Meslek hayatımın en mutlu haberi

ÖNCE 30 Ağustos Zafer Bayramınızı kutluyorum.
Bu büyük kurtuluş mücadelesinin kahramanlarını saygıyla anıyorum.
Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşlarını...
Memleketin her karış toprağına kan döken Anadolu’nun yiğit evlatlarını minnetle anıyorum.
Mekânları cennet olsun...
Geleceğimizin ışığı olsun...
Şimdi beni mutlu eden o haberi aktarabilirim.
Gazetecinin mutluluğu ve başarısı bana göre bir polemiği ya da kavgayı galip bitirmek değildir.
Doğru ve düzgün haber yapmaktır.
Hele bir de yazdığı yazı dertlere derman olursa...
İşte o mutluluk en büyük ödül oluyor.
Önceki gün Türkiye Spastik Çocuklar Vakfı’dan bir teşekkür ve davet aldım.
Derneğin İcra Kurulu Başkanı Altan Ediz ve Genel Sekreter Nigar Evgin şöyle yazmışlar:
“Sayın Çekirge 18 Nisan 2015 tarihli yazınızda engelli bir çocuğumuzun annesinin sesini duyurmuş, mevcut sistemin okulumuza olduğu gibi, engelli bireylerin eğitimine getirdiği zorlukları aşabilmek için Milli Eğitim Bakanlığı’na çağrıda bulunmuşsunuz. Aynı doğrultuda 20 Nisan 2015 yazınızda duyurduğunuz gibi Sayın Bakanımız bu konuya bizzat sahip çıktı. Türkiye Spastik Çocuklar Vakfı olarak Bakanlık yetkililerine ikinci kademe okulu açabilmemize engel olan kısıtlılıkları aktarma fırsatı bulduk. Milli Eğitim Bakanlığı Özel Öğretim Genel Müdürlüğü Okullar Daire Başkanı Sayın Yusuf Okumuş okulumuzu ziyaret ederek taleplerimizi olumlu karşıladı.
Bakanlığımızın ilgili yönergede yaptığı değişiklikler sonucu ikinci kademe uygulama okulumuzu açabilme konumuna geldik. Vakfımız da geçtiğimiz hafta gerekli müracaatı yaparak okul açma sürecini başlatmış bulunmaktadır.
Bu olumlu haberi sizinle paylaşarak 26 yılı aşkın süredir CEREEBRAL PAİSY’si çocuk ve onların ailelerine verdiğimiz hizmeti aynı coşku ve duyarlılıkla devam ettirme inancımızı vurgulamak istiyoruz.
Sizi vakfımızda ağırlamayı, okulumuzda başarmaya çalıştığımız hizmetleri sizinle paylaşmayı ve çocuklarımızla bir araya gelmenizi yürekten diliyoruz.
Sevgi ve saygılarımızla.”
30 yılı aşan gazetecilik hayatımda gözlerim dolarak okuduğum en güzel haberdir bu...
Buradan Milli Eğitim Bakanı Sayın Nabi Avcı’ya, Okullar Daire Başkanı Sayın Yusuf Okumuş’a yürekten teşekkür ediyorum.
Pozitif olmak, dertlere derman olmak, taş üstüne taş koymak ve en önemlisi bu çocuklarımızın hayata tutunabilmelerini sağlayan böyle bir gelişmeye bir katkıda bulunmak her şeye bedel.
Elbette gidip o çocuklara sarılacağım.
Biliyorum ki bugün Türkiye’de engelli olduğu için ev içine kapanmış, hayata küsmüş yüzlerce, binlerce insanımız var.
Onların annelerinin, babalarının onları hayata tutundurmak için verdiği mücadeleyi yürekten hissediyorum.
O yüzden Türkiye’deki tüm engelli yurttaşlarımızın ve özellikle çocuklarımızın mutluluğu için sonuna kadar destek oluyorum.

Kocasının kalbi elinde insanlık dersi verdi

KOCAELİ’nden bir fotoğraf.
İkbal Hanım elinde bir buzluk ambulansa doğru yürüyor.
Buzlukta hayat arkadaşı, eşi Ünal Emre’nin kalbi var. Emre o sabah beyin kanamasından vefat etmişti.
İkbal Hanım başka birisine hayat verecek olan kocasının kalbini, ambulansa bıraktıktan sonra gözyaşları içinde el sallıyor.
Bu fotoğraf tam bir insanlık dersidir.
İkbal Hanım size sabırlar diliyorum, aynı zamanda kutluyorum. Pırıl pırıl kalbinizle kocanızın kalbinden başka birine hayat vererek aynı zamanda hepimize de bir insanlık dersi verdiniz.
Ünal Emre Bey’in mekânı cennet olsun.