Eşimin bedeni benimle ruhu annesiyle kaldı

Merhaba Güzin Abla, sizi çocukluğumdan beri okuyorum. Şimdi 27 yaşındayım, 3 yıllık evliyim ve 6 aylık bir çocuğum var.
Eşim annesine, annesi eşime çok düşkün. Uzak yerlerde yaşıyoruz, senede anca 2 kere ziyaretlerine gidiyoruz.
Ama onlarla sanki her gün birlikteymişiz gibi yaşıyorum. Çünkü eşim ve annesi sürekli Whatsapp’ta mesajlaşıyor ya da günde en az 1 saat telefonda konuşuyor.
Annesi selfie çekip oğluna atıyor. Saçlarını kestiriyor fotoğrafını oğluna atıyor...
Çok sinir oluyorum.
Eşime de her defasında laf ediyorum.
Saçını kestirip fotoğrafını attığında artık dayanamayıp “Sana değil kocasına atsın” dedim.
O ise annesini savunuyor ve “canı sıkılıyor” diyor.
Evlerinde ne olup bittiğini sanki onlarla birlikte yaşıyormuşuz gibi biliyoruz.
Annesi sürekli evlerindeki sorunları anlatıyor. O eşime anlatıyor eşim de bana.
Mesela eşim bazen düşüncelere dalıyor, biliyorum ki annesi gene dert anlatmış. Çoğu zaman “bedeni burada, ruhu orada” diye düşünüp kendimi eşime yabancı biri gibi hissediyorum.
Eşimin annesine bu kadar düşkün olması ve sürekli onu savunması canımı çok sıkıyor.
Şimdiye kadar laf söyledim, sonra görmezden gelmeye çalıştım ama artık buna alışmak ya da kabullenmek istemiyorum. Ne yapmam lazım?
Lütfen bana bir akıl ver, yol göster...
◊ Rumuz: Uzaklar

YANIT

Eşinin annesine aşırı düşkün olması büyük ihtimalle ailedeki tek erkek çocuk olmasındandır diye düşünüyorum.
Ayrıca aradaki mesafe yüzünden annesinin de eşinin de birbirlerini özleyebileceklerini aklından çıkarma. Sen anneni özlemiyor musun?
Eşinin annesine düşkün olmasını kabullenmek zorundasın. Nasıl olsa uzakta yaşıyorsunuz ve onunla her dakika burun buruna değilsin.
Düşün ki pek çok genç kadın kayınvalideleriyle iyi geçinemedikleri halde, onlarla aynı evi paylaşmak zorunda kalabiliyorlar.
Sen eşinin annesiyle telefonlaşmasına, mesajlarına katlanamıyorsun. Bilmem kayınvaliden eşini sana karşı kışkırtıyor mu, eşine seni kötülüyor mu?
Sanmıyorum çünkü bunu da mutlaka bana yazardın. Aslında kayınvalidenin seni rahatsız edecek çok ciddi ve çok önemli bir sorun yarattığını düşünmüyorum.
Ama sen eşini annesinden kıskanıyorsun, sevgili kızım. Bu da biraz haksızlık gibi geliyor bana.
Sonuçta her insan kendini dünyaya getiren, büyüten annesine karşı hem sevgi hem de saygı duymakta haklıdır.
Anne kutsaldır, onun yerini hiç kimse tutamaz. Eşin seni çok seviyor olmalı ki senin bu şikayetlenmene katlanıyor. Ama bir gün “yeter artık” diyebilir.
Eşin bazen düşüncelere dalıyormuş. Neden diye hiç endişelenmiyor musun? Senin sürekli bu konudaki sızlanmaların, annesinin evdeki her sorunu ona aktarması arasında, adam bunalıma girmek üzere.
“Artık buna alışmak, kabullenmek ya da görmezden gelmek istemiyorum” diyorsun.
Peki ne yapmak istiyorsun sevgili kızım. Güzel yuvanı aslında yıkmayı mı düşünüyorsun? Bence yazık edersin. Çünkü bana sorarsan ortada bir sorun bile yok.
Kayınvalideni sevmek zorunda değilsin ama saygı göstermek zorundasın.
Tabii eşini seviyorsan...