Behçet Aysan Şiir Ödülü Özyiğit ile Karabulut’un

Ödülü iki şair kazandı.

Huy Defteri kitabıyla Erol Özyiğit, Yarım Kalan kitabıyla da Selâmi Karabulut.

Törende Tabipler Birliği Başkanı Gencay Gürsoy, Refik Durbaş, Ahmet Telli konuştu. Ben de kısa bir konuşma yaptım.

Törende, ödül veriliş gerekçesi okundu.

İkisi de iyi şair, ikisi de genç Türk şiirinin önemli temsilcileri. Ben şiir ödüllerinde, adına ödül düzenlenen şairin edebi kimliğinin çok belirleyici olmasa da, gene de ölçütler toplamında göz önüne alınmasını savunanlara da hak veriyorum.

Şiir ödülleri, yeni şiirimizin niteliği konusunda sanırım okur kamuoyunun aydınlatılmasında işlev taşıyor.

İki genç şairi de okuduğunuzda, gerçekten bugün Türk şiirinin genç çizgisinin başarılı biçimde sürdüğü kararına varacaksınız.

* * *
 

YARIM KALAN’ın başında Metin Cengiz’in “Selami Karabulut’un ‘Yarım Kalan’ı” yazısı, şairi tanımanız için iyi bir yol gösteren, saptama yazısı:

“Selami Karabulut ise yaygın ve genel geçer olana karşı kendi şiirini sabırla ve yılmadan, kendi hayatından, çocukluğunun, gençliğinin geçtiği ve şu son zamanlarda, yaşadığı yer ve zamandan çıkardığı izleklerle kendi deneyimlediği yaşamsallığı şiirleştirerek, şiirsel nesnesini bu içerikle kuruyor.”

Yasemin Arpa’nın sorularını yanıtlıyor, başlık şöyle:

“Birçok dizeyi Behçet Aysan’dan ödünç aldım!”

Erol Özyiğit’le yapılan konuşmadan da şu cümle seçilmiş:

“İyi ki varsın Behçet Abi!”

Konuşma şöyle sürüyor:

“Behçet Aysan benim şiir okulum. Bu bağlamda Behçet Aysan’la bir akrabalığım, kan bağım var diyebilirim.”

* * *

ÖDÜLLÜ iki şairden birer şiirle bitireceğim yazımı.

Erol Özyiğit’in “Kül Defteri” şiiri.

Behçet Aysan ve Metin Altıok’un anısına

“aynı kavimden değiliz ibrahim/ sana susan ateş bana susmadı// kalbime çizilen kül haritasında/ durdum. akın değildim suya.// beni kapı eşiğinde bekleyen kızım/ hadi git uyu. suyun ruhuyla uyan.// herkesin yalnız yanarken duyduğu/ bir kıvılcımın iç çekişiyim ibrahim// sen bu yazdıklarımı orada okurken/ ben burada bir acıya kiracı olurum”

Selâmi Karabulut’un Ayazma Lirikleri’nden :

“yalnızlığım balkona kurulmuş akşam/ sefası. bir düşten ötekine esin:/ kendini bekleyen yeryüzü kandili// Kurumuş otum; bir yaprakçık galuvan/ burada,ikliminden uzak rüzgârda/ gövdem soğumuş bir kırlangıç teleği// belli ki işliyor sonsuzluğun saati,taraçada/ çiftleşen güvercinler: saf ve yabani/ ahşap bebeğini emziren çocuğun hevesi”