Siyasi arayışlar (1)

Eğitimli insan gücü sistemden daha önemlidir dense yalan olmaz. Zira insanoğlunun bulup geliştirdiği en iyi rejimi de getirseniz, eğitimsiz insanların elinde çorbaya çevirirsiniz.

Biz yanlışın büyüğünü demokrasiye geçerken, daha başlangıçta yapmışız. İlk defa çokpartili seçimde sandığı milletin önüne koyarken “açık oy, gizli tasnif” diyerek halka güvenmediğimizi göstermişiz.

Halk için demokrasi yerine, halka rağmen demokrasi fikrini hayata geçirerek ilk düğmeyi yanlış iliklemişiz. İşte o yanlış iliklemedeki niyet bozukluğumuz, yani halka ve halkın seçtiklerine güvenmeyişimiz hep sürdü.

Bu ise aportta bekleyen vesayet odaklarının işine yaradı.

61 Anayasası’ndan sonra tek başına iktidara gelen Süleyman Demirel davul kendi sırtında, tokmak başkalarının elinde olarak başbakanlık yaptı.

Millete hizmet için kurulan hükümetlerin işlevini de “selden kütük kapmak” olarak ifade ederdi.

Kısaca, kuşa çevirdiğimiz ve tam manasıyla kendimize benzettiğimiz parlamenter sistemdeki başbakanlarımızı tek kelime ile Yedi Kocalı Hürmüz’e döndürmüştük. O da hangi birine hesap vereceğini şaşırmış, yine Süleyman Demirel’in kendi tabiriyle rodeoculuk (binmeye alıştırılmamış hırçın atın üzerinde durmaya çalışmak) oynamaktan başka bir şey yapamıyordu. 

Yüzde 50’nin üzerinde oy alarak tek başına iktidara gelen ve ülkede yüzde 7 enflasyonla yüzde 5’lik kalkınmayı gerçekleştiren Demirel hükümetini, askeri muhtıra vererek alaşağı ettiler.

Devamı olduğu kendinden önceki başbakanı ve iki bakan arkadaşını ise darağacında sallandırdılar.�Süleyman Demirel’in suçu neydi ki “Altı kere gittim, yedi kere geldim” sözünü etmek zorunda kalmıştı?

70’li yılların başından 2000’li yılların başına kadar, Necmettin Erbakan’ın kurduğu ve hatta iktidara taşıdığı her parti (Milli Nizam, Milli Selamet, Refah, Fazilet) Anayasa Mahkemesi tarafından kapatıldı.

Sağda ve solda kapatılan partilerle ülke partiler mezarlığına döndü.

Daha çok vesayetten kurtulmak ve demokrasinin gereği olan egemenliği millete, milletin seçtiklerine verebilmek için başkanlık sistemine geçtik.

İktidar ve muhalefet partileri, sistemin aksayan yönlerini tespit edip Meclis’te dillendirsin ve gerekli kanunları çıkarsın ki sistem gelişip olgunlaşsın.

Bu saatten sonra yüzümüze gözümüze bulaştırdığımız parlamenter sistemi tartışmanın kimseye bir faydası yoktur.

Aksi halde kaybolan değirmenin gürültüsünü aramak gibi bir abesle iştigal etmiş oluruz.

...............................................

Siyasi arayışlar yazısına çarşamba günkü makale ile devam edeceğiz.