Cenaze insanları

Ülkemizde korkunç bir ünlü cenazesi geleneği oluştu.

Bu bir tür aymazlık, bir tür hastalık.

Görgü, saygı, nezaket, kural, hiçbir şey kalmamış insanlarda.

Cenazeleri, ölüp gidenleri küçük çıkarları için sömürmek üzere vampir gibi bekliyorlar.

Ellerinde kamerası açık telefonlarla, işi şova, sosyal medya malzemesine dönüştürüyor, acaba neyi kendimize mâl edebiliriz diye hesap yapıyorlar.

Büyük oyuncular!

Sanki bir film sahnesindeymiş gibi rol kapmaya çalışıyorlar.

Yakında şöhretli, varlıklı insanlar çıkıp “Beni kalabalıklardan uzak, sessiz sakin gömün” derse şaşırmayacağım.

Hollywood sırları

Hollywood’da yayınlanan bir anı kitabı, Marlon Brando’nun bilinmeyen bir öfkeli anının yeniden konuşulmasına neden oldu.

Brando, Oscar aldığı Elia Kazan filmi “On the Waterfront”un 1954 yılında İtalya’da yapılan galasında kendi sesine dublaj yapıldığını görünce çılgına dönmüş ve galadan çıkmak istemiş.

Karanlıkta “Bana dublajlı film izleteceğinizi neden söylemediniz, beni derhal bu salondan çıkarın” diyerek menajerine bağıran Brando’yu bir türlü sakinleştirememişler.

“Benim ağzımdan başkasının sesini duymanın nasıl bir şey olduğunu tahmin edebiliyor musunuz! Beni bir vantroloğun kuklası mı yapacaksınız” diye devam edince kendisini sessizce yakındaki bir bara götürmüşler ve ancak film bitmeden 5 dakika önce tekrar salona girmeye ikna edebilmişler.

Bu olay, New York’tan Roma’ya taşınan ve burada menajerlik yaparak ünlü yıldızlarla çalışmaya başlayan Amerikalı çift Hank Kaufman ve Gene Lerner’ın “Hollywood on the Tiber” adlı kitabında  yer alıyor.

Charlie Chaplin’den Federico Fellini’ye pek çok yıldızla ilgili anıların yer aldığı kitap, 1970’lerin sonlarında yazılmış, 1982 yılında İtalyanca olarak yayımlanmıştı.

Şimdi ise İngilizcesi çıktı ve çok eminim bu yıl en çok okunanlar arasına girecek.

Ben onun insanıyım

“O benim köpeğim değil, ben onun insanıyım” demiş Jean Paul Belmondo.

Ne de güzel söylemiş, kedi ve köpeklerimizle ilgili hislerimize tercüman olmuş.

Daha nasıl anlatayım diye düşünürken aklıma geldi...

Başkasının girdiği ve sifonu çekmediği tuvalette sifonu çekmekten bile iğrenirken, kedi ve köpeklerimizin dışkılarını nasıl da mutlu mesut, güle oynaya temizlediğimizi düşününce her şey anlaşılıyor aslında, öyle değil mi?