Ailemin yanında değil yurtta kalmak istiyorum

13 yaşındayım ve 3 yıl önce annem ile babam ayrıldı. O günden beri psikolojik sorunlarım var. Her şeye ağlıyorum.
Annem şu an evli ve bir de üvey kardeşimiz var. Biz de 3 kardeşiz, üvey kardeşle 4 oluyoruz. Ben babamda kalıyorum, annemin maddi durumu pek iyi olmadığı için bizi yanına alamıyor. Ailem bana o kadar yükleniyor ki ben her gün ağlıyorum.
Bize babaannem bakıyor, her şeyi korkutarak yaptırıyorlar. Babaannem temizlikte benden yardım istiyor. Ben yapmak istemeyince bağırıp çağırarak “seni amcana söylerim” diyor.
Amcama söyleyince amcam beni korkutup ağlatıyor ve ben de yapmak zorunda kalıyorum. Okulda rehberlik hocamla görüşüyorum. Bunun sebebi derslere dikkatimi verememem. Hocalar derslerde hep ağladığımı ve üzüldüğümü söylüyor.
Ailemden nefret ediyorum. Onları istemiyorum. Ne olursa olsun onlar ailem ama kabul edemiyorum.
Hiçbir erkekle arkadaş olmamı istemiyorlar ve “Erkekler sapıktır” diyorlar. Bu dedikleri yüzünden erkek görünce elim ayağım karışıyor. Psikolojimin bozuk olduğunu düşünüyorum. Yurda gitmek istiyorum. Gizlice polisi aradım. Benden nerede yaşadığımı sordular ve söyledim. Şiddet olmadan bir şey yapamazlarmış. Şiddet görmüyorum ama çok mutsuzum.
Eğer şiddet görürsem 112’yi aramamı söylediler. Ama 112 ambulans numarası değil mi? Bana yardım edebilir misiniz, yurda gidebilmem için?
Ben ailemi şikayet etmiyorum. Onlarla kalmak istemiyorum sadece.
Rehber hocamdan yardım istedim fakat yardım etmiyor.
Tam tersi beni yurda gitme kararımdan vazgeçirmeye çalışıyor. Ama vazgeçmeyeceğim. Yalvarırım yardım edin. ◊ Rumuz: Nefret

YANIT

Son zamanlarda senin yaşındaki küçük kızlardan çok sık mektup almaya başladım. Ve bu beni çok şaşırtıyor. Çünkü bu küçük kızların sorunu hemen hemen seninki gibi hep ailelerinden yakınmaları...
Kimi senin gibi boşanmış ailelerin çocukları... Zaman zaman babaya, zaman zaman anneye gidiyorlar. Ve bu ikili yaşam onları tahmin edilenden çok daha fazla yıpratıyor.
Sen babanın yanında diğer kardeşlerinle birlikte ve babaannenin bakımı altında, amcanla da birlikte yaşıyorsun sanırım. “Ailem” diye söz ettiğin onlar olmalı. Yaşlı bir babaanne senden ev işleri yapmanı beklerken, bir yandan da senin aklını karıştıracak fikirlerle dolduruyor kafacığını...
Amcan da biraz otoriter biri olmalı ama güzel kızım, ne olursa olsun burası senin evin. Yurtta düşündüğün gibi bir hayat beklemiyor seni. Çok fazla sorunla karşılaşacağını unutma.
Babaannen, amcan ya da baban ne kadar katı, ters ya da geri kafalı olurlarsa olsunlar, sonuçta sen onların çocuğusun.
Sana gerçek anlamda bir zarar vermek istemezler, seni bütün dünyaya karşı koruyup kollarlar. Ama yurtta her türlü insanla karşılaşabilirsin. Hiç alışık olmadığın kabalıklarla, öfkeyle mücadele etmek zorunda kalabilirsin.
Sen şimdi eğitimine önem ver, evdekilere katlanmaya çalış. Her ailede büyük acılar yaşanıyor, seninki bunların yanında çok hafif kalır.
Bunu düşünüp, kendine acımaktan vazgeç. Orta ve lise eğitimini tamamlayıp, üniversiteyi bir başka şehirde okuyabilirsin mesela.
İşte o zaman bu ortamdan uzaklaşmış olacaksın...
Herkes için bir bilgi: 112 çağrı merkezi sadece ambulans ve hastane için değil. Her türlü saldırı, şiddet karşısında koruma istemek için de başvurulan bir numaradır.