Türkiye haklı… Olli Rehn ise haksızdı…

Haftasonu yaşanan dramın başrolünde Türkiye vardı. Belki Davos kadar sert�değildi ve kamuoyunu şoke etmedi, ancak uluslararası kamuoyunu saatlerce meşgul etti.

Hatırlatmak için yazayım. Danimarka Başbakanı Rasmussen, Nato Genel Sekreterliğine adaylığını koymuştu.�Avrupa Birliğinin 27 üyesinin�desteklediği bir aday konumundaydı.

Tek karşı çıkan ülke Türkiye oldu.

Herkes çok şaşırdı. Zira kimse böyle birşey beklemiyordu. Eskiden Türkiye, Washington ve Brüksel’in her dediğini yapan bir ülkeydi.�Böyle baş kaldırmazdı.

Bu tepkinin de iki gerekçesi vardı.

İlki ve en önemlisi Roj Tv’nin�Danimarka’dan yayın yapması ve Türkiye’nin tüm ricalarına, isteklerine, hatta yüksek sesle tepkisine roğmen, Danimarka -kendi açısandan belki de haklı nedenlerle- sürekli şekilde, İnsan Hakları ve Fikir Özgürlüğü ve de ülkenin kendi özgür yasalarını öne sürerek ilgi�duymadı. Hiç ağzımızda�gevelemeyelim, Danimarka PKK’yı desteklemek veya elinde bir baskı aracı tutmak�için Roj Tv’yi bürokratik gerekçelerle korudu. Rasmussen’e Türkiye defalarca başvurdu ve yanıt alamadı.

İkinci gerekçe, yine Rasmussen’in, İslam dünyasını derinden yaralayan o�karikatürlerin yayınlanmasından sonra özür dilememesiydi.

Aynı Rasmussen,�bu defa Nato�Genel Sekreterliğine adaylığını koydu ve Türkiye’nin de kendine oy vermesini istedi.

Ankara HAYIR dedi.

İlk başlarda “Canım bakmayın siz, Türkiye eninde sonunda EVET der” inancı vardı.

Türkiye son dakikaya kadar HAYIR dedi ve ABD Başkanı Obama’nın araya girip, henüz ayrıntılarını bilmediğimiz�konularda söz vermesinden sonra vetosunu kaldırdı.

Erdoğan’ın birçok yaklaşımını eleştirmiş bir kişiyim.

Bu defa bence en doğrusunu yaptı.

Kendi kendime “Oh be, nihayet birileri çıktı ve hayır efendim hep sizin dediğiniz olmayacak dedi” diye düşündüm ve rahatladım.

BİRİLERİ ARTIK�HESAP VERMELİLER...

Türkiye’nin, Karikatür konusundaki tutumunu pek tutarlı görmüyorum. İki yıl önce yaşanmış bir olay. Evet, İslam dünyasını ayağa kaldırmış, ancak olmuş ve bitmiş. Artık İran veya Suudi Arabistan bile unutup gitmişler ve daha da ilginci Rasmussen’in Nato Genel Sekreterliğine�bu açıdan itiraz dahi etmemişler.

Peki bize ne oluyor?

Bu tutumun altında, İslam dünyasındaki sempatileri körüklemek�yatıyor. Yoksa, Rasmussen’in özür dilemesi değil...

Bu gerekçeyi ortaya atmak, Batı dünyasının içindeki müslüman Türkiye’nin prestjini arttırdı.

Batının her dediğini yapan fino köpeği olmadığını, müslümanların duyarlıklarını gündeme getirebileceğini açıkça ortaya koydu. İslam dünyasına “Gerektiğinde ben sizin duyarlıklarınızı da batının gündemine sokarım. Hesap sorarım” dedi.

Eski Türkiye’ye oranla farklı bir yaklaşım ortaya koydu.

PKK KONUSUNDAKİ DUYARLIĞINI OBAMA’YA GÖSTERDİ

Erdoğan’ın ikinci gerekçesi, Rasmussen’in Roj Tv konusundaki tutumuydu.

Aslına bakarsak, yapılanların tümü tiyatro. Ancak bu defa Ankara�rolünü daha iyi oynadı.

Eğer bu ülke PKK teröründen canı yanıyorsa ve PKK terörünü bir TV kanalı destekliyorsa ve bizi müttefik olarak kabul eden bir ülke bu Tv’ye şu veya bu nedenlerle kol kanat geriyorsa, o zaman ben de o ülkenin istediğini yerine getirmeme hakkına sahibimdir.

Başbakan krizi yükseltti ve sonunda araya ABD Başkanı Obama’nın girmesini sağladı. Hem de Türkiye’ye gelmeden önce PKK konusundaki�duyarlığını�hangi noktalara kadar götürebileceğini açık şekilde�gösterdi.

Çok doğru yaptı.

Obama’dan�elde edilenlerin yerine getirilip getirilmeyeceğini bilemeyiz. Ancak ne olursa olsun Türkiye mesajını vermiş oldu. Ne kadar duyarlı olduğunu gösterdi.

Bu kadarı da yeter.

OLLİ REHN’İN GEREKSİZ ÇIKIŞI

Bu köşeyi izleyenler çok iyi bilirler ki, ben Türkiye’nin Avrupa Birliğine girmesine çok destek veren ve bıkmadan bu desteği sürdüren kişiyimdir. Üstelik, Olli Rehn’i çok iyi tanırım ve özel dostluğum vardır.�Türkiye’nin tam üyeliğini istediğini bilirim.

Ancak, Nato Genel Sekreterliği konusundaki tartışmaların tam ortasında “Türkiye’nin vetosu, bu ülkenin AB sürecini ters etkiler” açıklaması, çok özür dilerim ancak, tek kelimeyle bir  “facia” idi.

Ne demek yani?

Türkiye, sırf AB’ye tam üye olmak için AB’nin her dediğini yapmak zorunda mı?

NATO Genel Sekreterliği ne zamandan beni Kopenhag kriterlerinin arasına girdi?

Rasmussen’i veto edersek, AB süreci ters yönde etkilenecek... Peki şimdi Rasmussen’in Genel sekreterliğini kabul etti ne olacak? AB süreci canlanacak mı? Örneğin enerji veya Kıbrıs�gerekçesiyle askıya alınan�8 başlık serbest mi bırakılacak?

Olmadı...

Sanırım Rehn, durumu tam bilemeden talihsiz bir açıklama yaptığını fark etmiştir.

Türkiye iyi ki Rasmussen’e koşullu EVET dedi.

Belki Avrupa da, hem Türkiye’yi dışlayıp müzakere sürecini uzatırken, hem de her istediğini kabul ettiremeyeceğini artık görür. Türkiye elindeki kartları fazla abartmadan çok doğru kullandı.