğim.
Böyle bir bağlantı yok çünkü.
Neyse, işin kutlama, konser, müzik kısmına girmeyeyim, benim derdim sinemayla. Yıllardır “Neden yok?” diye dilimde tüy biten ‘Istanbul I Love You’ filmi 2010’da da yapılmadıysa hiç yapılmayacak herhalde.
‘Paris I Love You’, ‘New York I Love You’dan sonra, 2010’da Avrupa’nın kültür başkenti olmuş ıstanbul’a bir ‘Istanbul I Love You’ yakışmaz mıydı?
Dünyanın dört bir yanından gelecek usta yönetmenler ıstanbul’un kültürünü yansıtan kısa filmler çekemezler miydi?
Bu film dünyanın dört bir yanında festivallerde gösterilse, tanıtıma katkıda bulunmuş olmaz mıydı?
Olurdu da, olamadı işte.
Bizim göremeyeceğimiz bir başka bahara artık.

Altın Küre’yi nasıl bilirsiniz?

Bugün gazetelerde Altın Küre’yi kimlerin aldığını okuyacaksınız.
Kırmızı halıya şemsiyelerin damga vurduğunu öğreneceksiniz.
Mickey Rourke’un yanındaki o şahane kadının ve iki seksen yere yatan Amanda Palmer’ın fotoğraflarını göreceksiniz.
Peki siz tüm bunları okur, izler, görürken, Altın Küre’yi nasıl biliyorsunuz?
Evet, herkes Altın Küre’yi konuşur ama ne anlama geldiğini, kimler tarafından verildiğini pek bilmez.
NBC televizyonuyla yapılan anlaşmadan bu yana popülerliği artan Altın Küre Sinema ve Televizyon ödülleri, Oscar ve Grammy’den sonra 3. en çok izlenen ödül töreni.
Bu ödüller 1944 yılından beri Hollywood Yabancı Basın Birliği tarafından veriliyor.
Ve Altın Küre, sürekli telaffuz edildiği üzere her yıl gerçekten de Oscar’ın habercisi oluyor.

Korsanını izlemeyin

Paranormal Activity’yi sakın ola korsanından izlemeyin (bu cümleden diğer filmleri korsandan izleyebilirsiniz gibi bir şey de çıkarmayın tabii)...
Boşuna para ve zaman kaybetmiş olursunuz.
Filmin kendisinde bir numara yok, korkutan, ürperten kısmı finali ve finalinde sinema salonunda yapılan atraksiyon.
Nedir o atraksiyon demeyin, söylemem.
Ama bilin ki evde korsandan izlerken sizi etkilemesine imkan ihtimal yok. Paranormal Activity’den korkmak istiyorsanız, doğru sinemaya...