15 yaşındaki kızıma artık tahammül edemiyorum

Merhaba Güzin Abla, artık 15 yaşındaki kızıma tahammül edemiyorum, çok yoruldum. Sürekli yalan söylüyor, ilkokuldan beri yalanını yakalamaktan bıktım.
Şu an 10’uncu sınıfta ve muhtemelen sınıfta kalacak, hep kırık not aldı, derslerle hiç ilgisi yok, aklı fikri makyaj, giyim kuşam, 17 saat TikTok izlese odasından hiç çıkmaz, yatağını bile ben toplarım, giysilerini her gün toplarım.
Babası her gün bir ihtiyacın var mı kızım der cebine fazlasıyla harçlığını koyar. Alışveriş merkezlerinde yemek yesin gezsin, diye parasız bırakmaz.
Böyleyken sürekli arkadaşlarına bizi kötüler, bizden nefret ettiğini söyler yüzüme karşı sürekli ruh hastası der, bir gün öldürecek beni artık dayanamıyorum...
Hayatından hiç memnun olmaz tek istediğim onun iyi yerlerde ve güvende olması. Onun için dışarıdayken takip ediyorum, takip programı indirdim çünkü korkuyorum sürekli yalan söylüyor bize.
Yalanını yakalayınca da siz izin vermiyorsunuz ne yapayım deyip üste çıkıyor. Sürekli arıyorum o dışarıdayken ‘erken gel eve’ diyorum inadına telefonu kapatıyor, merak edeyim diye.
Eve gelince bu sefer evden kaçmaya çalışıyor, kapıyı kilitledim geçenlerde... “Gidemezsin” dedim, “her yer buradan iyidir” diyor, bizi hiç sevmiyor...
9’uncu sınıfta bir erkekle sınıfta bütün sınıfın önünde öpüştüğü için müdür disiplin cezası verdi. “Okuldan almazsanız, biz atarız” dedi. O kadar utandım ki...
Bir hafta sonra bir alışveriş merkezinde çikolata mı ne çalmış, güvenlik yakalamış arkadaşını aramış, onun babası gelmiş kurtarmış, bize söylemiyor.
Utanmaktan artık yüzümüz kalmadı ki. Maddi durumumuz iyi yani böyle bir şey yapması bile çok saçma.
Neden böyle bir insan oldu, hiç anlamıyorum bu benim sınavım mı?
Artık bazen diyorum keşke hayırlı evlat isteseymişim.
Bunaldım bu kız ya evden kaçacak, bilmiyorum ya da başka kötü şeyler yapacak. Ne yapmalıyım, ben de artık sinirlerime hakim olamıyorum.
◊ Rumuz: Kızımla sorunlarım

YANIT

Sevgili okurum, kızınız belli ki tam ergenlik çağında ve bu çağın getirdiği birtakım sorunlar yaşamakta. Üstüne üstlük sizin de kızınızın üzerine çok fazla gittiğinizi ve ona çok fazla baskı yapıp, onun giderek evden ve sizlerden daha çok uzaklaşmasına neden olduğunuzu düşünüyorum.
Belki bu yaptıkları böyle sizin yazdıklarınızı okuyunca şaşırtıcı hatta ürkütücü geliyor ama kızınızın henüz bir çocuk olduğunu unutuyorsunuz sanki.
Onu yetişkin bir birey gibi anlatıyor ve yargılıyorsunuz.
Siz hiç ailenizde veya yakınlarınızda bu yaşlarda böyle saçma sapan davranışlarda bulunan birilerini duymadınız mı?
Allah korusun hatta yine bu yaşlarda uyuşturucuya bulaşan pek çok çocuk var. Ama onları kurtarmanın, bu bunalımlı günlerini atlatmasını sağlamanın tek yolu anlayış ve sevgi. Beni en çok üzen de, bu çocuğun bir çikolata çaldığı için yakalandığında, sizi değil de arkadaşının babasını çağırması oldu. Size o kadar uzak ki, artık yabancı bir babaya sığınmayı tercih ediyor.
Sizin onu yasaklarla, eve kapatmakla, yalanını yakaladığınızda cezalandırmakla bir yere varamayacağınız ortada.
Sizin tutumunuz da, babasının tutumu da yanlış.
Siz sürekli onu tenkit edip cezalandırıyorsunuz, size olan güvenini ve sevgisini yok ediyorsunuz.
Babası ise ona para vererek mutlu edeceğini sanıyor. Onun asıl sizin sevginize anlayışınıza ve şefkatinize ihtiyacı var.
Belki bir psikoloğa gönderseniz, ona sizden ne beklediğini anlatacaktır.
Bir düşünün ona hep böyle mi davrandınız, hep yasaklar mı koydunuz, hep tenkit mi ettiniz?
Hiçbir iyi hareketini hiçbir iyi notunu takdir etmediniz mi?
Genç kızlığa doğru adım attığında karşınıza alıp, erkeklerle arkadaşlık, evlilik, bir genç kızın yarını, meslek sahibi olmasıyla ilgili konuşmadınız, ona doğruyu, yanlışı öğretmediniz mi?
Hepsinden önemlisi ona, onu seven bir ailesi olduğunu ve her ne olursa olsun, herkesten önce size güvenmesi gerektiğini anlatmadınız mı? Yapmadınızsa bundan sonra yapın bari.