Nil Karaibrahimgil

Hep derlerdi. “Sihirli kapı, sabahın erken saatlerinde görünür oluyor” diye. Alice Harikalar Diyarı’ndaki kraliçe de söyleyip durur, bütün mesele her gün kahvaltıdan önce altı imkânsız şeye inanmak.

Sabahları doğaya, güneşe, nefese, sessizliğe ve içimize dönmek için en güzel zaman. Güneş doğarken, yeni başlayan günün elini tutup, onu oraya buraya çekiştirmeden, içimizdeki yenileri doğurmak lazım.

Nerede hatırlamıyorum bir yerde okumuştum ve hoşuma gitmişti. “Sabah uyanır uyanmaz bir şey okumayın, aklın devrelerini hemen çalıştırmayın” diyordu.

Sabahları okumayı bıraktım ben o günden sonra.

Telefonuma bakmamaya çalışıyorum ilk iş.

Eğer en başından telefona bakarsak da kendimizi bütün gün oyalanma ve dikkat dağıtmaya koşullandırıyormuşuz.

Kısacası sabah yaptığın şey, günün ritmini ve atmosferini belirliyor.

Sabahların gücünü elime almaya karar verdim ben de. O sihirli kapı kaybolmadan içinden geçmeye. Daha rüyalarım soğumadan hemen, masama oturup yazmaya ve gitarımla sohbete başlıyorum.

Oturup üç sayfa, kalemi hiç durdurmadan yazıyorsunuz değil mi?

Fazla düşünmenin ruh sağlığına kötü geldiğini duymuş muydunuz? Öyleymiş.

Düşünce, düşündükçe içine gömüldüğün bir bataklık gibiymiş.

Halbuki hepimiz buralara düşünerek geldiğimizi düşünüyoruz. İşte bu da sadece bir düşünce.

Aslında hayat sıçrayışlarımızın çoğunu, düşünce kablosunu kesip iç sesimizi dinlediğimizde yaptık.

Ben artık düşünceyi bir dondurma külahı gibi hayal ediyorum.

En yukarısındaki daireyi dönerek düşünmeye başlıyorsun sonra yavaş yavaş, döne döne aşağılara, karanlık uca doğru...

Bir girdap gibi. Gidişatı belli. Hızlanarak, aşağıya doğru sarmal yapacak.

Ben de içinde Oz Büyücüsü’nde, hortuma kapılmış Dorothy gibi savrulacağım.

Savrulmam bittiğinde kendimi Oz Büyücüsü’nün sihirli dünyasında değil, Nil büyücüsünün korkulu dünyasında bulacağım.

Geçen hafta çaresizlikten doğan amaçlarla, ilhamdan doğan amaçların farkını yazmıştım.

Bunlar iki farklı anadan doğan iki farklı bebek.
Çaresizlik ana, mutsuz çocuklar doğuruyor.
İlham ana, mutlu çocuklar.
Peki, bir amacın, bir hayalin çaresizlikten mi yoksa ilhamdan mı geldiğini nereden anlarız?
Hepimizin avuçları istek dolu, amaç dolu, arzu dolu.
“Aç şu avucunu bir bakayım” dediklerinde açamayacağımız kadar sıkı tutuyoruz onları.
Sanki onlarsız bir hiçiz.

İnsan bir demet arzu çiçeği.

İstekleri, yapamadıkları, hayalleri sonsuz.

Arzuları önüne geçilmez bir çağlayan gibi.

Kiminin debisi daha yüksek, kimininki daha düşük...

Yine de “Peki sen ne istiyorsun?” sorusuna cevap veremiyormuşuz, o da ilginç.

Bence yol boyunca başkalarının Arzu Film’lerinde o kadar rol oynuyoruz ki, kendi senaryomuz rüzgârda uçup gidiyor.

Yine de içimizde alev, gerektiğinde çıkaracağımız gömülü tırnaklarımız var.

Peki baksak bir şu arzulara, ya da şirketlerin dediği gibi: Hedeflere...

Çaresizlikten doğanlar, ilhamdan doğanlar.

Doğum günlerimiz, ormanda yürürken işaretli ağaçlar gibi, yolun bir bölümünü daha tamamladığımızı hatırlatıyor ister istemez.

Başını çevirip bir bakıyorsun geçmiş senene. Bazen daha da geriye, çok geriye...

Ta çocukluğa kadar. Ben de bir iki gündür, aynadaki yüzümle konuşurken buluyorum kendimi.

En başta hepimiz, kendimizi kutlamalıyız.

Hayatta kalmak bile büyük başarı bu yolculukta.

Sağlıklı olmak, sevdiklerinle olmak, bir şeyler yapmış olmak muhteşem bir başarı.

Madalyalar hak eden durum tüm bunlar.

Yeterince söylemiyoruz. Hatırlamıyoruz.

Kendimizi neredeyse hiç, bunlardan dolayı kutlamıyoruz.

Hayatın sürekli değişmesi, durduğu yerde durmaması nasıl bir çılgınlık değil mi?Mevsimler bile bize bunu öğretemiyor.

Aslında sabır taşı olsak da, bir ağacı ilk tomurcuklandığı andan itibaren dikkatle izlesek, hayata dair her şeyi öğrenmiş olurduk.
Nasıl büyünür de serpilinir, nasıl güneşe doğru kollar uzanır, nasıl o kollardan yeşil yapraklar, meyveler, çiçekler fışkırır da gençlik cümbüşü yaşanır?
Rüzgarlara nasıl dayanılır? Teslim olarak...
Güneşe nasıl ulaşılır? Eğilip bükülmeyi bilerek.
Zararlı böceklerle nasıl savaşılır? Başka böceklerle dostluk kurarak?
Ve bilmediğimiz daha birçok şeyi.
Sadece bir ağaçtan. Sadece bir karınca kolonisinden, sadece bir arıdan.

Ben oğluma, canım oğluma, nefes alan her şeyi sevebilmeyi öğretmek isterim.

Kalbine bunu, bir ananenin torununa ördüğü hırka gibi giysin isterim.

‘Eğer bir şey nefes alıyorsa, sen onun verdiği nefesi içine çekiyorsundur ve böylece ikiniz aynı nefeste buluşuyorsunuzdur’ demek isterim.

Atmosferin ilk katmanının nefes olduğunu bilsin isterim.

Dünyanın neresinde olursa olsun, nasıl görünmeyi, nasıl inanmayı, nasıl düşünmeyi, nasıl hayal kurmayı, nasıl sevmeyi ve var olmayı seçerse seçsin, herkes senden demek isterim ona.

Birbirimizden yapıldık aslında. Bunu sana bilimsel olarak ispat edebilirim demek isterim.

‘Bir insanın bir diğerinden ne kadar farkı olabilir en nihayetinde’ diye sorsun isterim.

‘Gel, seninle şu an var olan her canlıyla, şu dünya misafirliğinde dost ol, sevgili ol, hemhal ol’ demek isterim. 

Bir ağaca da, bir kuşa da, bir kediye de aç kapını, aç kolunu, aç pencereni.

“Bunu ben böyle yapıyorum.” Siz böyle yapmıyor olabilirsiniz. Bunun böyle yapılmadığını düşünüyor olabilirsiniz.

Belki aranızda anlaştınız ve kesin karar verdiniz bunun böyle yapılmayacağına ve bu sizin tek gerçeğiniz.
Belki sorgulanmayacak kadar eskilerden beri, bu tıpkı sizin dediğiniz gibi yapıldı.
Hatta belki birçok yere yazıldı, bunun sadece bu şekilde yapılacağı.
Yine de bu benim dünyaya ilk gelişim.
Büyük ihtimal ki son gelişim.
Ve doğumdan ölüme olan bu tek yön uçuşumda, kendi yollarımı denemek istiyorum ben.
Madem içimde bir hisle buradayım, yol göstericim olarak sadece onu tayin etmek istiyorum.