Kızım benden nefret ettiğini söylüyor

 Sevgili Güzin Abla, ben 33 yaşında ve bir kız çocuğu annesiyim. Kızım 15 yaşında, beş yıl önce babası ile boşandık.
Kısaca hikayemi en başından alacak olursam... Küçük yaşta aşk sanıp yanlış bir evlilik yaptım, sonra da evliliğimizde hiçbir şey yolunda gitmeyince boşanmak istedim.
Eşim de bu duruma direnmedi. Hayatımı kazanmak için de çalışmaya başladım.
Şimdi doğru düzgün bir işim var. Ama bu süreçte kızıma pek vakit ayıramadım. Oysa ki ben de her anne gibi kızımla daha fazla ilgilenmeyi isterdim.
Her annenin hayali değil midir, çocuğunu okula hazırlayıp, beslenmesine her gün evde yaptığı kekler börekler koyup sonra okuldan dönüşünü bekleyip, ona güzel bir ev ortamı hazırlamak...
Ama ben bunları yapamadım, bunları yapabilmek için işten ayrılmam gerekirdi. Ancak ayrılamazdım çünkü çalışmak zorundaydım. Ona sadece haftanın iki gününü ayırabildim.
Tek başına hayatla mücadele ederken yaşadığım stres davranışlarıma da yansıdı.
Mesela, kızıma karşı çok fazla sabırlı davranamıyorum ve beni anlaması için hep onunla konuşuyorum ama nafile...
Boşanırken babası ile karar alıp kendisini sıkmamaya karar vermiştik.
Kızımız istediği zaman benim evimde istediği zaman babasının evinde kalabiliyor.
Her iki tarafta da kendisine ait bir odası ve özel eşyaları var.
Fakat son zamanlarda kızımla büyük bir kriz yaşıyoruz.
Babasının etkisinde kalarak yeniden onunla barışmamı istiyor. Ancak ben eski eşimle yeniden bir araya gelmeyi kesinlikle istemiyorum.
Eski eşim, hiçbir şeyi dert etmeyen ve sadece kendisini düşünen biri. Onun için kızım ne isterse “evet” diyor.
Ben ise tüm sorunları bir başıma çözmeye çalışıyorum. Bu nedenle fazla enerjim kalmıyor ve kızıma bazen çok çabuk tepki veriyorum.
Ben de babası gibi davranayım diyorum ama yapamıyorum, yapamam da. İşten ayrılsam! Mümkün değil.
Nasıl geçinirim, hatta kızımın isteklerini nasıl karşılarım?
Kızımın hakaretlerine katlanacak gücüm kalmadı, beni sürekli aşağılıyor.
Ama onu birkaç gün görmesem çok özlüyorum.
Bir ihtiyacı olduğunda bana çok iyi davranıp, benim gibi bir annesi olduğu için çok şanslı olduğunu söylüyor. Ancak daha sonra fikrini değiştirip, hep babasında kalacağını, benden nefret ettiğini söylüyor.
Şimdi ben ne yapmalıyım? Bilemiyorum, yardıma ihtiyacım var! Psikiyatriste bile başvurdum ama durum düzelmedi.
Eğer okurlarınız arasında çocuğu ile ilgili böyle ciddi bir sorunu olup bunu bir şekilde geride bırakmış olanlar var ise, bunu nasıl başardıkları konusunda yardımlarını rica ediyorum.
Hem arkadaş, hem anne gibi davranıyorum kızıma karşı ama ben bir yerde yanlış mı yapıyorum!
◊ Rumuz: Çaresiz bir anne

YANIT

Günümüzde boşanmalar giderek arttığı için, bu gibi sorunlar çok fazla.
Günümüz küçük kızları, çok akıllı olduklarından, hem anneyi hem babayı duygu sömürüsü ile istedikleri gibi yönlendirebiliyorlar.
Özellikle buluğ çağındaki bu biraz çılgın genç kızların annelerini haksızca yargılayabildiklerine çok kez şahit oldum. Annesinin çektiklerini bilemeden, “beni düşünseydin, boşanmazdın” diyebiliyorlar.
Eminim bu yazı boşanmış kız çocuk annelerine hiç de yabancı gelmemiştir. Bu genç anne aslında, iki arada kalmanın çöküntüsü içindeki küçük bir kızın ruh halindeki gelgitleri çok kolay anlayamıyor. Küçük kızının acımasız davrandığını düşünüyor.
Oysa o kız annesiyle babasının boşanarak kendisine kötülük yaptıklarını, kendisine acı çektirdiklerini düşünüyor, bu yaştaki kızlarda sıklıkla görünen bencilliğini böyle tatmin etmeye çalışıyor.
Bu mektup tüm evli çiftlere örnek olmalı. Eğer bir çocukları varsa, boşanmaya kalkışmadan birkaç kez düşünmeleri gerektiğini hatırlatıyor. Ya da evliliklerin iyice oturduğunu düşünmeden çocuk yapmamayı hatırlatıyor.
Okurlarımın da bu konuda önerileri varsa, bu genç anneye yazalım hep birlikte...