Artık annemle babam boşansın istiyorum

Merhaba Güzin Abla. Ben 16 yaşında, lise öğrencisi çok mutsuz bir genç kızım.
Annemle babam ben kendimi bildim bileli anlaşamıyor, sürekli kavga ediyorlar. Son 3 aydır da birbirleriyle hiç konuşmuyorlar. Babam eve gelmiyor ya da “işim var” diyerek çıkıp gidiyor. Annemse bu anormal duruma hiç tepki vermiyor. Psikolojisi inanılmaz bozuk.
Bir küçük kardeşim var, artık onun da bu durumu anlayıp üzülmeye başladığını fark ediyorum.
Yıllardır bu sıkıntıları çekiyoruz ama inatla boşanmıyorlar. Artık gerçekten boşanmalarını istiyorum, çünkü birbirlerine katlanamıyorlar.
Sırf bu ailevi sorunlar yüzünden intihar girişiminde bulundum. Başaramadım. Sigaraya başlamak istedim ama en yakın arkadaşım vazgeçirdi. Üzüntüden ders çalışamıyorum, yemek yiyemiyorum, uyuyamıyorum.
Sence ne yapmalıyım Güzin abla? Lütfen bana bir yol göster çünkü kendime zarar vermekten korkuyorum.
◊ RUMUZ: KORKUYORUM

YANIT

Sevgili kızım, ailelerin çocuklarına yaptıkları en büyük kötülüğe çarpıcı bir örneksin sen. Annen ve baban sırf kendilerini düşünmekten, kendi mutsuzluklarıyla boğuşmaktan evlatlarının ne durumda olduğunun farkına bile varmıyor.
Ben eğer ortada bir çocuk varsa yuvaların yıkılmamasından yanayım. Anne ve babaların evlatlarının hatırına evliliklerini, yürütmeye çalışmalarını dilerim. Çünkü ben de ayrılmış bir anne babanın çocuğuyum ve bu durumun yarattığı zorlukları, üzüntüleri çok iyi bilirim.
Ancak bu demek değil ki artık hiçbir şekilde yürümeyen, şiddetin, mutsuzluğun, huzursuzluğun, ihanetin hüküm sürdüğü bir evliliği her şeye rağmen sürdürmek gerek! Özellikle babanın hemen hemen eve hiç gelmediği, eşiyle ve çocuklarıyla hiç ilgilenmediği bir ailede, bu evliliği yürütmenin anlamı kalmamıştır.
Hele de bu durum, senin gibi hayatının baharında bir genç kızı bile ölümü düşünecek kadar çökertmişse! Küçük kardeşiniz de aynı psikolojik çöküntüye sürüklendiyse, anneniz hayata küsmüş ve çocukları dahil hiçbir şeyle ilgilenmez hale gelmişse, bu bunalımlı duruma son vermek gerçekten en doğrusu.
Ama sen önce şu kendine zarar verme takıntısından bir vazgeç güzel kızım. Yaşadıkların seni yıpratıyor, bunu anlayabilirim, ama ölümü düşünmene asla izin veremem.
Bence anneni ve babanı karşına alıp bana yazdıklarını aynen onlara da aktarmalısın. “Bizi bu kadar mutsuz etmeye hakkınız yok, boşanın, herkes yoluna gitsin artık” diyebilmelisin.
Eğer biraz vicdanları varsa, size yaptıkları kötülüğü görecek, akılları başlarına gelecektir.