“Acaba”lar arasında bir Cumhuriyet Bayramı !

“Cumhuriyet Haftası”,

“siyasetçilerin arka arkaya istifaları” ile

adetâ bir “demokrasi şöleni”ne dönüşmeseydi,

böyle bir çıkarımda bulur muydum; acaba ?

Bu “betimleme”de, tümüyle haksız mıyım, acaba ?

Seçimle gelen dediğimiz, “aslında seçimle gelmedi mi”, acaba ?

Sandıktan çıkan, “aslında sandıktan çıkmadı mı”, acaba ?

Seçimle gelen seçimle gidecekti de,

seçimle gitmeyenler, “şimdi neden seçilerek gönderildi”, acaba ?

“Sen seçilmedin…

Seni ben seçtim; millet de onayladı işte” demek de,

ne demek oluyor, acaba ?

Giden seçimini yaptı ve gitti ;

“peki seçen şimdi ne durumda

ve kendini nasıl hissediyor”, acaba ?

“Her tercih bir vazgeçiştir” diyorlar ya ;

“neler tercih edildi, nelerden vazgeçildi”, acaba ?

“İstifa edenler -kayıp-” değildi ise,

“neden vaktiyle kazanç olarak yutturuldu”, acaba ?

Bu beyan, aslında “varken de bir değeri yoktu,

pek matah değildi zaten” demek mi, acaba ?

Şimdi, “millete çare olmak için yollara düşeceğini” söyleyenler,

“evvelden ne sebeple yollardaymış”, acaba ?

“Mor Menekşe Partisi Müzikali”ndeki

 “…Partinin adında olan, fikrinde yok demektir” şarkısı

“kendini doğrulayan bir kehanet” mi, acaba ?

Ve bütün bunlar yaşanırken,

Pazar günü, sahiden 29 Ekim değil mi, acaba ?

Hani, Gazi’nin “fazilet” dediği “cânân”, (sevgili…)

“nâlân”a (inilti’ye…) dönmüş de,

biz, “dostlar alışverişte görsün” diye,

sadece bayramını mı kutluyoruz, acaba ?

Yukarıda saydığım, bu kadar “acaba”dan sonra,

en iyisi,  yine Ata’nın şerefine kadeh kaldırıp,

Cevdet Çağla’nın,

güftesi Rüştü Şardağ’a ait,

Kürdîlicazkâr şarkısını mırıldanmak mı, acaba ?

“…Şimdi hâtırda mıdır, âşık-ı nâlân acaba?

Kim onun, artık o gül rûyine hayrân acaba ?

Yine yâdında mıdır eski perîşan acaba ?

Kim onun artık o gül rûyine hayran acaba ?”