Serdar’ın, Aziz’e yemekte anlattıkları

“Bak Azi senin beş duyun var. Görme, duyma, tatma, dokunma ve koklama.
Bu duyularla içine aldıkların hep güzel, iyi ve sağlıklı olmalı. Gözünden içeri girenlerin güzel ve faydalı olması lazım.
Güzel filmler, güzel kitaplar, güzel nesneler, doğanın güzellikleri...Duyduklarımız güzel ve ilginç olmalı.
Güzel müzikler, güzel sözler, doğa sesleri, sessizlik...
Burnunun aldığı kokular doğal ve güzel olmalı.
Doğadaki kokular...
Diline değenlerin tadı güzel, faydası çok olacak.
Ne kadar doğal o kadar iyi...
Derine dokunanlar sağlıklı olmalı.
Pamuk, keten...
Beş duyun ne kadar çok güzel ve faydalı şeyle buluşursa o kadar iyi. Bu oyunda bunların hiçbiri yok!
Hipnotize edici bir müzik ve bitmeyen bir kovalamaca.”
Aziz Arif, bunları dikkatle dinledi.
Çizimlere baktı.
Kulak deliğinden, burun deliklerinden, gözlerinden, dilinden ve teninden ona ulaşan bir sürü şey olduğunu fark etti.
Belki de hiç böyle düşünmemişti.
Ben de hiç böyle düşünmemiştim.
Üzerinde türlü delikler ve hassas duyargalar olan etten kemikten bir varlığız.
İçimize bir sürü bilgi boca ediliyor.
Kimi kulaklardan, kimi gözlerden, kimi burundan, kimi dilden, kimi tenden.
Bunların çoğunu filtrelemeden, tartmadan, bize iyi gelip gelmediğini düşünmeden içimize kabul ediyoruz.
Sonra hasta olduğumuzda şaşırıyoruz.
Halbuki hastalıklar da sağlıklar gibi, bu bacalardan giriyor içeri.
Hisler yaratarak, duygular oluşturarak, düşüncemizi kirleterek bize varıyor çoğu.
Serdar bunları 9 yaşındaki oğlumuza anlattı ama ben de öğrendim unutup gittiğim çok önemli bir şeyi.
Nefes alan ve nefesle birlikte bir çok şeyi de sürekli içine alan ve işleyen bir canlı olduğumu.
Ayrıca ne kadar iyi şey alırsan, o kadar iyisini de yayıyorsun.
Dillerde tat, kulaklarda neşe, burunlarda tazelik, tenlerde sevgi, gözlerde güzel bir anı olmak gibisi var mı?
Hayatın muhasebesi de buna bakıyor zaten, ne aldın ve ne verdin.
Verdiğin aldığından çoksa, e sen bu dünyaya boşa gelmedin!
Ne güzel duyuları şad ettin!