İzmir’in “Kavakları” mı, “Koltukları” mı ?

İl Başkanı, “metrakareye düşen başkan” sayısının çokluğundan yakınırken, odaya tesadüfen giren “koltuk tamircisi” ile arasında geçen konuşmada, herkes, sıkıntıya “kendi gözlüğü”nden bakmaktadır: (Kısaltarak, paylaşıyorum...)

KOLTUKÇU - Burada bir koltuk kavgası, pardon koltuk fazlası var galiba…

İL BAŞKANI - Evet öyle de denilebilir.

KOLTUKÇU - Hallederiz Başkanım. Siz takmayın kafanıza. Ben senelerdir bu işin içindeyim.

İL BAŞKANI - Öyle mi ? Çok sevinirim; nasıl olacak bu yardım ?

KOLTUKÇU - Önce bir saymak ve gruplara ayırmak gerekir. Sayıları epeyce fazla çünkü…

İL BAŞKANI - Oooo, ne demezsin ?

KOLTUKÇU - Farkındaysanız, Içlerinde, eskimişler, yıpranmışlar, hattâ yırtıklar var.

İL BAŞKANI - Yırtıklar?

KOLTUKÇU - Var var… Buna rağmen, hiç değilse önemli bir kısmı tamir edilebilir…

İL BAŞKANI - Tam anlayamadım…

KOLTUKÇU - Fazla masraf yapmadan, çoğunu tekrar kullanılabilir hale getiririz.

İL BAŞKANI - Memleket için kaç tanesini kurtarabilirsek kârdır.

KOLTUKÇU - Millî servet diyorsunuz yani… Bazıları dengesiz… Onlar zor düzelir.

İL BAŞKANI - Amacını aşan bir lâf etmeyelim. Fazla kırıp dökmemek lâzım.

KOLTUKÇU - Anladım da Başkanım, bazılarının zaten modası geçmiş.

İL BAŞKANI - Hâtırası olanlara pek dokunmayın derim.

KOLTUKÇU - Zamanında kıymetliymiş, sonra gözden düşmüş, bugün yüzüne bakılmıyor.

İL BAŞKANI - Onlara da bir şeyler ayarlayabiliriz belki…

KOLTUKÇU - Zor, çok zor Başkanım! Örneğin bazısının boyu kısa…

İL BAŞKANI - Olsun canım, boyu kısa diye gözden çıkartılır mı?

KOLTUKÇU - Öylesi adamın uykusunu getirir. Dibi yere yakın olandan uzak duracaksınız.

İL BAŞKANI - Kumaşı iyiyse şans tanımak lâzım; bir yerlerde bir işe yarar bakarsınız…

KOLTUKÇU - Kumaş iyi ama, rengi kaçmış, kendine faydası yok.

İL BAŞKANI - Canım kim bilir neler gördü geçirdi ? Bir işe yaramıyor ama zararı da yok.

KOLTUKÇU - Çoğu ikinci sınıf da ondan! Başından beri öyle…

İL BAŞKANI - Neyse çok ağır lâflar etmeyelim.

KOLTUKÇU - Desteksiz, bir tarafa yaslanmadan ayakta duramayanlar var.

İL BAŞKANI - Hallederim dediniz. Ben dinliyorum sadece…

KOLTUKÇU - Şaibeli olanlara el sürmem. Onlar adamın elinde kalır. Dokununca dağılıyor.

İL BAŞKANI - Şaibeliler ?!

KOLTUKÇU - Bir sürü adamın günahını taşımaktan yorgun düşmüş  itibar yorgunları var.

İL BAŞKANI - (Karışıklığın anlaşıldığı andır... Gülerek sorar) Siz neden bahsediyorsunuz?

KOLTUKÇU - Artık sizin koltuğunuzu da değiştirelim. Yeni dönem, yeni heyecan, değişim...

İL BAŞKANI - Tamam, vaziyet anlaşıldı. Hangilerini almanız gerekiyorsa alın götürün.

KOLTUKÇU - Götüremem !

İL BAŞKANI - Neden ?

KOLTUKÇU - Çünkü her zaman olduğu gibi, o koltuklarda oturanlar var.

İL BAŞKANI - Söyleyin kalksınlar…

KOLTUKÇU - Kalkmıyorlar, kalkmazlar. Koltuğunu kaptırmamak için burada yatanlar, var.

İL BAŞKANI - Koltuğuyla beraber al götür; hepimizin menfaatine…

KOLTUKÇU - Yüzlerini değiştiririm, kumaşı iyi olanlara dokunmam. Tekerlekleri ne yapayım?

İL BAŞKANI - Genel Merkez’in elinde çok tekerlek varmış. Bize gönderecekler. Onları takarız.

Yeni bir “yerel seçim”e doğru, “geri sayım” devam ediyor...

Bu satırlar yazılalı 10 seneden fazla geçmiş, hâlâ herkes koltuğunda oturuyor !