Bir menajerin anıları

Sezen kocasından yeni ayrıldığı için bu haber sorun yarattı ve Üstün’le birlikte konuyu çözümleyebilmek için bana uğradılar. Gazetecileri ikna ettik. O günden sonra Sezen de benimle çalışmaya başladı.
16.03.1979 Eşim Asu Maralman’dan boşandım.�
05.03.1983 Ferhan Şensoy, Harbiye Orduevi’nde askerlik yapıyor. Orduevindeki bir gece için benden Nasan Şoray’ı istedi. Biz de teklifini kabul edip geceye katıldık. Ferhan askerlik sonrası tiyatroda birçok yenilik yapacağını söyledi.
15.08.1986 Elime para geçince çevrem yine genişledi. Demek ki tüm arkadaşlıklar paraya bağlıymış.
07.10.1988 Nazan Öncel’in promosyon işlerini üstlendim. O da bana 500 binlik bir çek verdi. Düzgün bir çalışma yapacağımız kesin. Çünkü işe ticari gözle bakan bir kişi Öncel.
06.08.1989 Babaeski Festivali’ndeyiz. Burhan Çaçan’dan sonra Hülya Avşar sahneye çıkıyor, o daha fazla alkış topluyor. Bizimkisi buna çok içerliyor... İstanbul’a dönerken Ayşegül Aldinç’e gidiyorum. Morali çok bozuk, afişini küçük kullanmışlar.
02.01.1990 Eysan Oteli’nin 900 bin lirasını bankadan çekerken, veznedar yanlışlıkla 9 milyon verdi. Yanlışlığı anladım ve parayı iade ettim. Adam bin kere teşekkür etti.
27.10.1991 Tanju Okan’la dolaştık. Anılarımızı anımsayıp kahkahayı basıyoruz. İçkiyi bırakmış, çay içiyor, “Sen de bırak başına iş açar” diyor...
19-26.05.1994 Antalya Kiriş World’den iş aldık. Kayahan bu işten paramı verirse evin kirasını tamamlayacağım. Saat 15.00 oldu, nihayet uyandı. Suratı her zamanki gibi asık. Sabahları çay ve kahve değil, çorba içer. Asker çocuğu olduğu için böyle alışmış. Parayı istiyorum. İmkansız demez mi? Kayahan her yerde olduğu gibi burada da sabahın altısında uyuyup, akşamüstü kalkıyor.
09.06.1995 Kayahan “Artık çalışmayacağız, çünkü siz başkaları ile çalışıyorsunuz” deyince köprüler atıldı.
02.10.1995 Mine Engez 5 milyon vermeseydi bu hafta eve erzak bile alamayacaktım.
08.11.1995 Müşerref Akay’la anlaşma yapıp menajerliğine başlayacakken o vazgeçti. Üstelik beni evine kadar çağırdı, yol parası yüzünden cebimde çok az bir şey kaldı. Bu yüzden dönerken Yıldız Parkı’ndan Ortaköy’e kadar yürümek zorunda kaldım. Otobüsle eve döndüğümde artık cebimde beş para kalmamıştı ve bu menajerlik denilen rezalet işi de kafamdan tümüyle silmiştim.
10.07.1996 Artık Kınalıada’da yaşamaya karar verdik. Gazeteciliğe ve araştırma yazarlığına başlamayı hedefliyorum. Haydi bakalım...
Orhan Şevki’nin “Gölge Adam-Bir Menajerin Anıları” kitabından bazı anekdotlar bunlar... Cem Karaca, İlhan İrem, Barış Manço, Nilüfer ve daha birçok ünlü sanatçının de menajerliğini yapan Orhan Şevki, anılarını günlük tarzında kaleme almış. Özel hayata saygıda kusur etmemiş. Galiba nesli tükenmekte olan beyefendi insanlardan birisi Orhan Bey. Başkası olsa sırlarını çok güzel paketleyip satardı.
Her neyse... Sanat dünyamızın yakın tarihine ışık tutan kitapta beni en çok etkileyen, beş parasız eve yürüyerek dönmek zorunda kaldığı bölüm oldu. Orhan Şevki’nin kariyerinde herkes gibi iniş çıkışları, hataları olmuştur ama bu kitap bana sanat dünyasının vefasızlığını bir kez daha hatırlattı.
Orhan Bey, yeni kitaplara imza atmanın heyecanıyla çok sevdiği Kınalıada’da hayatına devam ediyor. Belki bir gün yolumuz düşer, bir kahvesini içeriz.

İlkokul çocukları yandı

Haftanın bence en bomba haberi, Milli Eğitim Bakanlığı’nın yeni müfredatta ilköğretim ikinci sınıf Hayat Bilgisi dersinde yaptığı değişiklikle ilgiliydi.
Öğrenciler artık bu derste sınıfa elektrik, su, doğalgaz faturalarını getirip karşılaştırma yaparak aile bütçesini inceleyeceklermiş. İkinci aşamada para biriktirilirse neler alınacağı tartışacaklarmış.
En son aşamada ise öğrenciler biriktirilen parayla satın almak istedikleri eşyaların maketini yapacaklarmış.
Ekonomik krize karşı alınan önlemler ilkokul ikinci sınıfa kadar düştü galiba.
Tamam, tasarrufu öğretmek güzel de, faturaları karşılaştırmak ikinci sınıf için çok erken gibi geldi bana.
O yaşta tatlı hayallere dalması gereken çocukları bunaltmanın ne gibi bir faydası olabilir...