Hayatta kimlere bir şey olmaz?

Karnı güçlü olana bir şey olmaz. Karın en önemli yer. Orada 9 ay bebek bakılır ve birini sinirlendirdiğimizde oramıza yumruk gelir. Moralimiz bozulunca karnımız ağrır. Karnımız acıkır. Karnımız bizi dik tutar. Şarkıcılar ciğerlerinden vazgeçer ve ses çıkarmak için nefesi oraya alırlar. Karn-ı bahardır orası.

Şimdi yavaş yavaş soyuta doğru gideceğiz, karnınızdan bir ses ’devam et’ diyorsa buyurun. Hayat bir denge meselesiyse, yumruk yiyeceğiniz yer güçlü olucak. Çünkü bizi dengede tutan, aynı yer. Suçlu olduğun yerden al gücü! Hem suçlu hem güçlü ol yani. İnsan zayıflıklarının üzerinde çalıştığında, hem yumruk yemez, yerse de ’yemezler’, yerlerse de dengemizi bozamazlar. Zayıflıkların üzerinde çalışmak da ne demek?

Step step anlatayım:

Step1: Yumruğun gelebileceği yerleri bul. Bu sendeki bir eksiklik ya da bir fazlalıktır. Hepimizde bunlardan bol bol bulunur. İnsanı kul yapan bunlardır. Bir eksilip iki çoğalarak ortama ayak uydurma derdinde, yuvarlanıp gitmemize evrim denir (burada en önemli kelime: gitmemize). Bunu illa ki bizimle paylaşman gerekmez. Gece odanda yalnız kaldığında, bir kağıda ’ayakta kalma engelleri’ni, doğanın ya da bulunduğun yerin sana ihanetlerini bir bir yaz. Bir kere oku, çöpe at. Asla unutmiycaksın nasılsa. Sakın odaya öfke möfke sokup, bu süreci bozayım da deme. Bu liste senin karnın. Tepeye yaz: KARNIM.

Step2: Karnını çalıştır. Düşünerek, nefes alıp vererek, eksikleri artırmaya ve fazlalıkları azaltmaya çalış. Bu bir zihin egzersizi de olabilir, fiziksel bir şey de. Sen bilirsin onu. Üzerine git, üzerine gelicektir, sen yine üzerine git. Üzerine gelmeyi bırakana kadar. Güçlü karın budur. (Aklında taşıdığın) listenden silinene kadar. Birki üç, son kiüç...çalış çabala. Sana bu evrede en çok yardımcı olucak olanlar, sana yumruğunu gösterenlerdir. Onlara sinirlenebilirsin. O sinirden zarar gelmez. Kasların çelik gibi olsun. Karnına yaz: ÇELİK.

Step3: Dengede dur. Ağaç pozisyonunda ya da savaşçı pozisyonunda duracaksın. Buraya kadar gelen bilir: bu bir seçim değildir. Bu gendir. Ama tabii ağaçlar savaşçılar olmadan, savaşçılar da ağaçlar olmadan yaşayamaz. Bu da zendir. Kimileri giderken, kimileri dururken dengededir. Önemli olan Aristo’nun öğüdüne kulak vermektir: Hayatta dengeyi bulmak lazımdır. Dengeyi bulanlara bir şey olmaz. Karnı güçlülere bir şey olmaz. O halde ağaca yaz: GÖVDE.