Sadece birbirimizi görmemizden sıkıldım

Güzin Abla, ben 20 yaşında bir üniversite öğrencisiyim. Eski erkek arkadaşımla geçen sene 8 aylık bir birlikteliğimiz oldu.
İlişkimiz boyunca sık sık birbirimizi ne kadar çok sevdiğimizi söyledik, “Sen olmadan asla bir başkasıyla yapamam” dedik durduk.
Daha sonra kendimizi tüm arkadaş çevremizden soyutladık. 7-24 beraber zaman geçirmeye başladık.
Fakat bu süreçte de birbirimize maalesef hiç güvenemedik. O gizli gizli benim telefonumu karıştırırdı. Hep geçmişimi merak eder, sorgulardı. Beni çok kısıtlardı. Ben de aynı şeyleri yapardım.
Zamanla sürekli kavga etmeye başladık.
Beni çok rahatsız eden, üzen davranışları vardı ve hiç sosyal yaşantımız olmamasından, sürekli birbirimizi görmekten inanılmaz sıkılmaya başlamıştım.
Her kavgadan sonra ayrılmak isterdim, her seferinde saatlerce dil döküp onu terk etmemi engellerdi. Ama kavgadan sonra aynı davranışları sergilemeye devam ederdi.
Sonuçta sabrım tükendi ve bir dostumun da desteğiyle ondan ayrıldım.
Yine yanıma geldi, saatlerce ağladı, “Bitmesin” dedi. “Hayır” dedim.
Fakat bir-iki gün sonra inanılmaz üzüldüğümü hissettim ve bir sabah ona haber vermeden evine gittim. Keyfi gayet yerindeydi. Kahvaltı masası hazırlamıştı kendine, film izliyordu bir yandan. Renk vermemeye çalıştı ama benim gelmeme bozuldu tabii.
O anda müthiş bir kavgaya tutuştuk, elimden telefonumu alıp kendini odaya kilitledi. İçeride telefonumu karıştırıyordu.
Sonra çıktı, bana hakaret etmeye başladı, “Defol git bir daha beni arama sorma, yanıma gelme” dedi.
Ne olduğunu anlamadan kolumdan tutup beni dışarı çıkardı, kapıyı suratıma kapattı.
Tabii saatlerce ağladım, kendimi inanılmaz kötü hissettim.
Daha sonra benim için olur olmaz bir sürü şey söyledi. Arkadaşlarımla aramı bozdu. Ve bana ölesiye düşman oldu.
Oysa ben, ondan ayrılırken ve ayrıldıktan sonra asla arkasından konuşmadım, ona karşı bir saygısızlık yapmadım. Fakat onun bu hareketleri beni çok yaraladı.
Bu olayın üzerinden 5 ay geçti. Bana hâlâ düşman. Hâlâ arkamdan konuşuyor. Arkadaşlarım yüzüme bile bakmıyor. Neden bana düşman oldu bu kadar?
İlişki bittiyse bile herkes saygılı bir şekilde kendi yoluna gitmeliydi. Ben nerede yanlış yaptım ve bu durumu nasıl düzeltebilirim Güzin Abla?
Rumuz: Yaralı

Sevgili kızım, bu durumu düzeltemezsin, düzeltmeye de çalışma zaten.
Bu genç adamın sağlıklı davranmadığı, düşünemediği ortada. Belli ki aşırı kıskanç ve aşırı sahiplenme eğilimli bir genç.
Şu anlattıklarına objektif bir gözle bakabilseydin eğer, yani bir anlamda benim gözümle bakabilseydin, bu gencin tutumunun hiç de normal olmadığını kabul ederdin.
Bana göre, seni kıskandığı için tüm çevrenden, sosyal yaşamından çekip almış, sadece ikinizle kısıtlanmış bir beraberlik içine hapsetmiş.
Bu sağlıklı bir durum mu sana göre? İnsanlar çevresinden, toplumdan, herkesten soyutlanıp tek bir kişiye bağımlı olarak yaşayabilir mi?
Yaşasa bile işte senin gibi sonunda isyan eder. Bıkar, sıkılır, sevgisini bile kaybedebilir, özgürlüğünün kısıtlandığı duygusuna kapılır.
Bu da insanın en doğal hakkının elinden alınması demektir ki, hiçbir sevgi, hiçbir ilişki kişinin özgürlüğünden daha önemli değildir.
Özgürlüğü kısıtlandığı zaman, kişi onu bu hakkından mahrum kılan her kim olursa olsun, ondan nefret edip kaçmanın yollarını arar.
Bu nedenle kızım, hem onu geçmişte bırak hem de onun dediklerine bakarak senden uzak duran kişileri sil at hayatından.
Çünkü onlar da gerçek dostların değillermiş demek ki...