Umumî arzu üzerine yazılmış bir yerel seçim yazısı

“Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek...Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek... Çiçek, böcek...”

Nasıl bir adaya oy vereceğim

GEZİ otobüslerinin üzerine tente yaptıran,
AKM’nin otoparkını İzmirlilere geri veren,
İzmir Mevlevîhânesini İzmir’e kazandıracak,
Deniz’e 50 metre mesafedeki yağmur suyunu, denize akıtabilecek,
“Festivaller Kenti İzmir” projesini destekleyecek,
İzmir’i Uluslararası Karavan Turizmi’ne açabilecek,
Birinci Kordon’da rakı-balık saatinde çöp toplamayacak;
Veee...
“GEZİ”de,
“ÇARŞI”da,
“PAZAR”da,
“DİVAN”da,
“DERGÂH”ta,
“BARGÂH”ta,
“MECLİS”te,
“MEYDAN”da...
“Seçmeniyle inatlaşmayan bir aday” bulursam,
Ona oy vereceğim...
İzmir için böylesi var da ben mi bilmiyorum?
Duyan beri gelsin; bana da söylesin.
“1 oyluk beyliğimiz” var, ona halel getirmeyelim!

Türkiye’de neler oluyor dersiniz

VAKTİYLE anlatılırdı; rivayet bu ya, iki İngiliz parlamenter trenle ve aynı kompartmanda yolculuk ediyorlarmış. Biri gazete okurken, diğeri camdan dışarıyı seyrediyormuş... Pencereden bakan, diğerine yeşilliklere yayılmış koyunları göstermiş:
“Koyunların nasıl kırkıldığını gördünüz mü Sir Edward?” demiş, “cascavlak kalmışlar”.
Diğeri, kısa süreliğine dikkatini gazetesinden koyunlara kaydırmış. “Evet Lordum” diye başlamış söze; “bize bakan yanlarının kırkılmış olduğunu söylemek mümkün...”

İçinizdeki çocuk yaşıyorsa yaşlanmıyorsunuz demektir

ANOOSHIRVAN Mohammadzade Miandji ismiyle (belki beni ayıplayanlar çıkacak), onunla da “Ekşi Sözlük” sayesinde yeni tanıştım. Başlıktaki cümlesi, sosyal medya rüzgârıyla, “benim için biçilen, hattâ seçilen bir kaftan” halinde düştü, e-posta kutuma... Üstelik fonda, “azcık hırpalanmış olsa da, 1965 model T1 – Volkswagen BUS”; hem de benim emektar ‘Şirin Baba’ ile aynı renkte... Resimde, aracın tavanında, yanındaki kediyle beraber oturmuş bir kız çocuğu var. Dayamış merdiveni çıkmış yukarı. Elinde gülücükle bakan matrak bir yeşil şemsiye. Yani şakır şakır yağmur yağıyor. İçimdeki ses, “ben daha buradayım” demez mi? Keyiflendim, paylaşıyorum!