O yüreğimin unutulmaz katili

7 yıl boyunca biriyle beraberdim. Çok güzel bir beraberliğimiz vardı. Onu çok seviyordum. Hem ona hem de ailesine her zaman çok değer verdim, onun da bana aynı şekilde değer verdiğini sanıyordum.

Yanılmışım meğer ablacığım. Ona o kadar çok güveniyordum ki ben gözü kapalı hiç kimseye bu kadar güvenmemiştim. Hatta zaman zaman tek güvenebileceğim insan olarak onu görmüştüm. Yanıldım, yanılttı beni.

Çok kıskanç bir kişiliğe sahipti. Giydiğime, makyajıma kızardı. Sırf o kızmasın diye ben de onun isteklerine göre hareket etmeye bile başlamıştım. Oysa ailem tarafından özgür büyütüldüm ben. Onun için ailemi bile karşıma almıştım. Zamanında onun için kırmadığım insan kalmamıştı. Onun için tek bir laf edecek olsalar çıldırıyordum. Meğerse değmezmiş gerçekten.�

İlişkimiz sırasında başka biriyle de görüşüyormuş meğerse.

Dul iki çocuklu bir kadınla...

Üstelik bu kadın akrabasıydı ve benim de tanıdığım bir insandı. Bunu nasıl yaptılar; ben nasıl böyle bir ihanetin kurbanı oldum hâlâ aklım almıyor.
Gözümün içine baka baka yalan söylemişler bana ablacığım.

Biz ayrıldıktan sonra bir hafta içinde o kadınla evlenmesini bana açıklamadı bile. O kadar cevapsız sorularım var ki artık dayanamıyorum, patlayacak gibiyim.  Ayrılmamızın üstünden bir yıl geçti ve ben hâlâ o kadar öfkeliyim, o kadar kırgınım, çaresizim ki ne yapacağımı bilemiyorum. Kimseye de anlatamıyorum içimdekileri.

Herkese mutluymuşum gibi davranmaktan da bıktım, insanlara karşı güvenim kalmadı. Sanki herkes yüzüme bakıp da konuşunca, yalan söylüyorlarmış gibi geliyor bana. O sadece beni bırakıp gitmemiş aslında, giderken hayallerimi, umutlarımı, güvenimi, her şeyimi yanına alıp gitmiş.

Bu konuda sadece anneme sığınabiliyorum, sadece ona anlatabiliyorum içimdekileri ama artık eski hayatıma dönmek istiyorum.

Her sabah uyandığımda onun hâlâ aklımda olmasını istemiyorum. Bıktım, tükendim, vazgeçtim her şeyden.

Ve şu an bana çok değer veren biri var ama ona bir şans vermeli miyim? Korkuyorum şans vermekten. Böylesine kırgın, insanlara karşı güvensizken ne yapabileceğimi bilemiyorum. Bir akıl verin, ne olur...

Rumuz: Canımdansın

Canım kızım, kin ve öfke her zaman insana zarar verir. Sen bu adamı unutmak istiyorsan, önce ona karşı bu öfkenden sıyrılmayı bilmelisin.

Ne terk edilen tek kadınsın, ne de ihanete uğrayan...

Erkekler bunu her zaman yapıyor. Birine bağlanıp, belki de bir süre gerçekten onu seviyor, birlikte olmaktan mutluluk duyuyorlar ama zamanla bu heyecan geçiyor, sevgileri sönüyor.

Bir başkasına karşı ilgi ve heyecan duymaya başlayabiliyorlar. Bu evliliklerde de olabiliyor, uzun süren ilişkilerde de... Senin ilişkin de bayağı uzun sürmüş. Belki bu adamla evlenseydin asla mutlu olamayacaktın. Çünkü senin kişiliğini ve özgürlüğünü kısıtlayacağı ortadaymış.

Ama ihanete uğrayınca pek çok kadının olduğu gibi bunu gurur meselesi yapmışsın. Kinlenmişsin. “Bunu bana nasıl yapar?” diye öfkelenmişsin.

Oysa hayatını bu şekilde karartmana değmeyeceğini, bu öfkene de sevgine de layık olmadığını düşünmen, artık kendin için yaşamaya çalışman gerektiğini hatırlatmak isterim sana.