Uğurlar olsun Nedim Abi sen hep bizimlesin

Canımız, güzelimiz Nedim Demirağ’ı yitirdik... Başımız sağ olsun... Melekler yoldaşı olsun... Yeri dolmaz, yokluğuna alışmak zor...” demişim sosyal medyada, geçen pazartesi akşamı, acı haberi aldıktan sonra. Bir şaşkınlık, bir inanmazlık, bir çaresizlikle gerçeği kabullenmek... Ve de hıçkırıkları boğazda düğümlemeyi bırakarak koy vermek... Sonra da sosyal medyadan duyurma çabası...

BİR RENK DAHA SOLDU
Ben çok da duygusal yazamam... Yukarıdaki sözcükler dökülüverdi o arada... Sonrasında boş boş gezinmek... Yaşları da frenlemek olanaksız... Sıcağı sıcağına en dokunaklı ve de gerçek sözcükler İlyas Özgüven’den: “İzmir’in en güzel abisi Nedim Demirağ veda etti bize. Benim en güzel abim gitti öylece. Ne diyeyim, nasıl diyeyim gitti diye. İzmir’in bir rengi daha soldu. ‘Koca Arnavut’ diye seslendiği Ahmet Piriştina ile gülerler mi artık bize birlikte? Hayatımı yazıdan kazandım sayesinde. Nurlar içinde yat güzel abim. Koca yürekli, yufka yürekli dev adam. Hakkını ödeyemem. Yattığın yer incitmesin.”

TANIMAYANLAR BİLE SEVERDİ
Kafamdaki Nedim Demirağ’ı yazmış: “İzmir’in en güzel abisi...” Gerçekten de yalnızca 21 yıl Ege Temsilcisi olduğu Hürriyet’in değil, İzmir’in abisiydi o... Tanımayanlar bile mutlaka adını duymuş ve benimsemişti, “Nedim Abi” diye... “Nedim Bey” diyen de vardı doğal olarak. Ama benim, bizlerin abisiydi.

ADAM GİBİ DEĞİL, ADAMDI
21 yıl çalıştık birlikte. Çok şey paylaştık. Birlikte heyecanlandık, sevindik, güldük, gülümsedik, kahkaha attık... Güzellikleri paylaştık. Acıları, olumsuzlukları da... Öfkelendik bazen birlikte, bazen buğulandı gözler, yaş damladığı da oldu. Çok şey öğrendik ondan... Yöneticiydi, arkadaştı... Bir bakardık alçak gönüllü bir öğrenci olurdu gerektiğinde. Ama sonuç olarak, büyüklü, küçüklü herkesin abisiydi. Hani, “Adam gibi adam” denir ya, o değildi. Çünkü adamın hasıydı...

GURUR, HEYECAN GÜNLERİ
Nedim Abi’yle biriktirdiğim anıların bende sonu yok. Hangi birini anlatmaya kalksam, çok eksik kalır. Aklıma Hürriyet Ege geldi. “Hürriyet Ege, 2 Ekim 1984’te doğarken, ekipteki iki Nedim’dik... Nedim Demirağ ve ben. İkimiz buluştuk, Hürriyet Ege’nin doğumunu konuştuk. Gurur, onur, heyecan dolu günleri andık...” 30’ncu yıl özel gazetesinde, “2 Nedim 1 Buluşma” başlığında söyleşmiştik, bu girişle... 10 Ekim 2014 tarihli 30’ncu yıl özel gazetesindeki Demirağ’ın anlattıklarından, “Söz 1’nci Nedim’de” başlıklı alıntılar:

EGE İÇİN ÖNEMİNİ ANLATTIM
“Temsilciliğe gelmeden önce Erol Bey’le (Simavi) sık sık İzmir ve Ege’yi konuşuyorduk. Ne yapardık da tirajı artırabilirdik? O dönemdeki yerel gazeteleri inceliyordum sürekli. Sonunda Erol Bey’e bölgesel yayıncılığın Ege için çok önemli olduğunu anlattım. Ege’deki okuyucu bölgesel, kendinden haberler istiyordu. Bölgesel haber verilebilecek bir ekin artı getireceğini savundum. Erol Bey çok sıcak baktı. Herkesin aklı yattı... Hürriyet Ege’nin başarısı rakiplerin işine gelmedi. Bizim diğer bölgeler ise sıraya girdi. Moral verdiler. Herkes elinden gelen özveriyle çalıştı. Başarı takımla geldi. Takım olmazsa olmaz.”

GEÇMİŞ GÜNLERİ ANMIŞTIK
Gerçekten de Hürriyet Ege bölgesel gazetecilikte bir milattır. Doğumuna ve gelişimine tanık olanlar içinse duygudur, heyecandır, gururdur. 30’ncu yıl için Dalyan Residence’de buluştuğumuzda geçmiş günleri andık. Zaman zaman güldük. Zaman zaman yitirdiklerimiz geldi aklımıza, gözlerimiz nemlendi...

HÜRRİYET SEVDALISI İZMİR AŞIĞI
Şimdi düşünüyorum... Çalışma felsefesini 6 yıl önce özetlemiş:
“Başarı takımla geldi. Takım olmazsa olmaz...” Onun ardından çok güzel şeyler yazıldı, çizildi... (Aksi zaten düşünülemezdi...) Sevgi sözleri, anılarla uğurlandı. Birçok kişiye öyle ya da böyle dokunduğu, güzel izler bıraktığı dillendirildi. Söz bitti artık. Gerçekten de İzmir’in en güzel abisi veda etti bizlere. Hürriyet sevdalısı, İzmir aşığı bir özel, güzel adam... Uğurlar olsun Nedim Abi...