Kimsenin fark etmediği biriyim

41 yaşındayım ve hep tek başıma mücadele verdim. Ama şu an o kadar zor bir durumdayım ki neye karar vereyim, ne yapayım bilmiyorum. Önce babam terk etti beni, daha sonra annem kapıya attı.
Lise mezunuyum ve genellikle geçici işlerde çalıştım.
Bugüne kadar birçok sanatçıya ulaşmaya çalıştım. Tabii ki devlet kurumlarına da yazdım, hepsi olumsuz döndü. Hatta bazıları hiç geri dönmedi bile.
Hayatta Allah’tan başka kimsem yok. Herkesin kapısına gittim.
Evim de kira...
İnsanlara garip gelebilir ama gerçekten kimsem yok.
İnan kimseden maddi bir yardım istemedim. Sadece bana iş bulmalarını istedim.
Bir de kirasını ödeyebileceğim daha uygun bir ev bulmaları için bana yardımcı olmalarını...
Çoğunlukla “Annen baban bile seni kapıya atmış, biz neden yardım edelim?” dediler.
Belki de haklılar ben hiç kimsenin görmediği, duymadığı, fark etmediği biriyim.
Eğer siz bu yazımı okuyup da yayınlarsanız belki de bana yardım etmek isteyecek birileri çıkabilir.
Herkes gibi benim de zamanında hayallerim vardı ama olmadı.
Bana yardım etmeyen herkese kırgınım, en başta beni kapının önüne koyan anneme.
Varlığım ya da yokluğum onu hiç ilgilendirmedi. Varlığımdan belki de hiç haberi yok.
Siz herkese yardımcı oluyorsunuz, bilmem ama belki sesimi duyar ya da duyurursunuz diye düşündüm.
Rumuz: Kimsenin fark etmediği biri

YANIT

Sevgili kızım, yaşadıklarına çok üzüldüm. Ama bir yandan da akıl erdiremedim. 41 yaşına gelmiş olgun bir kadının, bugüne kadar en azından evlenmiş olması ya da düzgün bir işte çalışması gerekmez miydi?
Ayrıca hadi diyelim ki baban annenden ayrıldı, seni de istemedi, ama bir anne evladını terk eder mi, senin deyiminle kapıya koyar mı?
Bunun nedeni annenin yeniden evlenmesi ya da hayatına birini sokması mıydı? O yeni adam mı seni istemedi. Liseyi bitirinceye kadar annenle mi yaşadın?
Ondan sonra neden seni istemediler?
Hayatında annen ve baban dışında hiç mi kimsen yok?
Bir akraban, bir yakının ya da en azından bir arkadaşın da mı yok? Bütün bunlar kafamı kurcalayıp durdu...
Ama ünlülerden yardım istemen, onlara başvurup mektup yazman çok yanlış sevgili kızım.
İnan onlara senin gibi binlerce kişi her gün başvurup senin gibi iş ya da belki maddi yardım istiyordur.
Onlara da hak ver, hangi birine destek olsunlar? Sonuçta onlar da iş bulma kurumu değil.
Sevgili kızım, sen bu yaşa kadar kendine bakabilmiş, hayatını şöyle ya da böyle idame ettirebilmiş olmana bakarak, zayıf bir insan olduğunu düşünmüyorum.
Bundan sonra da hayatta kalmayı başaracaksın, kendi ayaklarının üzerinde durabileceksin.
Ben buna inanıyorum.
Sanatçılardan yardım beklemek yerine, iş ve işçi bulma kurumlarına başvurabilirsin.
Madem “her türlü işi yapabilirim” diyorsun...
Örneğin çocuk bakmak için, yaşlı insanlara refakat etmek için bu kurumlara başvur. İnan bu alanda o kadar çok ihtiyaç var ki...
Hem bu şekilde bir eve kira vermek zorunda da kalmazsın. Ya da belki seninle ilgilenen birileri çıkar.
Hem henüz gençsin, neden evlenmeyi düşünmüyorsun?