İki görüntü

“... en büyük hedefim; İzmir’in sosyo-kültürel hayatına katkı sağlamaktı” düşüncesiyle İzmirlilere bir sevgi ve bağlılık armağanı gibi bir yol açmış olan Lucien Arkas, 150 yıllık zaman dilimini kapsayan sergiyle ilgili şöyle demiş:
“Batı’ya, batılının hayatına, sanata bakışına duyduğumuz hayranlık kadar  batılının da Doğu’yu yorumlaması, buradaki hayata karşı duyduğu tarifsiz merak ve bu duyguların ekseninde hayata geçirilmiş yüzü aşkın eser üç ay süre ile bizleri bambaşka bir yolculuğa çıkaracak.”
Osmanlı topraklarında İstanbul’da, İzmir’de 150 yıl içinden süzülüp gelmiş yaşanmışlıklar resim sanatına yansıyıp da gelmekte.
Görülmeye değer.
¡¡¡
Ya o yolculuk gelip bugünlere dayansaydı!
İzmir’den bir görüntü...
Atatürk at üstünde, parmağını uzatmış “ileri” diyor.
Ellerinde çiçekler, insanlar var; “ileri” gittikçe “geri” gitmekte!
At da, at üstündeki Atatürk de birer “heykel” olmakla ve de “canlı” olanın sözü geçerli sayılacağından olsa gerek, o 19 Mayıs 2012 Cumartesi günü İzmir polisi çember olup yaklaştırmamakta ellerinde çiçeklerle bekleşip duranları.
Çiçekli insanlar, Kurtuluş’un ilk adımın atıldığı 19 Mayıs 1919’u, 93 yıl sonra kutlamak istemişler.
Olur mu! “Genelge” var.
Atatürk at üstünde, parmağını uzatmışmış, “ileri” diyormuşmuş! Bir heykel olmakla, sesi çıkmaz olduğundan...
Bir yanda genelge, bir yanda çiçekler.
Ve genelge çiçekleri keser olduğundan, çiçekçilerin çekişmesi çekilmeyle son bulur, suskun heykel Atatürk’e yaklaşmadan.
Ve çiçekler, insanların çekildiği yerde durur.
¡¡¡
“Batılının Fırçasından Ege’nin Bu Yakası” bir güzel yaşamakta oryantalist ressamların tablolarında.
Sanatın olduğu yerde “çirkinlik” nasıl olsun!
“... En büyük hedefim İzmir’in sosyo-kültürel hayatına katkı sağlamak” demiş ya Lucien Arkas.
Var niceleri Arkas gibi... İzmir’e, Türkiye’ye getirmekte nice güzellikler, nice değerler.
Ve de var, daha niceleri...