Rutinimi iminitur

Bu bir rutin kırıcı. Rutin kırıcı, çünkü biz müzik çıkarıcılar, ses yapıcılar o saatlerde uyuruzzz.

Uyumayanlar kahvaltı yapar, işte olur, sohbet eder, alışveriş eder ne bileyim...

Ama saat 10’a konmuş bir benzer aktivite vardır muhakkak.

Rutin, insanı sarıp sarmalayan, ‘her şey yolunda’ diyen bir şey. ‘Bak hayat o beklediğin gibi akıyor, korkulacak bir şey yok’ diyen şey.

Fakat bilseniz ne güzel oldu ona çalım atmak. Rutin uyurken kalkıp, ‘sporcukız’ kıyafetini giyip, bir süperkahraman edasıyla arabaya atlayıp köprüden geçmek!

Yürürken ‘bu saatte, burada ne işim var?’ demek çok zevkli.

Işınlama bu resmen. Bakıyorsun sağında su, suda güneş kayık dalga; solunda ağaç, ağaçta yeşil kuş rüzgar...

’Bundan güzel rüya mı olurdu şimdi’ diyorsun kendine.

Bir de derin nefes aldın mıydı aklından ‘koşsam mı?’ geçiyor.

Diyorsun ‘yatıyorum uyuyorum da n’oluyor, adı üstünde uyuyorum işte!’

Her anlamıyla yapma etme dedirten kelime.

Dünya dönerek güneşten biraz daha vazgeçerken, ben sarıdan oluyorum.

Ama bu benim anti-rutin savaşım. Orada her gün yürüyen de saat 10’da yatağında uyumalı. Rutinini şaşırtmalı.

Kalkıp koşmaya gitmesi beklenirken, hayatından bir sabahı uzun tutmalı.

Ne güzeldir bazı günler, özellikle kışın, yatakta kalmak. Yorganın tropik ikliminde saat farkıyla jetlag gibi olmak... O yürüyenin rutini de böyle kırılır.

Bir yapsa bayılır.

Mesele saat 10’da ne yaptığında değil tabii ki.

Geçen sene Nesrin Topkapı’dan dans dersi alırken, akşamüstü 3’te göbek atıyordum.

Atılıyor valla, düğün dernek beklemeyin.

Sonra derin nefesler alarak, ipod dinleyerek geçen bir saatin sonunda, manavdan mandalina ceviz alıp, kahvaltının göbeğine koyunca, kahvaltının rutini de bozulur.

Peynirin, çayın keyfi yerine gelir.

Bir hariçten gazeller kitabında ‘her gün korktuğunuz bir şeyi yapın’ mı diyordu?

Evet evet, hatta ben gidip kedinin fırlamasından korkmayıp, çöpe şişe atmıştım.

Rutin güzel, ama kırınca içinden bir aroma çıkıyor ki, sormayın gitsin...

Sigarayı da bırakın ayrıca, pis bir şey.