Türkiye'nin şampiyonu

Dudaklarını kulaklarına yaklaştırmayan, sırf bu nedenle kendi camiasından da eleştiriler alan Başkan Canaydın, Galatasaraylı duruşunun ve saygıdeğer oluşunun mükafatını bu şampiyonlukla görüyor.

Türkiye’ye gelişinin ilk yılında, askerleri ile kurduğu iletişim ve sevgi görüntüsünün es geçilip, boyattığı saçları ile tiye alınan komutan Gerets, insanlara gösterdiği ölçülü ve sıcak duruşunun ödülünü bu zaferle alıyor.

Bu forma altında büyük zaferler ve servetler kazanan futbolcular, "yaşayacak kadar paran varsa zenginsin" felsefesi ile, yüzyıllık, UEFA Kupası’nı kazanmış kulübün sıkıntılı anlarında profesyonellikten hiç taviz vermediler.

Galatasaraylı futbolcular bu şampiyonluğu imkánsızlıkları, parasızlıkları ama en önemlisi sarsılmaz inançları ile kazandılar.

Takımın ağabeyleri Hakan Şükür Hasan, Ergün ve Mondragon, ekibin hem puan hem moral olarak, geriye düştüğü kayma anlarında tam bir çimento direnci gösterdiler.

İnancın zaferi

Ergun Gürsoy, Fatih Gökşen, Erdal Keser ve diğerleri, son maçın son dakikası bittikten 16 dakika sonra kazanılan şampiyonluğu ortak bir inanç zaferi olarak kutluyorlar.

Galatasaray tarihinde görülmemiş 83 puanı, bir tarihi rekoru, Gerets’in ekibi elde etti.

Bu rekor, 27 Kasım’da Ali Sami Yen’de Nobre’nin cadde tarafındaki kaleye attığı gol olmasa 84 puana çıkacak ve Galatasaray şampiyonluğu, 34 haftanın bittiği ve son 16 dakikanın başladığı nefes kesen 10 yıllar gibi gelen o zaman dilimine de bırakmayacaktı.

Fenerbahçe, içine kapanarak kendi çıkarları dışındaki değerleri ve bireyleri dışlayarak, herkesten önde ve farklı olarak şampiyonluğu istedi. Galatasaray, tam tersini yaptı, Türkiye’nin sempatisini kazandı ve yalnız Galatasaraylıların değil, Türkiye’nin şampiyonu oldu.

"Siz büyük olabilirsiniz ama, herkesten büyük olamazsınız." Çok sevdiğim bir atasözüdür.

Bir diğeri de "Zafer, onu isteyenlerindir."

Galatasaray daha çok istedi.