Ailemin kavgalarına artık katlanamıyorum

Merhaba Güzin Abla, ben 12 yaşında bir kızım. Annemle babamın kavgalarından psikolojim bozuldu.

Babam çok sessizdir. Bana bugüne kadar hiç babalık yapmadı. Bir de abim var. Abim çok kötü biri. Devamlı annem ve babamla kavga ediyor.

17 yaşında ve onun için “ergen” diyorlar. Fakat ergenlikle ilgisi yok. Küfürler ederek, “Defolun gidin başımdan” diyor.

Bana da çok kötü şeyler söylüyor. Hatta beni dövüyor ama babam hiçbir şey yapmıyor. Annemin sözünü de dinlemiyor.

Annemle babam da sık sık küsüyor. Babam her zaman haksız olduğu için ben de onunla konuşmuyorum. O da kötü sözler sarf ediyor. “Neden böyle söylüyorsun?” diyorum, ellerini kaldırıp, dişlerini sıkıp üstüme yürüyor. Beni boynumdan tutup yere çarpıyor. Abimle babam kavga ederken de abim sürekli bir şeyleri kırıyor.

Ben, kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Sanki ayaklarıma bir şeyler batıyor gibi...

Bir keresinde annem sinir krizi geçirirken eline kocaman bir bıçak aldı. Babamı öldürecek diye çok korktum. Sonuçta daha küçüğüm, bir şey yapamıyorum.

Ben ağlamaya başlayınca kapı çaldı ve komşumuz geldi.

Annem, “bir şey yok” dedi. Fakat o bıçakla kanepeleri kesti.

En son 1 ay önce annemle babam fena kavga etti. Sonra babam evden gitti. Abim beni sıkıştırmaya başlayınca ben de telefonunu kırdım. Abim de beni dövdü. Annem araya girdi.

Ne yapmalıyım?

Psikolojik destek almak istiyorum. Fakat ailem hayatta kabul etmez. “Ne var ki?” diyorlar, oysa ben artık nefes alamıyorum.

◊ Rumuz: Zor durumdayım

YANIT

evgili yavrum, senin bu imdat çağrını özellikle yayınlıyorum. Aileler görsünler de çocukların bu geçimsizlikler ve kavgalar nedeniyle nasıl acı çektiklerini, nasıl bir bunalıma düştüklerini anlasınlar.

Belki bu satırlardan biraz ders alır, bunları bir düşünürler.

Anladığım kadarıyla seninkiler yaşadıkları ve yaşattıkları gerginliğin farkında bile değiller.

Sana yaptıkları kötülüğü görmüyorlar, önemsemiyorlar.

Onlar sanki bu kavgalarla yoğrulmuşlar, bu durum onların yaşamlarının bir parçası olmuş.

Evdeki bu kavga gürültü o kadar alışılagelmiş bir durum ki, 17 yaşındaki bir çocuğun bile küfretmesine, eşyaları atıp kırmasına, sana saldırmasına normal gözüyle bakıyorlar.

Evet, sen yaşadığın bu travmalar nedeniyle bir psikoloğun yardımını almalısın. Bu konuda ısrar etmelisin.

Ancak senden önce baban, annen ve abin bir aile terapisine gitmeli. Bu yaşadıklarının ve yaşattıklarının normal olmadığını, bir çocuğun böyle bir ortamda düzgün bir şekilde gelişimini tamamlayamayacağını anlamalılar mutlaka.

Ben bu geçimsizlik ve uyumsuzluk içindeki çiftlerin eğer bir terapi alıp, ondan da yararlanamazlarsa, ayrılmaları gerektiğine inanıyorum. Böyle bir hayata, hayat denemez. Herkese yazık olur sonuçta...