Silahlar susmadan paket açılmamalı

İki gündür sizlere Güneydoğu’nun havasını yansıtmaya çalışıyorum. Bugün, sadece bölge değil hem Türk kamuoyununun hem de Kürt kamuoyunun paylaştığı bir saptama ile devam etmek istiyorum.

Bu saptama çok önemli. Zira�herşey bu saptamanın üzerine inşa�edildi. O da, artık silahla bir yere varılamayacağı saptamasıdır.

Kürt kamuoyu, artık çocuklarının, akrabalarının ölmesini istemiyor. İstemiyor, ancak o çocukları dağa çıkmaktan da da alıkoyamıyor.

Türk kamuoyu da, silahların susmasından yana. Cenazelerde yaşananların bitmesi isteniyor.

Bu nokta çok önemli.

Sadece Türk ve Kürt kamuoyu değil, Kuzey Irak, Washington ve Brüksel de silahların susmasından yana tutum sergiliyorlar.

Özetlemek gerekirse, ortam hazır ve herkes ölümlerin durmasını, parmakların tetikten çekilmesini istiyor.

Peki neden olamıyor?

Neden, silahlar susturulamıyor?

Koordinasyon içinde bu aşamaya gelinemez mi?

Gelinir tabii, yeter ki niyet olsun, yeter ki siyasi irade olsun...

PKK ÇEKİLMELİ...

Başbakan ne kadar tepki gösterirse göstersin, bugün hem bölgede, hem de Türkiye’nin genelinde öncelikli konu silahların susmasıdır. İnsanlar ölürken, sağlıklı bir barış süreci yürütülemez. Ayrıca, bu gelişme tek yanlı bir kararla da uygulanamaz. Her iki tarafın istekli olması ve gereken adımları atmaları gerekir.

İnisiyatifin PKK’dan gelmesi şarttır.

Neresinden bakılırsa bakılsın, PKK yasa dışı bir terör örgütüdür. Görüşlerini silahla ve zorla kabul ettirmek için, masum insanları öldürmektedir.

Bundan dolayı, ilk adım atması ve hem mayın döşemeyi bırakması, hem de�bölgeden çıkması, hiç değilse sınırın öte yanına çekilmesi gerekir.

PKK’nın neden ilk adımı atmaktan kaçındığı biliniyor. Defalarda açıkladırlar.

Çekilmeye başladıkları andan itibaren, TSK’nın baskısının arttığına, operasyonların yoğunlaştığına dikkat çekiyorlar. Hatta örnek olarak, 1999’da Öcalan’ın direktifi üzerine çekilme sürecinde 500 kayıp vermelerini gösteriyorlar.

TSK DA FARKLI DAVRANABİLİR...

Kimse, Türk Silahlı Kuvvetlerinden, PKK’ya ait gruplarla karşılaştığı zaman onları görmezden gelmelerini beklememeli. TSK’nın görevi, teröristi kovalamak ve etkisiz duruma getirmektir.

Ancak, olağanüstü durumlarda ve karşı tarafın gerçekten çekilme sürecine girdiği aşamalarda, bu çekilmesinin gerçekleşmesini izlemesi de beklenebilir.

Barış çalışmalarını kolaylaştırmak için böylesine bir taktiğe başvurmanın zararı değil, hatta yararı da olabilir. Böyle bir yaklaşımı benimsemek, siyasi otorite ile asker arasında kararlaştırılır.

Sonuç olarak, hiçbir şey Allahın emri gibi değişmez değildir. Toplumun�çıkarına ise, gerekirse bazı şeylerin üstüne gidilmez, hatta görmezden dahi gelinebilir.

Önemli olan, silahların susması, insanların ölmemesi ve barış sürecinin devam edebilmesidir. Gerisi ayrıntıdır...

                                             �*                               �*                               �*

KARŞILIKLI KULLANILAN DİLE DİKKAT ETMELİYİZ

Dün sizlere Güneydoğu’ya giden yazar-çizelerin ve görüşlerine değer verdiğimiz gözlemcilerin bize yansıttıkları izlenimlerin bir özetini yapmıştım. Şimdiye kadar duymadığımız veya duymak istemediğimiz görüşlerin seslendirilmeye başladığına dikkat�çekmiş ve Kürt kökenli vatandaşlarımızın ne düşündüklerine –beğenmesek,işimize gelmese dahi- kulak vermemiz gerektiğini yazmıştım.

Bölgeden yansıyan izlenimlerin içinde en çarpıcı olanını bugüne bıraktım. Aklı başında, PKK yanlısı olmayan Kürt çevrelerin dahi sürekli vurguladıkları bir konu var.

Türkiye Devletinin kullandığı dil...

Güvenlik yetkilileri, siyasiler ve bütün bu söylemden�yararlanan medyanın söylemi, kullandıkları kelimeler, �sıfatlar Güneydoğu’da çok farklı algılanıyor. Bu durum da iki taraf arasındaki –eğer gerçekten isteniyorsa- yakınlaşmaya hiç hizmet etmiyor.

Bizim “terörist” dediğimiz kişiye onlar “gerilla” diyorlar.

Benim de, KANAL D Ana Haber veya CNNTÜRK’te “PKK’lı terörist” diye adlandırdığım insanları onlar kendilerinden yana, bir yanlışlığı�düzeltmek için hayatını tehlikeye atan insan olarak görüyorlar. İstediğimiz kadar uğraşalım, bu olguyu değiştirmek imkansız.

Ortada bir de farklı algılananlar dizisi var.

Örneğin,  Devlet “Son terörist öldürülene kadar mücadele sürecektir” diyor.

Bizim için bundan daha doğrusu yoktur. Tabii ki, yasa dışı faaliyet gösteren, elinde silah taşıyan terörist var olduğu sürece mücadele sürecektir. Güvenlik güçlerinin bu “gerçeği” söylemesi de normal görülür.

Güneydoğuda ise, bu söylem çok farklı, “Bizim çoluk çocuğumuzu, akraba ve mahallenin gençlerini öldürmek istiyorlar. Ateşkesi kabul etmiyorlar. Operasyonları durduramayacaklarının işaretini veriyorlar” diye algılanıyor. “Terör bitene kadar mücadele edeceğiz” dense, biraz daha kabullenecekler de, diğer söyleme tepki gösteriyorlar.

Bizde, onların PKK kollayıp koruyan söylemlerine sinirleniyoruz. Duydukça daha sert tepki koyuyoruz.

İşte böylesine iki ayrı dünyada yaşıyoruz.

Peki, hep böyle mi sürecek?

Açılımı yaşatabilmek istiyorsak, her iki tarafında kullandığı dile, karşılıklı duyarlıklara dikkat etmeleri gerekmiyor mu?

Bence artık zamanı geldi.

Eğer bu sorunun, şu veya bu şekilde bir çözüm sürecine  oturması gerekiyorsa, her iki tarafın da diline hakim olması, söylediğini kulağının duyması gerekiyor.

Sert söylemler toplulukların çok hoşuna gider.

Bol alkış toplar.

Ancak, “uzlaşı” sağlamaz. Hatta sert konuşmalar, hamasi demeçlerle hiçbir barış süreci sürdürülemez.

Karşılıklı bu adımı atmak sorundayız galiba.

Ne dersiniz?