Gurbetteki Türkler birbirini kollamıyor

Güzin Abla, ben size Amerika’dan yazıyorum. Yabancı ülkelerde yaşayan Türkler çoğunlukla birbirine sahip çıkmıyor. “Ben zorluk çektim, o da çeksin” düşüncesi hakim. Bu hakikaten kanayan bir yaradır Türk toplumunun geleceği açısından.

Bulunduğum üniversiteye yüksek lisans öğrencisi olarak geldim. Asistanlık durumum henüz net değildi. Türk eğitmenlerden bir tanesine yüksek lisans programının başındaki adamla konuşmasını, bana sahip çıkmasını rica ettim. Doğru dürüst yardımcı olmadı.

Asistanlık arayışlarım sürerken okuldaki Yunanlı eğitmen bana yardımcı oldu, asistan olarak yanına aldı. 1,5 sene kendisiyle çalıştım. Bugün ailece görüştüğüm bir dostum, arkadaşım haline geldi.

Ben 27 yaşındayım, o da 33 yaşında. Türk-Yunan dostluğu adına da örnek bir durum. Burada yine bir yakınımdan yüksek lisans programından mezun olduktan sonra çalışma hakkımı değerlendirmek için yardım istedim.

Kendisi Türk olduğu halde, yakınları Amerikan şirketlerinde üst düzey görevlerde çalışmasına rağmen, kılını bile kıpırdatmadı. Sadece bana akıl verdi.
3 senedir Amerika’dayım. Yunan kökenliler, Portekizliler, İspanyollar ve daha niceleri birbirini tutuyor ama Türklere gelince çoğunlukla ya sessiz kalınıyor ya da arkadan kuyu kazılıyor. Bu sadece benim tespitim. Bunun diğer ülkelerde de farklı olmadığını görüyorum. Neden dersiniz?

Rumuz: ABD’den bir Türk

YANIT

Sevgili okurum, çok haklısınız.
Ben de yurtdışında yaşayan birkaç dostumdan aynı şikayetleri alıyorum.
Komşuları olan Türklerle değil, daha çok yabancılarla dostluk kurabildiklerini, çünkü yurttaşlarının onları kıskandıklarını söylüyorlar genellikle.
Kıskançlık mı diyeyim, yoksa sizin dediğiniz gibi “o da bizim çektiklerimizi çeksin” diye mi düşünüyorlar, bilmiyorum.
Ama sonuçta genellememek gerekse de, birçok vatandaşımız, yurtdışında Türklerden pek fazla ilgi ve yakınlık görmediklerini anlatıyorlar.
Verdiğiniz Yunan örneği çok hoşuma gitti...
Zaten ben inanıyorum ki, yönetenler dışında
her iki ülkenin vatandaşı da birbirine o kadar
benziyor ki aslında,
dostluk kurmak için karşılıklı bir adım yetiyor bazen...
Bunu Yunanistan’a yaptığım yolculuk sırasında ben de görmüştüm.
Yine de bu yakındığınız konuyu genellememek lazım elbette.
Umarım herkes böyle değildir.
Olmamalı da zaten...

TAKINTILI BİRİYİM

Ben 27 yaşında, dışarıdan hep çok neşeli gibi duran ama aslında takıntılı bir insanım. Evet bir işim var; hayallerime pek yakın olmasa da beni biraz mutlu eden... Ama çevreme göre her üniversite mezunu mutlaka kamuda çalışmalı, yoksa zavallı yerine konuluyorsun özel sektördeysen.
Her ne kadar umursamıyorum desem de insanım, ister istemez takılıyorum. O baskıyla ben de kamuda iş bulmak için uğraşıyorum ama yok, olmuyor. Hep engeller çıkıyor karşıma. Yıllar zaten hızla akıyor. Fırsat çıkar diyeceksin belki ama bayağı şanssız bir insanım. Bana pek çıkmaz.
Her normal yetişkinin sorgulayabileceği şeyler aslında aklıma takılanlar. Örneğin iyi bir eş bulmak, ama o da olmuyor. Bir şeyler başlar gibi olsa bile, sürekli kopuyor. Sosyal sayılabilecek bir hayatım var ama sevgili adayı bulamayacak kadar beceriksiz olduğum için o da bir işe yaramıyor. Senden isteğim, bu kadar karmaşa arasında bana bir yol göstermen...

Rumuz: Takıntılı

YANIT

Sevgili oğlum, bir iş bulmuş ve çalışıyor olmaktan mutluluk duymalısın. İkinci olarak da bu kamuda çalışma düşüncesi artık geçmişte kaldı.
Bu anneannelerimiz, büyükbabalarımız döneminden kalma bir zihniyet. Kamuda iş bulmak için binlerce kişi başvuruyor, sadece birkaç kişi alınıyor. Ayrıca bunların da bir kısmının torpili olması gerektiği söyleniyor. Kamuda iş bulsan bile, eminim bu defa da aldığın maaştan şikayet edeceksin.
Sanırım sen takıntılı olmaktan çok, hayatından memnun olmayı bilemeyen, biraz etki altında kalan, kendine güvensiz bir gençsin. Kız arkadaş bulamaman da bu güvensizlikten kaynaklanıyor.
Bu yüzden önce bu konuyu bir düşün, bu güvensizliğin kaynağını bulup, yok etmeye bak. Bana ailenin biraz fazla etkisi altında kalıyormuşsun gibi geldi. Kız arkadaş edindiğinde de bu etkiyle hareket etme sakın.